Rodzice w szkole

Ja to zrozumiałem jako próbę ewokowania rozwiązań od samych rodziców, skłonienia ich do refleksji i zainteresowania przyczynami ewentualnych niepowodzeń ich dzieci. Ludzie lubią być traktowani jako mądrzejsi, niż są. Kiedy będą mieli wrażenie, że sami znaleźli rozwiązanie, będzie im łatwiej się nim posługiwać. Nie chodzi tu o jakiś wymyślny program metodyczny, ale o wyrobienie prostych nawyków. Problem widzę w pierwszych chwilach procesu, kiedy oczekujący prostych rozwiązań (do czego przyzwyczaja ich szkoła i państwo) wcale ich nie otrzymają. To trudne wyzwanie dla fachowców psychologów, a co dopiero dla nauczyciela, który oprócz dzieci, musi także uczyć ich rodziców. To że techniki działania są podobne, nie oznacza, że będzie je potrafił zastosować wobec osoby dorosłej. Komuś, kto sobie będzie z tym radził należy się spory szacunek.

Po raz kolejny wpadamy na problem aksjologiczny, a jednocześnie pragmatyczny.
„by szkoła zeszła z katedry i oprócz funkcji przechowalni (o nauce zapomnijmy), zaczęła także pełnić rolę świetlicy środowiskowej”
Zapominamy, że szkoła jest przymusowa, a najgłębszą istotą świetlic środowiskowych jest pełna dobrowolność korzystania z nich – ich pewna skuteczność polega na tym, że są atrakcyjne i dzieci korzystają z nich z nieprzymuszonego wyboru. Jest sens, by były adresowane wyłącznie do marginesu społecznego, dzieci z gett, etc. Ale nie do wszystkich! O ile działania cywilizujące mają pewien sens wobec rodzin skrajnie upośledzonych, o tyle żadnego wobec rodzin przeciętnych i ponadprzeciętnych. Co więcej, takie cywilizujące działania mają sens tylko pod warunkiem absolutnej dobrowolności. Gdy są stosowane przymusowo dają skutek taki sam, jak przymusowe zaszywanie esperalu alkoholikom. Pozostaje też pytanie etyczne co do demokracji: jakim prawem można cywilizować prymitywnego, ale pełnoprawnego obywatela, który ma gdzieś bycie cywilizowanym?
Jest tu też pytanie prawno-aksjologiczne: o ile działania dydaktyczne mają umocowanie prawne, o tyle działania wychowawcze i cywilizujące nie mają. Wraca więc pytanie, czy przymusowa szkoła jest uprawniona w moralnym sensie do ich prowadzenia. W moim najgłębszym przekonaniu – nie, nie mając do tego jasno wyrażonej woli ze strony rodziców.
Trudno – Fryderyk Wilhelm mógł cywilizować przymusowo dzieci niepiśmiennych pańszczyźnianych chłopów. Ale w momencie uznania ich za pełnoprawnych obywateli, nieuprawnione i antydemokratyczne jest podejście paternalistyczne.
Nikomu jakoś nie przychodzi do głowy, że dziecko, rodzic, czy ktokolwiek inny, może NIE CHCIEĆ współpracować i nie być żadną współpracą zainteresowany, a chce po prostu wypełnić swój obowiązek, który go mierzi i go uwiera, minimalnym kosztem i wysiłkiem.
Jedyne, czego by po współpracy ze szkołą oczekiwał, to by szkoła nie czepiała się, w minimalnym stopniu stresowała jego dziecko i nie była bardziej opresyjna, niż inne. To nastawia raczej do podejścia konfrontacyjnego, lub negocjacyjnego, niż kooperacyjnego. Podejście „od nauczycieli trzymaj się z daleka” jest równie uprawnione.
Współpraca wymaga chęci obu stron i tego, by obie miały w tym interes. O chęci współpracy można by było mówić, gdyby nauczyciel realizował MOJE cele wychowawcze i dydaktyczne i chciał w tym zakresie ze mną współpracować. Ale nie, on realizuje państwowe (albo swoje) cele na grupie dzieci, do której wcielono moje dziecko. Dlaczego miałbym mu w tym pomagać i z nim współpracować? Najszczęśliwszy bym był, gdyby nie wykraczał poza funkcje babysitterki – chyba, że to jest taki, który byłby w stanie nauczyć moje dziecko więcej z historii albo geografii, niż ja sam.

Ja to zrozumiałem jako próbę ewokowania rozwiązań od samych rodziców, skłonienia ich do refleksji i zainteresowania przyczynami ewentualnych niepowodzeń ich dzieci. Ludzie lubią być traktowani jako mądrzejsi, niż są. Kiedy będą mieli wrażenie, że sami znaleźli rozwiązanie, będzie im łatwiej się nim posługiwać. Nie chodzi tu o jakiś wymyślny program metodyczny, ale o wyrobienie prostych nawyków. Problem widzę w pierwszych chwilach procesu, kiedy oczekujący prostych rozwiązań (do czego przyzwyczaja ich szkoła i państwo) wcale ich nie otrzymają. To trudne wyzwanie dla fachowców psychologów, a co dopiero dla nauczyciela, który oprócz dzieci, musi także uczyć ich rodziców. To że techniki działania są podobne, nie oznacza, że będzie je potrafił zastosować wobec osoby dorosłej. Komuś, kto sobie będzie z tym radził należy się spory szacunek.

Po raz kolejny wpadamy na problem aksjologiczny, a jednocześnie pragmatyczny.
„by szkoła zeszła z katedry i oprócz funkcji przechowalni (o nauce zapomnijmy), zaczęła także pełnić rolę świetlicy środowiskowej”
Zapominamy, że szkoła jest przymusowa, a najgłębszą istotą świetlic środowiskowych jest pełna dobrowolność korzystania z nich – ich pewna skuteczność polega na tym, że są atrakcyjne i dzieci korzystają z nich z nieprzymuszonego wyboru. Jest sens, by były adresowane wyłącznie do marginesu społecznego, dzieci z gett, etc. Ale nie do wszystkich! O ile działania cywilizujące mają pewien sens wobec rodzin skrajnie upośledzonych, o tyle żadnego wobec rodzin przeciętnych i ponadprzeciętnych. Co więcej, takie cywilizujące działania mają sens tylko pod warunkiem absolutnej dobrowolności. Gdy są stosowane przymusowo dają skutek taki sam, jak przymusowe zaszywanie esperalu alkoholikom. Pozostaje też pytanie etyczne co do demokracji: jakim prawem można cywilizować prymitywnego, ale pełnoprawnego obywatela, który ma gdzieś bycie cywilizowanym?
Jest tu też pytanie prawno-aksjologiczne: o ile działania dydaktyczne mają umocowanie prawne, o tyle działania wychowawcze i cywilizujące nie mają. Wraca więc pytanie, czy przymusowa szkoła jest uprawniona w moralnym sensie do ich prowadzenia. W moim najgłębszym przekonaniu – nie, nie mając do tego jasno wyrażonej woli ze strony rodziców.
Trudno – Fryderyk Wilhelm mógł cywilizować przymusowo dzieci niepiśmiennych pańszczyźnianych chłopów. Ale w momencie uznania ich za pełnoprawnych obywateli, nieuprawnione i antydemokratyczne jest podejście paternalistyczne.
Nikomu jakoś nie przychodzi do głowy, że dziecko, rodzic, czy ktokolwiek inny, może NIE CHCIEĆ współpracować i nie być żadną współpracą zainteresowany, a chce po prostu wypełnić swój obowiązek, który go mierzi i go uwiera, minimalnym kosztem i wysiłkiem.
Jedyne, czego by po współpracy ze szkołą oczekiwał, to by szkoła nie czepiała się, w minimalnym stopniu stresowała jego dziecko i nie była bardziej opresyjna, niż inne. To nastawia raczej do podejścia konfrontacyjnego, lub negocjacyjnego, niż kooperacyjnego. Podejście „od nauczycieli trzymaj się z daleka” jest równie uprawnione.
Współpraca wymaga chęci obu stron i tego, by obie miały w tym interes. O chęci współpracy można by było mówić, gdyby nauczyciel realizował MOJE cele wychowawcze i dydaktyczne i chciał w tym zakresie ze mną współpracować. Ale nie, on realizuje państwowe (albo swoje) cele na grupie dzieci, do której wcielono moje dziecko. Dlaczego miałbym mu w tym pomagać i z nim współpracować? Najszczęśliwszy bym był, gdyby nie wykraczał poza funkcje babysitterki – chyba, że to jest taki, który byłby w stanie nauczyć moje dziecko więcej z historii albo geografii, niż ja sam.

Istnieją takie szkoły, choć jest ich śladowo mało. Ale raszej do państwowych Staszica czy Batorego, czy prywatnego liceum im. Kuronia idą raczej wyłącznie świadome dzieci świadomych rodziców. Znajdzie się jeszcze kilkadziesiąt takich szkół w Polsce.
I owszem – nie opłaca się. Popyt na intelektualną edukację jest tak mały, że nie utrzymasz się z prowadzenia dobrej prywatnej szkoły. Utrzymać na sensownym poziomie możesz w najlepszym razie przedszkole. A państwo nie kieruje się czynnikiem ekonomicznym („opłaca się”) tylko politycznym. Na wszelki wypadek utrudniając jak się da stworzenie takiej szkoły prywatnej. Jest tylko tych kilka żyjących od kilkudziesięciu lat albo i więcej siłą rozpędu i tradycji.
Niemal jak Summerhill w Anglii czy Schloss Salem w Niemczech.
Moja uwaga o „ofercie” dotyczyła czegoś ciut innego. Tego mianowicie, że fałszujący rzeczywistość język tak się upowszechnił, że nawet Ty go używasz nieświadomie. Nie zastanawiając się nad tym, że składową znaczeniową słowa „oferta” jest immanentna możliwość jej nieprzyjęcia.
Po prostu – przymus i przemoc ubiera się w łagodzące i opatrzone pozytywną konotacją słowa – gada się o „ofercie”, „działaniu dla dobra dziecka”, „świadczeniu dziecku usług edukacyjnych”, etc.
„nawet w takiej szkole jak moja, w każdym roczniku uzbierałaby się klasa, dla której warto prowadzić zajęcia”
„Warto” musi być uzupełnione przez „dla kogo warto” i „kto jest w tym zainteresowany”, czy też „jaki cel miałoby to realizować”.
Władzy państwowej czy samorządowej na tym nie zależy. Niektórym rodzicom może i, ale nie na tyle, by poza podatkami płacić czesne. Postmodernistycznym ideologom egalitaryzmu i „wyrównywania szans” (jedyne, co potrafią, to walcem w dół) – nie tylko nie zależy, ale są temu zdecydowanie przeciwni.

O ofercie w tym szczegółowym znaczeniu jeszcze nie pisałem – miałem na myśli pytanie, dlaczego niemal nie ma szkół państwowych (z prywatnymi też raczej krucho), przeznaczonych dla tych, którzy świadomie dokonali wyboru, wiedzą, po co przychodzą do szkoły, do czego służy krzesło i tablica, komunikują się werbalnie, a nie pochrząkiwaniem i których rodzicom nie trzeba tłumaczyć, na czym polega ich rola. Czyżby rzeczywiście tacy ludzie stanowili już taki margines społeczeństwa, że jest to nisza, dla której nie opłaca się kierować żadnej oferty? Nie chce mi się w to wierzyć, bo nawet w takiej szkole jak moja (prawdziwy społeczny melting pot), w każdym roczniku uzbierałaby się klasa, dla której warto prowadzić zajęcia, a nie kamuflowaną resocjalizację.
Mam wrażenie, że prawdziwą przyczyną tego braku oferty nie jest wcale brak popytu, ale ideologiczny, pseudo egalitarny wstręt do elit, które coraz częściej podmieniane są ich nuworyszowską imitacją.

Istnieją takie szkoły, choć jest ich śladowo mało. Ale raszej do państwowych Staszica czy Batorego, czy prywatnego liceum im. Kuronia idą raczej wyłącznie świadome dzieci świadomych rodziców. Znajdzie się jeszcze kilkadziesiąt takich szkół w Polsce.
I owszem – nie opłaca się. Popyt na intelektualną edukację jest tak mały, że nie utrzymasz się z prowadzenia dobrej prywatnej szkoły. Utrzymać na sensownym poziomie możesz w najlepszym razie przedszkole. A państwo nie kieruje się czynnikiem ekonomicznym („opłaca się”) tylko politycznym. Na wszelki wypadek utrudniając jak się da stworzenie takiej szkoły prywatnej. Jest tylko tych kilka żyjących od kilkudziesięciu lat albo i więcej siłą rozpędu i tradycji.
Niemal jak Summerhill w Anglii czy Schloss Salem w Niemczech.
Moja uwaga o „ofercie” dotyczyła czegoś ciut innego. Tego mianowicie, że fałszujący rzeczywistość język tak się upowszechnił, że nawet Ty go używasz nieświadomie. Nie zastanawiając się nad tym, że składową znaczeniową słowa „oferta” jest immanentna możliwość jej nieprzyjęcia.
Po prostu – przymus i przemoc ubiera się w łagodzące i opatrzone pozytywną konotacją słowa – gada się o „ofercie”, „działaniu dla dobra dziecka”, „świadczeniu dziecku usług edukacyjnych”, etc.
„nawet w takiej szkole jak moja, w każdym roczniku uzbierałaby się klasa, dla której warto prowadzić zajęcia”
„Warto” musi być uzupełnione przez „dla kogo warto” i „kto jest w tym zainteresowany”, czy też „jaki cel miałoby to realizować”.
Władzy państwowej czy samorządowej na tym nie zależy. Niektórym rodzicom może i, ale nie na tyle, by poza podatkami płacić czesne. Postmodernistycznym ideologom egalitaryzmu i „wyrównywania szans” (jedyne, co potrafią, to walcem w dół) – nie tylko nie zależy, ale są temu zdecydowanie przeciwni.

Wśród kogo chciałbyś widzieć tę przeciwną tendencję?
Wśród pracowników i beneficjentów zideologizowanego państwowego monopolu?

Wśród kogo chciałbyś widzieć tę przeciwną tendencję?
Wśród pracowników i beneficjentów zideologizowanego państwowego monopolu?

Wśród kogo chciałbyś widzieć tę przeciwną tendencję?
Wśród pracowników i beneficjentów zideologizowanego państwowego monopolu?

Rozsądny, realistycznie myślący rodzic nie ma złudzeń. Wiedza przekazywana uczniom w szkole przez nauczycieli jest niewystarczająca.
Rodzice, którzy liczą, że dzieci nauczą się wszystkiego w szkole są, albo naiwni, albo zwyczajnie… leniwi.
Prawda jest taka, że to ja jestem prawdziwym nauczycielem swojego dziecka, bo to ja nauczyłam je czytać, pisać, liczyć, i najważniejsze MYŚLEĆ. Razem też uczymy się angielskiego.
Moje dziecko chętnie sięga po książki, bo czytanie nigdy nie było u nas przykrym obowiązkiem. Moje dziecko chętnie uczy się słówek z angielskiego i matematyki, bo uczymy się przez zabawę.
Szkoła, ze swoimi „metodami edukacji” zwyczajnie zniechęca do nauki. Przykro to powiedzieć, ale wiecznie niezadowoleni nauczyciele nie mają żadnych pomysłów jak uczynić naukę atrakcyjną.
W naszym mieście jest impreza „Magia matematyki”. Za darmo można pokazać dzieciom, że matma nie musi być nudna. Pani musi wyłącznie zorganizować takie wyjście. I co? Ano, Pani nie może takiego wyjścia zorganizować, bo musi realizować program… Rozumiem, że umiejętność liczenia i logicznego myślenia nie wchodzi w zakres tego realizowanego programu.
Nauczyciel bez pasji do pracy może co najwyżej obrzydzić dziecku swój przedmiot. Smutne, że z takimi nauczycielami-wyrobnikami, dzieci spotykają się już w klasach nauczania początkowego.
To jest trauma na całe życie dla dzieciaka.

Bardzo słusznie Pani zauważa, Pani Anno, że to Pani jest prawdziwym nauczycielem swoich dzieci. I nie ma tu pola na współpracę z nauczycielem szkolnym. Jego celem jest realizacja programu, a Pani celem jest rozwój intelektualny Pani dziecka. Cele sprzeczne. Jest najwyżej pole na negocjacje, by sobie jak najmniej wzajemnie szkodzić.
A swoją drogą – proszę (baaardzo proszę!) o jakąś recenzję tej „Magii matematyki”!

Rozsądny, realistycznie myślący rodzic nie ma złudzeń. Wiedza przekazywana uczniom w szkole przez nauczycieli jest niewystarczająca.
Rodzice, którzy liczą, że dzieci nauczą się wszystkiego w szkole są, albo naiwni, albo zwyczajnie… leniwi.
Prawda jest taka, że to ja jestem prawdziwym nauczycielem swojego dziecka, bo to ja nauczyłam je czytać, pisać, liczyć, i najważniejsze MYŚLEĆ. Razem też uczymy się angielskiego.
Moje dziecko chętnie sięga po książki, bo czytanie nigdy nie było u nas przykrym obowiązkiem. Moje dziecko chętnie uczy się słówek z angielskiego i matematyki, bo uczymy się przez zabawę.
Szkoła, ze swoimi „metodami edukacji” zwyczajnie zniechęca do nauki. Przykro to powiedzieć, ale wiecznie niezadowoleni nauczyciele nie mają żadnych pomysłów jak uczynić naukę atrakcyjną.
W naszym mieście jest impreza „Magia matematyki”. Za darmo można pokazać dzieciom, że matma nie musi być nudna. Pani musi wyłącznie zorganizować takie wyjście. I co? Ano, Pani nie może takiego wyjścia zorganizować, bo musi realizować program… Rozumiem, że umiejętność liczenia i logicznego myślenia nie wchodzi w zakres tego realizowanego programu.
Nauczyciel bez pasji do pracy może co najwyżej obrzydzić dziecku swój przedmiot. Smutne, że z takimi nauczycielami-wyrobnikami, dzieci spotykają się już w klasach nauczania początkowego.
To jest trauma na całe życie dla dzieciaka.

Nie zgodzę się z tym oczekiwaniem (zwłaszcza pod moralnym względem), przestrzegania „wcześniejszej umowy społecznej”. Można oczekiwać wyłącznie nieagresji. Ale każdy i zawsze jest uprawniony do zredukowania relacji do zera i zerwania wszelkiego kontaktu i braku jakiejkolwiek współpracy. Filozofii Gandhiego – nie mordować Brytyjczyków, ale konsekwentnie domagać się, by dali nam niepodległość. I stawiać bierny opór ich działaniom.
„Przechodząc do porządku dziennego nad nieusuwalnością konfliktu głównego (przymusu szkolnego, który, świadomie lub nie, jest przecież akceptowany przez większość społeczeństwa)”
Właśnie o porządku dziennego przechodzić nie można! Przynajmniej w moralnym sensie. Ci, którzy są mu poddani, a go nie akceptują, mają najgłębsze moralne prawo, nawet zasługują na uznanie, za stawianie oporu w dowolny dostępny im sposób.
Osoba podlegająca przymusowi nie podlega żadnej umowie – przynajmniej moralnie – bo żadnej umowy nie akceptowała i żadnej nie zawierała. Przestrzeganie jakichkolwiek norm może być jedynie ugięciem karku i wynikać wyłącznie z lęku przed represją. Albo z niepisanej umowy – ja ci nie robię na złość, a ty się mnie nie czepiasz – dość powszechnej w relacji więzień – klawisz, albo poborowy żołnierz – oficer. Albo taktycznym wyborem metody postępowania.
I nie należy tak pesymistycznie uważać, że jest to nieusuwalne. 30 lat temu powszechne było przekonanie o nieusuwalności problemu „fali” w poborowym wojsku. By nie dawać starszych przykładów emancypacji spod przymusu, jak zniesienia pańszczyzny w Kongresówce czy niewolnictwa w USA. Też wydawały się „nieusuwalne”
Ale nie o tym był ten wpis! Nie o tym, że dzieci w szkole są niegrzeczne i źle wychowane, ale raczej o oczekiwaniu, że rodzice będą aktywnie wspierać działania nauczycielskie.

Nieco przesadzasz. Nie chodzi o to, by rodzice dostarczali szkolnej „fabryce” „produkt gotowy” (czyli wyręczali „fabrykę” w jej zadaniach), ale „półprodukt” spełniający normy wcześniejszej umowy (społecznej). Chcąc uniknąć generalizacji, trzeba przyznać, że dzieci często chcą zachowywać się w szkole jak taki „produkt gotowy”: zakuć wierszyk w domu, zaprezentować w klasie, dygnąć i dostać ocenę – reszta nieważna. Szkoła i rodzice (dostosowując się do środowiska) „współpracują” nad tym dzielnie.
Przechodząc do porządku dziennego nad nieusuwalnością konfliktu głównego (przymusu szkolnego, który, świadomie lub nie, jest przecież akceptowany przez większość społeczeństwa), nie widzę nic nagannego w tym, że uczestnicy interakcji oczekują od siebie poszanowania norm oficjalnie i powszechnie uznawanych: od nauczyciela, że nie prześladuje dziecka, oczekując od niego wysiłku i uczy je tego, co uznaje (hmm, państwo uznaje) za potrzebne; od rodzica, że powierzone (niestety, nie mając wielkiego wyboru) nauczycielowi dziecko kontroluje i wychowuje tak, żeby zachowywało się wobec innych w sposób, którego spodziewałby się od innych wobec siebie.
Obaj wiemy, że jest to raczej rzadko dziś spotykana postawa. Dominują dwie inne: a)Róbcie, co chcecie, ja sobie nie radzę; b)wara ci od mojego potomka, to moja sprawa jaki jest, jak będzie chciał, to ci n…. na głowę, bo co mu zrobisz? Nie przekonuj mnie, że wszystko to da się usprawiedliwić (nie wytłumaczyć) dyktaturą systemu, której podlegają przecież obydwie strony. Jasne jest, ze szkoła wywołuje mnóstwo problemów swoim własnym istnieniem, ale ludzie nie zabijają się, nie okradają i nie prześladują wzajemnie jedynie z powodu ustroju, w jakim przyszło im żyć. Moralności nie daje się oczywiście wpisać w ramy szkoły, jaką znamy, ale społeczności mają swoje własne normy, które obowiązują mimo krepujących je ramek – niezależnie od przyczyn (strony umowy nie mają na nie żadnego realnego wpływu), każdy uczestnik „gry edukacja” wie, co to znaczy zachować się przyzwoicie i wiedział to w każdych okolicznościach historycznych. Mam wrażenie, że to ignorowanie tego „poczucia” powoduje większość problemów, ignorowanie, które na siłę próbujemy usprawiedliwić, a to polityką, at o ekonomią.

Nie zgodzę się z tym oczekiwaniem (zwłaszcza pod moralnym względem), przestrzegania „wcześniejszej umowy społecznej”. Można oczekiwać wyłącznie nieagresji. Ale każdy i zawsze jest uprawniony do zredukowania relacji do zera i zerwania wszelkiego kontaktu i braku jakiejkolwiek współpracy. Filozofii Gandhiego – nie mordować Brytyjczyków, ale konsekwentnie domagać się, by dali nam niepodległość. I stawiać bierny opór ich działaniom.
„Przechodząc do porządku dziennego nad nieusuwalnością konfliktu głównego (przymusu szkolnego, który, świadomie lub nie, jest przecież akceptowany przez większość społeczeństwa)”
Właśnie o porządku dziennego przechodzić nie można! Przynajmniej w moralnym sensie. Ci, którzy są mu poddani, a go nie akceptują, mają najgłębsze moralne prawo, nawet zasługują na uznanie, za stawianie oporu w dowolny dostępny im sposób.
Osoba podlegająca przymusowi nie podlega żadnej umowie – przynajmniej moralnie – bo żadnej umowy nie akceptowała i żadnej nie zawierała. Przestrzeganie jakichkolwiek norm może być jedynie ugięciem karku i wynikać wyłącznie z lęku przed represją. Albo z niepisanej umowy – ja ci nie robię na złość, a ty się mnie nie czepiasz – dość powszechnej w relacji więzień – klawisz, albo poborowy żołnierz – oficer. Albo taktycznym wyborem metody postępowania.
I nie należy tak pesymistycznie uważać, że jest to nieusuwalne. 30 lat temu powszechne było przekonanie o nieusuwalności problemu „fali” w poborowym wojsku. By nie dawać starszych przykładów emancypacji spod przymusu, jak zniesienia pańszczyzny w Kongresówce czy niewolnictwa w USA. Też wydawały się „nieusuwalne”
Ale nie o tym był ten wpis! Nie o tym, że dzieci w szkole są niegrzeczne i źle wychowane, ale raczej o oczekiwaniu, że rodzice będą aktywnie wspierać działania nauczycielskie.

„Szkoda, że nie mamy do czynienia z tak czystą sytuacją w odniesieniu do realiów, które teoretycznie łatwo jest zmienić przy pomocy jednej ustawy”
W wymiarze indywidualnym – można zmienić przy pomocy jednego swojego podpisu na wymówieniu z pracy. Nikt nikogo nie przymusza do pracy w szkole.
A w wymiarze społecznym – owszem to trudne i nie mające większości sejmowej – w wyniku „binarnej” ustawy – albo szkoła jest obowiązkowa, albo nie.
Zniesienie pańszczyzny czy niewolnictwa miało ogromny sens i znaczenie, choć ogromna większość chłopów i Murzynów nadal orała pańskie pola albo zbierała bawełnę na plantacjach, we wcale nie lepszych warunkach – poza zaprzestaniem używania bata. Paradoksalnie dopiero po uwolnieniu ich można było zacząć oczekiwać i wymagać od nich, by zachowywali się przyzwoicie i przestrzegali pewnych norm.
„państwo musiałoby mieć pomysł na „uwolnionych”. Ich liczbę szacuję na 30% obecnie objętych edukacją przymusową.”
Ależ ma ten pomysł i go realizuje, tylko Ci się to nie podoba – pełni funkcję „świetlicową”. A nie jest do tego potrzebne udawanie i hipokryzja uczenia dodawania ułamków.
Funkcję świetlicową – pozbawioną dodawania ułamków – dałoby się zrealizować kilkukrotnie niższym kosztem. I z mniejszym stresem dla dzieci.
„aparat represji – upierdliwość konieczna”
Opresji, nie represji. 'Represja’ jest zindywidualizowaną karą za coś – opresja powszechną za grzech pierworodny i samo urodzenie się.
Nie ma ostrej granicy. Czy przymusowa służba wojskowa w PRL była opresją, czy tylko upierdliwością? Wielu nawet widziało w „fali” sposób na wychowanie mięczakowatych chłopców na dorosłych mężczyzn.
„niespisana i niepodpisana umowa społeczna” –
masz rację. Tyle, że nie widzę jej jako wykraczającą poza „ja ci nie podkładam świni, a ty mi, unikamy się i nie wchodzimy sobie wzajemnie w drogę” – a może nawet ukłonimy się sobie wzajemnie mijając się na ulicy.
„ja i nauczyciel mojego dziecka żyjemy w tej samej rzeczywistości”
„współtowarzysza niedoli uznaję za niegodnego jakiejkolwiek umowy, lub też za zwykłego kolaboranta”
Nauczyciel nie jest współtowarzyszem niedoli – ale jedynym uczestnikiem tej relacji, mogącym bez konsekwencji prawnych złożyć wymówienie z pracy i znaleźć sobie szczęście gdzie indziej.
Tak – należy go z założenia traktować jako kolaboranta i funkcjonariusza systemu opresji – dopóki nie wykaże się ponadprzeciętną łagodnością i życzliwością, póki nie okaże się klawiszem dużo łagodniejszym od wszystkich innych.
„nie widzę też sensu w jej sabotażu, jeśli tylko nie dotyczy to wciskania głupoty”
Oczywiście, tylko w ogromnej większości przypadków jest to właśnie wciskanie głupoty. Sądząc nawet po tym forum – na palcach można policzyć przykłady zajęć lekcyjnych, odbijających in plus od odgrywania scenek o Ludwiku albo czytanek o Linette. A co do tego, że takie zasługują na sabotaż i odrzucenie – chyba się zgadzamy…
Stąd moja niedawna uwaga, że najlepsze, czego oczekuję od nauczycieli, to by zachowywali się jak przyjazne świetliczanki. Niestety, uważają, że poza tym mają zadawać pracę domową i trenować małpią umiejętność dodawania ułamków.
„nieświadomość potrzeby jakiejkolwiek umowy. To charakterystyczne dla społeczeństw rozbitych, bez tradycji obywatelskich”
Tak, oczywiście. Ale albo „obywatelskie” albo „pod przymusem”. Nie ma „umów społecznych” pomiędzy karbowym i pańszyźnianym chłopem – może być najwyżej stan nieeskalacji konfliktu.

„Szkoda, że nie mamy do czynienia z tak czystą sytuacją w odniesieniu do realiów, które teoretycznie łatwo jest zmienić przy pomocy jednej ustawy”
W wymiarze indywidualnym – można zmienić przy pomocy jednego swojego podpisu na wymówieniu z pracy. Nikt nikogo nie przymusza do pracy w szkole.
A w wymiarze społecznym – owszem to trudne i nie mające większości sejmowej – w wyniku „binarnej” ustawy – albo szkoła jest obowiązkowa, albo nie.
Zniesienie pańszczyzny czy niewolnictwa miało ogromny sens i znaczenie, choć ogromna większość chłopów i Murzynów nadal orała pańskie pola albo zbierała bawełnę na plantacjach, we wcale nie lepszych warunkach – poza zaprzestaniem używania bata. Paradoksalnie dopiero po uwolnieniu ich można było zacząć oczekiwać i wymagać od nich, by zachowywali się przyzwoicie i przestrzegali pewnych norm.
„państwo musiałoby mieć pomysł na „uwolnionych”. Ich liczbę szacuję na 30% obecnie objętych edukacją przymusową.”
Ależ ma ten pomysł i go realizuje, tylko Ci się to nie podoba – pełni funkcję „świetlicową”. A nie jest do tego potrzebne udawanie i hipokryzja uczenia dodawania ułamków.
Funkcję świetlicową – pozbawioną dodawania ułamków – dałoby się zrealizować kilkukrotnie niższym kosztem. I z mniejszym stresem dla dzieci.
„aparat represji – upierdliwość konieczna”
Opresji, nie represji. 'Represja’ jest zindywidualizowaną karą za coś – opresja powszechną za grzech pierworodny i samo urodzenie się.
Nie ma ostrej granicy. Czy przymusowa służba wojskowa w PRL była opresją, czy tylko upierdliwością? Wielu nawet widziało w „fali” sposób na wychowanie mięczakowatych chłopców na dorosłych mężczyzn.
„niespisana i niepodpisana umowa społeczna” –
masz rację. Tyle, że nie widzę jej jako wykraczającą poza „ja ci nie podkładam świni, a ty mi, unikamy się i nie wchodzimy sobie wzajemnie w drogę” – a może nawet ukłonimy się sobie wzajemnie mijając się na ulicy.
„ja i nauczyciel mojego dziecka żyjemy w tej samej rzeczywistości”
„współtowarzysza niedoli uznaję za niegodnego jakiejkolwiek umowy, lub też za zwykłego kolaboranta”
Nauczyciel nie jest współtowarzyszem niedoli – ale jedynym uczestnikiem tej relacji, mogącym bez konsekwencji prawnych złożyć wymówienie z pracy i znaleźć sobie szczęście gdzie indziej.
Tak – należy go z założenia traktować jako kolaboranta i funkcjonariusza systemu opresji – dopóki nie wykaże się ponadprzeciętną łagodnością i życzliwością, póki nie okaże się klawiszem dużo łagodniejszym od wszystkich innych.
„nie widzę też sensu w jej sabotażu, jeśli tylko nie dotyczy to wciskania głupoty”
Oczywiście, tylko w ogromnej większości przypadków jest to właśnie wciskanie głupoty. Sądząc nawet po tym forum – na palcach można policzyć przykłady zajęć lekcyjnych, odbijających in plus od odgrywania scenek o Ludwiku albo czytanek o Linette. A co do tego, że takie zasługują na sabotaż i odrzucenie – chyba się zgadzamy…
Stąd moja niedawna uwaga, że najlepsze, czego oczekuję od nauczycieli, to by zachowywali się jak przyjazne świetliczanki. Niestety, uważają, że poza tym mają zadawać pracę domową i trenować małpią umiejętność dodawania ułamków.
„nieświadomość potrzeby jakiejkolwiek umowy. To charakterystyczne dla społeczeństw rozbitych, bez tradycji obywatelskich”
Tak, oczywiście. Ale albo „obywatelskie” albo „pod przymusem”. Nie ma „umów społecznych” pomiędzy karbowym i pańszyźnianym chłopem – może być najwyżej stan nieeskalacji konfliktu.

„Szkoda, że nie mamy do czynienia z tak czystą sytuacją w odniesieniu do realiów, które teoretycznie łatwo jest zmienić przy pomocy jednej ustawy”
W wymiarze indywidualnym – można zmienić przy pomocy jednego swojego podpisu na wymówieniu z pracy. Nikt nikogo nie przymusza do pracy w szkole.
A w wymiarze społecznym – owszem to trudne i nie mające większości sejmowej – w wyniku „binarnej” ustawy – albo szkoła jest obowiązkowa, albo nie.
Zniesienie pańszczyzny czy niewolnictwa miało ogromny sens i znaczenie, choć ogromna większość chłopów i Murzynów nadal orała pańskie pola albo zbierała bawełnę na plantacjach, we wcale nie lepszych warunkach – poza zaprzestaniem używania bata. Paradoksalnie dopiero po uwolnieniu ich można było zacząć oczekiwać i wymagać od nich, by zachowywali się przyzwoicie i przestrzegali pewnych norm.
„państwo musiałoby mieć pomysł na „uwolnionych”. Ich liczbę szacuję na 30% obecnie objętych edukacją przymusową.”
Ależ ma ten pomysł i go realizuje, tylko Ci się to nie podoba – pełni funkcję „świetlicową”. A nie jest do tego potrzebne udawanie i hipokryzja uczenia dodawania ułamków.
Funkcję świetlicową – pozbawioną dodawania ułamków – dałoby się zrealizować kilkukrotnie niższym kosztem. I z mniejszym stresem dla dzieci.
„aparat represji – upierdliwość konieczna”
Opresji, nie represji. 'Represja’ jest zindywidualizowaną karą za coś – opresja powszechną za grzech pierworodny i samo urodzenie się.
Nie ma ostrej granicy. Czy przymusowa służba wojskowa w PRL była opresją, czy tylko upierdliwością? Wielu nawet widziało w „fali” sposób na wychowanie mięczakowatych chłopców na dorosłych mężczyzn.
„niespisana i niepodpisana umowa społeczna” –
masz rację. Tyle, że nie widzę jej jako wykraczającą poza „ja ci nie podkładam świni, a ty mi, unikamy się i nie wchodzimy sobie wzajemnie w drogę” – a może nawet ukłonimy się sobie wzajemnie mijając się na ulicy.
„ja i nauczyciel mojego dziecka żyjemy w tej samej rzeczywistości”
„współtowarzysza niedoli uznaję za niegodnego jakiejkolwiek umowy, lub też za zwykłego kolaboranta”
Nauczyciel nie jest współtowarzyszem niedoli – ale jedynym uczestnikiem tej relacji, mogącym bez konsekwencji prawnych złożyć wymówienie z pracy i znaleźć sobie szczęście gdzie indziej.
Tak – należy go z założenia traktować jako kolaboranta i funkcjonariusza systemu opresji – dopóki nie wykaże się ponadprzeciętną łagodnością i życzliwością, póki nie okaże się klawiszem dużo łagodniejszym od wszystkich innych.
„nie widzę też sensu w jej sabotażu, jeśli tylko nie dotyczy to wciskania głupoty”
Oczywiście, tylko w ogromnej większości przypadków jest to właśnie wciskanie głupoty. Sądząc nawet po tym forum – na palcach można policzyć przykłady zajęć lekcyjnych, odbijających in plus od odgrywania scenek o Ludwiku albo czytanek o Linette. A co do tego, że takie zasługują na sabotaż i odrzucenie – chyba się zgadzamy…
Stąd moja niedawna uwaga, że najlepsze, czego oczekuję od nauczycieli, to by zachowywali się jak przyjazne świetliczanki. Niestety, uważają, że poza tym mają zadawać pracę domową i trenować małpią umiejętność dodawania ułamków.
„nieświadomość potrzeby jakiejkolwiek umowy. To charakterystyczne dla społeczeństw rozbitych, bez tradycji obywatelskich”
Tak, oczywiście. Ale albo „obywatelskie” albo „pod przymusem”. Nie ma „umów społecznych” pomiędzy karbowym i pańszyźnianym chłopem – może być najwyżej stan nieeskalacji konfliktu.

Ależ jak najdalszy jestem od potępiania „klawiszy” – a zwłaszcza Ciebie – raczej wyjątkowo rzadko spotykany typ, opowiadający o Ayers Rock i podobnych rzeczach. Nie spotkałem takich „klawiszy” w relacjach moich tutees…
Ogromna większość nauczycieli to geografowie, nie mający czasu by opowiedzieć o Ayers Rock, bo realizują program, albo angliści, którzy sami nie mają pojęcia o geologii i ich nigdy nie obchodziła.
Stwierdzam tylko, że chciejstwem i przesadną dumą ze swojej „misji” – zwłaszcza, tej nie wykraczającej poza wciskanie do głów podstaw programowych – jest oczekiwanie ochoczej współpracy ze strony rodziców. I zdziwienie, połączone z nutą potępienia i zawodu, że współpracować nie chcą. Oczywiście, jeśli jacyś chcą współpracować i doceniają działania – zwłaszcza takie jak Twoje – to chwała im.
Prezent dla Ciebie i Twoich uczniów:
Zdjęcie satelitarne Ayers Rock sprzed tygodnia – tam już jest wiosna. Nowsze są trochę zachmurzone…
http://apps.sentinel-hub.com/eo-browser/#lat=-25.35352795878876&lng=131.03251934051514&zoom=14&datasource=Sentinel-2%20L1C&time=2017-11-03&preset=1_TRUE_COLOR
Obejrzyjcie sobie również w „false color” – takie struktury w podczerwieni widać dokładniej.
Niech dzieciaki zauważą, że to naprawdę antypody – to południowe strome stoki są zacienione, a północne w pełnym słońcu…
Kościuszko – różnica jest ta, że chłopi już dostali wolność. Są pełnoprawnymi obywatelami. Z pełnią praw, nabywaną nie w wyniku nauczenia się czegoś (dodawania ułamków), tylko w wyniku osiągnięcia wieku 18 lat. Przymusowa edukacja jest nieodłącznie związana z asymetrią praw i autorytaryzmem – może ją prowadzić właściciel wobec swoich niewolników, albo Fryderyk Wilhelm wobec swoich poddanych.
„Podstawowy konflikt reprezentowany przez oświatę publiczną dotyczy niestety ludzi, którym do deklarowanej podmiotowości niezmiernie daleko”
Przeciwnie! Dotyczy wszystkich, a nie wyłącznie marginesu społecznego. Musiałbyś uznać, że wszyscy rodzice w całym społeczeństwie są przygłupi, nieodpowiedzialni i niepodmiotowi. Może to i prawda, ale w takim razie trzeba odrzucić demokrację.
„szkoła nie wychodzi daleko poza alfabetyzację, nie wiem tylko skąd założenie, że domy rodzinne są w tym zasadniczo lepsze”
Dlatego, że w nie wyobrażam sobie rodziny, której nauczenie dziecka czytać zajęłoby 12 lat. Te które znam, w większości miały dzieci sprawnie czytające w wieku 6 lat albo i wcześniej. I 12 lat alfabetyzacji szkolnej było/jest wyłącznie stratą czasu i obrzydzaniem im życia, robieniem zbędnych nudnych głupot.

Ależ jak najdalszy jestem od potępiania „klawiszy” – a zwłaszcza Ciebie – raczej wyjątkowo rzadko spotykany typ, opowiadający o Ayers Rock i podobnych rzeczach. Nie spotkałem takich „klawiszy” w relacjach moich tutees…
Ogromna większość nauczycieli to geografowie, nie mający czasu by opowiedzieć o Ayers Rock, bo realizują program, albo angliści, którzy sami nie mają pojęcia o geologii i ich nigdy nie obchodziła.
Stwierdzam tylko, że chciejstwem i przesadną dumą ze swojej „misji” – zwłaszcza, tej nie wykraczającej poza wciskanie do głów podstaw programowych – jest oczekiwanie ochoczej współpracy ze strony rodziców. I zdziwienie, połączone z nutą potępienia i zawodu, że współpracować nie chcą. Oczywiście, jeśli jacyś chcą współpracować i doceniają działania – zwłaszcza takie jak Twoje – to chwała im.
Prezent dla Ciebie i Twoich uczniów:
Zdjęcie satelitarne Ayers Rock sprzed tygodnia – tam już jest wiosna. Nowsze są trochę zachmurzone…
http://apps.sentinel-hub.com/eo-browser/#lat=-25.35352795878876&lng=131.03251934051514&zoom=14&datasource=Sentinel-2%20L1C&time=2017-11-03&preset=1_TRUE_COLOR
Obejrzyjcie sobie również w „false color” – takie struktury w podczerwieni widać dokładniej.
Niech dzieciaki zauważą, że to naprawdę antypody – to południowe strome stoki są zacienione, a północne w pełnym słońcu…
Kościuszko – różnica jest ta, że chłopi już dostali wolność. Są pełnoprawnymi obywatelami. Z pełnią praw, nabywaną nie w wyniku nauczenia się czegoś (dodawania ułamków), tylko w wyniku osiągnięcia wieku 18 lat. Przymusowa edukacja jest nieodłącznie związana z asymetrią praw i autorytaryzmem – może ją prowadzić właściciel wobec swoich niewolników, albo Fryderyk Wilhelm wobec swoich poddanych.
„Podstawowy konflikt reprezentowany przez oświatę publiczną dotyczy niestety ludzi, którym do deklarowanej podmiotowości niezmiernie daleko”
Przeciwnie! Dotyczy wszystkich, a nie wyłącznie marginesu społecznego. Musiałbyś uznać, że wszyscy rodzice w całym społeczeństwie są przygłupi, nieodpowiedzialni i niepodmiotowi. Może to i prawda, ale w takim razie trzeba odrzucić demokrację.
„szkoła nie wychodzi daleko poza alfabetyzację, nie wiem tylko skąd założenie, że domy rodzinne są w tym zasadniczo lepsze”
Dlatego, że w nie wyobrażam sobie rodziny, której nauczenie dziecka czytać zajęłoby 12 lat. Te które znam, w większości miały dzieci sprawnie czytające w wieku 6 lat albo i wcześniej. I 12 lat alfabetyzacji szkolnej było/jest wyłącznie stratą czasu i obrzydzaniem im życia, robieniem zbędnych nudnych głupot.