Dwie dość typowe historie

Ja do listy bym jeszcze dodał nauczycielkę języka obcego, który zdawałem na maturze. Zajęcia wspominam jako ciąg upokorzeń i strachu. Języka nauczyłem się w stopniu umożliwiającym komunikację i dobre zdanie matury. Po maturze postanowiłem, że nigdy więcej go nie użyję. I tak się stało… Mimo iż dobrze znam ten język, do dzisiaj dobrowolnie go nie użyłem. Nawet podczas wizyty w kraju w którym on obowiązuje. O tej nauczycielce mogę powiedzieć, że „była surowa”.
****
Czasami w głowie nauczyciela może pojawić się przekonanie, że fakt bycia surowym uczniowie docenią w przyszłości. I z łezką w oku będą wspominać, jak to pozwoliliśmy im wyjść na ludzi. A chyba nie o „bycie surowym” chodzi, a raczej o „bycie wymagającym”.
Wymagającym, sprawiedliwym, a przede wszystkim szanującym uczniów/studentów. I o takie wspomnienia zabiegam.

Jedna z moich koleżanek zwykła mówić: :Ja tu nie jestem od lubienia, ja jestem od uczenia.” Inna mówi, że ona sama zasługuje na 6, a studenci nie powinni dostać nawet marnych trójek (u nas nie ma jedynek). Trzeba pamiętać, że strach i stres przeżyty na lekcjach zostaje zapisany w naszej sieci neuronalnej razem z informacjami z danego przedmiotu. Dlatego niektórzy nauczyciele potrafią skutecznie zniechęcić do swojego przedmiotu, nawet na całe życie. Tak pewnie jest w przypadku pana Tomasza. To była wyjątkowo skuteczna nauczycielka. Co zrobić, żeby tacy toksyczni ludzie przestali uczyć w szkołach?

„Co zrobić, żeby tacy toksyczni ludzie przestali uczyć w szkołach?”
Trzy rzeczy:
1. rodzice powinni móc łatwo i bez kłopotu przenieść dziecko do innej szkoły tak, żeby groźba zabrania dziecka była realnym naciskiem na dyrektora szkoły, gdy przychodzą do niego ze skargą na takiego nauczyciela;
2. finansować szkoły dokładnie w proporcji do liczby uczniów, a w szkołach publicznych ściśle egzekwować od dyrektorów mieszczenie się w budżecie;
3. znieść Kartę Nauczyciela tak, żeby dyrektor mógł zwolnić każdego nauczyciela, jaki mu z jakichkolwiek powodów nie pasuje do jego zespołu.
Jestem pewien, że rodzice Tomka wiedzieli o problemie o kilkadziesiąt (kilkanaście?) lat wcześniej, niż myśmy się dowiedzieli. Dlaczego nie byli w stanie wyegzekwować praw swojego dziecka?
Wszystkim, uznającym prymat praw zbiorowości nad decyzją rodziców w sprawie ich własnych dzieci polecam zastanowienie się nad odpowiedzią.

Jak sprawić, by „tacy=toksyczni” nigdy nie zdążyli być nauczycielami?
Dlaczego, często ( mam takie doświadczenia)kojarzą nam się przykre wspomnienia z matematyką? (choć P. Tomasz pisze także o języku obcym).
Z uporem czytam dyskusje o matematyce na tych blogach, choć nic z tego nie rozumiem. Dlaczego? Kto mi zrobił krzywdę? Czy muszę uznać,za głosem moich wcześniejszych nauczycieli, że matematyka jest „dla wybranych”? Dlaczego nie dano mi szans,by polubić, a nie „bać się”?
Nina

Nino: matematyka jest nauką ścisłą – jej twierdzenia są weryfikowalne rozumem, muszą bronić się same. W matematyce – jeszcze bardziej, niż w fizyce, a w tej i tak bardziej niż w innych „przedmiotach” trzeba ucznia PRZEKONAĆ i WYJAŚNIĆ mu, a nie PODAĆ MU WIEDZĘ do nauczenia się.
Autorytet nauczyciela nie ma żadnego znaczenia. Jeśli więc mamy do czynienia z niekompetentnym nauczycielem, narzucającym swój formalny autorytet: efekty są jakie widzisz. Frustracje, dysonans, zupełne zniechęcenie – zwłaszcza wśród tych uczniów, którzy przed spotkaniem z tym nauczycielem myśleli i wierzyli, że matematyka jest nauką dedukcyjną.

Nie „wiarę w rodziców”, ale „prawo rodziców”.
Jeśli, Danusiu, kwestionujesz ich prawo do decydowania o przyszłości swoich dzieci, to spróbuj uzasadnić prawo moralne, żebyś to TY a nie ONI decydowała o ich dzieciach. Albo uzasadnij prawo moralne Mądrości Zbiorowej Społeczeństwa do decydowania w indywidualnych sprawach poszczególnych ludzi.
Oczywiście, zgadzam się z Tobą, że wielu rodziców decyduje źle i unieszczęśliwia swoje dzieci. Mam w sobie podobną do Twojej dozę arogancji i poczucia wyższości wobec prostaków. Ale prostacy mają do bycia prostakami pełne moralne prawo!
Spróbuj uzasadnić, dlaczego my, BIALI LUDZIE nie powinniśmy przeszkadzać żyć Indianom z amazońskiej dżungli po swojemu i cywilizować ich wbrew ich woli, ale mamy pełne prawo, a nawet obowiązek narzucać wieśniakom z Żabiej Woli, jak mają wychowywać swoje dzieci.

„autorytet” – oczywiście, chodziło mi o formalny autorytet. I, oczywiście, zasłużony i wypracowany autorytet mają znaczenie nawet w matematyce. Jeśli widzę coś, co wydaje mi się bezsensowne, ale jest sygnowane „David Hilbert” to zastanowię się sto razy i przemyślę każdy jego argument, zanim to zakwestionuję.

Danusiu,
bardzo dziękuję za Twój kolejny wpis.
Nie warto, tak się wpisać w pamięć naszych uczniów. Nie warto, pozostawić po sobie złej energii. Nie warto, myśleć o sobie i swoich sądach, w tym ocenach sumarycznych, jako jedynych i słusznych. Co wobec tego warto?
Na pewno warto pytać uczniów o ich refleksje i brać je pod rozwagę. Na pewno warto wierzyć, że moi uczniowie osiągną dużo w życiu i o tym im mówić. Na pewno warto słuchać innych i liczyć się z ich zdaniem.
Niestety, mogę to powiedzieć ze swojego doświadczenia refleksja nad tym, co zapamiętają uczniowie, przychodzi z czasem, a jak obserwuję u niektórych nie przychodzi nigdy.
Pozdrawiam
Ula
PS. Pamiętam o Ok i wos-ie:)

Ulo
Moje pytanie było retoryczne – nie warto!
Ale bardziej chodzi mi o intencje nauczycieli, które są wyjściowo dobre.
Nauczyciel chce, aby jego uczniowie nauczyli się i to jest dobre,ale już zaraz jest presja – muszę go nauczyć. Jestem odpowiedzialny za to, czy on się nauczy, czy on zda, jak będzie jego przyszłość. I zaczyna się – nauczę go po trupach, zmuszę go, zapamięta mnie do końca życia – no i to jest źle.
Jak tu nie zbelfreć?
Danusia

Ludzie ! Coś mi tutaj nie gra !
„I co dalej ? Na jakie pytanie szukamy odpowiedzi ? Jaki problem chcemy rozwiązać ?”
Innymi słowy: szanowni zebrani, poproszę o sformułowanie pytania kluczowego lub ewentualnego przedmiotu sporu.

Masz pełną rację: ta dyskusja zeszła w dygresyjne maliny.
Zgubił się pierwotny temat:
Jak spowodować, żeby nauczyciele nie wyrządzali uczniom takiej krzywdy, jak opisana w poście Danusi.
I tu wydaje się, że system szkolny, z jakim mamy do czynienia, jest zupełnie niezdolny do poradzenia sobie z tym problemem. Wprost przeciwnie, tacy nauczyciele są kwintesencją tego systemu szkolnego i na nich ten system się opiera.
Jak (słusznie!) zauważa Danusia – nawet rodzice sobie z tym nie potrafią poradzić, i gdy są z tym systemem skonfrontowani to oddają pole.

Ja bym, gdyby to było możliwe , to każdemu nauczycielowi zafundowałabym pewne doświadczenie. Spotkanie Jasia po 10 latach, gdy opuści szkołę i porozmawianie z nim.
I dwie refleksje:
1. Jaś jest szanowanym obywatelem, ojcem rodziny, ważnym pracownikiem od którego pracy i mądrości zależy teraz jakość życia byłego nauczyciela.
2. Jaś pamięta nauczycielowi, że był dla niego człowiekiem i ma za złe, że go źle traktował w drodze do wiedzy.
Korczak to wiedział, może tylko wystarczy kierować się jego myślą?
Danusia

Ksawery, rewelacyjnie to ująłeś – pytanie i sentencję wyroku. Dorzucam dwa pytania: „dlaczego tak bywa ?” i „co zrobić ?” Swoje odpowiedzi postaram się przedstawić „u siebie”. Tytuł roboczy: „Nienawidzę szkoły. Kocham szkołę.”.
Danusiu, też tak myślę. Ranking szkół „po absolwentach”.
Dlaczego w Polsce nie ma żadnej szkoły korczakowskiej (a jest ?), są tylko imienia Korczaka ?