Dziękuję

Ten komentarza powinni przeczytać nauczyciele i uczniowie.
Dziękuję ci za niego, bo widać, że nauczyciele mogą się cieszyć swoją pracą.
Ja, gdy uczyłam to lubiłam sprawdzać klasówki. Nie mówiłam o tym głośno, bo byłam w mniejszości. Sprawdzanie prac uczniów dawało mi informację, czy ich nauczyłam tego, co chciałam. Często też zachwycało mnie myślenie niestandardowe uczniów. Nie wyobrażam sobie pracy nauczyciela bez informacji zwrotnej od uczniów, a wyniki klasówki są pewną częścią tej informacji.
Lubiłam też pisać komentarze do prac uczniów, taki list.
Jak studiowałam, to moim asystentem był Michał Szurek, który sprawdzając moje kolokwium często pisał komentarz i coś rysował. Uwielbiałam to, a jeden z rysunków oprawiłam i mam do tej pory.
Fajnie jest uczyć równoległe klasy i widzieć, jak inaczej się rozwijają, tak jakby klasa też miała swoją duszę.
Pozdrawiam Danusia

Ten komentarza powinni przeczytać nauczyciele i uczniowie.
Dziękuję ci za niego, bo widać, że nauczyciele mogą się cieszyć swoją pracą.
Ja, gdy uczyłam to lubiłam sprawdzać klasówki. Nie mówiłam o tym głośno, bo byłam w mniejszości. Sprawdzanie prac uczniów dawało mi informację, czy ich nauczyłam tego, co chciałam. Często też zachwycało mnie myślenie niestandardowe uczniów. Nie wyobrażam sobie pracy nauczyciela bez informacji zwrotnej od uczniów, a wyniki klasówki są pewną częścią tej informacji.
Lubiłam też pisać komentarze do prac uczniów, taki list.
Jak studiowałam, to moim asystentem był Michał Szurek, który sprawdzając moje kolokwium często pisał komentarz i coś rysował. Uwielbiałam to, a jeden z rysunków oprawiłam i mam do tej pory.
Fajnie jest uczyć równoległe klasy i widzieć, jak inaczej się rozwijają, tak jakby klasa też miała swoją duszę.
Pozdrawiam Danusia

Irenko
W rozmowie w Miedzeszynie poruszyłyśmy bardzo ważny temat: wsparcia ze strony rodziny dla nauczyciela. To ogromnie ważne. Bez niego bardzo trudno, zważywszy, ze praca nauczyciela jest bardzo wymagająca.
Myślę, że nauczycielka bez wsparcia rodziny może czuć się mało komfortowo, ale nauczyciel ma chyba jeszcze gorzej.
To jest jedno z nielicznych miejsc, gdzie kobiety maja lepiej.
Danusia

Irenko
W rozmowie w Miedzeszynie poruszyłyśmy bardzo ważny temat: wsparcia ze strony rodziny dla nauczyciela. To ogromnie ważne. Bez niego bardzo trudno, zważywszy, ze praca nauczyciela jest bardzo wymagająca.
Myślę, że nauczycielka bez wsparcia rodziny może czuć się mało komfortowo, ale nauczyciel ma chyba jeszcze gorzej.
To jest jedno z nielicznych miejsc, gdzie kobiety maja lepiej.
Danusia

Lilko
Bardzo mi miło, że napisałaś komentarz do mojego tekstu. A jeszcze milej, że odbierasz mnie jako – młodą optymistkę.
Stara, to jest nieładne określenie, ale na pewno nie można mnie uznać za młodą. Też nie jestem młodą optymistką, optymistka jestem od zawsze, czyli bardzo długo.
Z tego co piszesz to Ty też jesteś z tej samej półki optymistów.
Bardzo doceniam tę cechę mojego charakteru i pielęgnuję ją.
Jak?
1. Nie daję sobie zepsuć humoru. Np nie czytam strasznych wiadomości, staram się zrozumieć powody osób, które mnie krytykują i nie biorę tego do siebie (trudne!)
2. Cieszę się wszystkim dobrym, które mnie spotyka. Np słońcem, teraz śniegiem, uśmiechem, docenieniem, kontaktem z ludźmi… I nikomu nie zazdroszczę, z nikim się nie porównuję. Ostatnio pracuję nad tym, aby -NIE OCENIAĆ, to trudne.
3. Codziennie rano dziękuję Bogu, za jeszcze jeden dzień. To naprawdę działa, coraz lepiej mi się żyje. Ale też nie mam marzeń na wyrost, to co mam w zupełności mnie satysfakcjonuje, więc każde dobre zdarzenie traktuję jak prezent.
4. Obowiązki traktuję jako przyjemność. Może to wynik mojego wieku, ale udało mi się tak urządzić życie, że obowiązki są moją przyjemnością. Mam świetną pracę, mam wielu przyjaciół, moja mama jest w dobrej formie (88 lat), mam wspaniałą rodzinę. Nie zawsze tak było, ale teraz mam się z czego cieszyć i co doceniać.
Słanie uśmiechów zmęczonym przechodniom, to bardzo fajna sprawa, niespotykana często w Polsce. czasami można być odebranym jako niespełna rozumu, ale myślę, że ten uśmiech przechodzień niesie dalej w swój dzień.
A urlop dla mnie trwa cały rok.
Pozdrawiam i zachęcam do podzielenia się swoim sposobem na optymizm.
Danusia

Lilko
Bardzo mi miło, że napisałaś komentarz do mojego tekstu. A jeszcze milej, że odbierasz mnie jako – młodą optymistkę.
Stara, to jest nieładne określenie, ale na pewno nie można mnie uznać za młodą. Też nie jestem młodą optymistką, optymistka jestem od zawsze, czyli bardzo długo.
Z tego co piszesz to Ty też jesteś z tej samej półki optymistów.
Bardzo doceniam tę cechę mojego charakteru i pielęgnuję ją.
Jak?
1. Nie daję sobie zepsuć humoru. Np nie czytam strasznych wiadomości, staram się zrozumieć powody osób, które mnie krytykują i nie biorę tego do siebie (trudne!)
2. Cieszę się wszystkim dobrym, które mnie spotyka. Np słońcem, teraz śniegiem, uśmiechem, docenieniem, kontaktem z ludźmi… I nikomu nie zazdroszczę, z nikim się nie porównuję. Ostatnio pracuję nad tym, aby -NIE OCENIAĆ, to trudne.
3. Codziennie rano dziękuję Bogu, za jeszcze jeden dzień. To naprawdę działa, coraz lepiej mi się żyje. Ale też nie mam marzeń na wyrost, to co mam w zupełności mnie satysfakcjonuje, więc każde dobre zdarzenie traktuję jak prezent.
4. Obowiązki traktuję jako przyjemność. Może to wynik mojego wieku, ale udało mi się tak urządzić życie, że obowiązki są moją przyjemnością. Mam świetną pracę, mam wielu przyjaciół, moja mama jest w dobrej formie (88 lat), mam wspaniałą rodzinę. Nie zawsze tak było, ale teraz mam się z czego cieszyć i co doceniać.
Słanie uśmiechów zmęczonym przechodniom, to bardzo fajna sprawa, niespotykana często w Polsce. czasami można być odebranym jako niespełna rozumu, ale myślę, że ten uśmiech przechodzień niesie dalej w swój dzień.
A urlop dla mnie trwa cały rok.
Pozdrawiam i zachęcam do podzielenia się swoim sposobem na optymizm.
Danusia