Dostać szkołę. Ocenianie w klasach młodszych

Pani Wiesława. Bardzo zainteresowało mnie to co Pani pisze NT braku ocen w e.w.Czy jest szansa abym mogła mailowo porozmawiać z Panią mailowo?

Pani Wiesława. Bardzo zainteresowało mnie to co Pani pisze NT braku ocen w e.w.Czy jest szansa abym mogła mailowo porozmawiać z Panią mailowo?

całkowicie zgadzam się z opinią (i próbuję ją promować wśród znajomych), że problemem jest podział na roczniki i przypisani im gotowości lub braku gotowości.
Mój syn poszedł do szkoły jako sześciolatek, bo nudził się w przedszkolu. W szkole sobie radzi i z nauką i z emocjami(za nami 5 lat!) ale to przypadek, że poszedł tam jako sześciolatek: gdyby w przedszkolu nauczycielka wykazała więcej aktywności, chęci i pomysłowości, to pewnie by tam został.
Obecnie nie lubi szkoły, bo też się w niej nudzi: nie rozumie dlaczego nie może doświadczać, obserwować, próbować i tworzyć, a musi wykuwać i przepisywać treści z podręczników (zwłaszcza z przyrody i techniki).
Bardzo przeżył informację, że nie pójdzie do gimnazjum i stanie się królikiem doświadczalnym nowej reformy oświaty …

całkowicie zgadzam się z opinią (i próbuję ją promować wśród znajomych), że problemem jest podział na roczniki i przypisani im gotowości lub braku gotowości.
Mój syn poszedł do szkoły jako sześciolatek, bo nudził się w przedszkolu. W szkole sobie radzi i z nauką i z emocjami(za nami 5 lat!) ale to przypadek, że poszedł tam jako sześciolatek: gdyby w przedszkolu nauczycielka wykazała więcej aktywności, chęci i pomysłowości, to pewnie by tam został.
Obecnie nie lubi szkoły, bo też się w niej nudzi: nie rozumie dlaczego nie może doświadczać, obserwować, próbować i tworzyć, a musi wykuwać i przepisywać treści z podręczników (zwłaszcza z przyrody i techniki).
Bardzo przeżył informację, że nie pójdzie do gimnazjum i stanie się królikiem doświadczalnym nowej reformy oświaty …

całkowicie zgadzam się z opinią (i próbuję ją promować wśród znajomych), że problemem jest podział na roczniki i przypisani im gotowości lub braku gotowości.
Mój syn poszedł do szkoły jako sześciolatek, bo nudził się w przedszkolu. W szkole sobie radzi i z nauką i z emocjami(za nami 5 lat!) ale to przypadek, że poszedł tam jako sześciolatek: gdyby w przedszkolu nauczycielka wykazała więcej aktywności, chęci i pomysłowości, to pewnie by tam został.
Obecnie nie lubi szkoły, bo też się w niej nudzi: nie rozumie dlaczego nie może doświadczać, obserwować, próbować i tworzyć, a musi wykuwać i przepisywać treści z podręczników (zwłaszcza z przyrody i techniki).
Bardzo przeżył informację, że nie pójdzie do gimnazjum i stanie się królikiem doświadczalnym nowej reformy oświaty …

tak, w pewnym sensie się z tym zgadzam. Dlatego właśnie rodzice wolą zostawić dzieci w przedszkolu: przedszkole to sielanka także dla rodziców. Dziecko zagospodarowane (jakkolwiek) do późnych godzin popołudniowych…
Właściwie szkoda, że szkoły podstawowe – właśnie nauczanie 1-3 – nie spróbowały zniwelować tych różnic.

Jakieś różnice zawsze będą, choćby takie, że bardzo prawdopodobną opcją jest przejście z dobrego przedszkola do kiepskiej szkoły i vice versa. Finalnie, problemem jest spójność systemu i jakość kadr, a nie ocenianie, którego jakoś nikt nie chce się wyrzec. Jakaś jego forma zawsze będzie istnieć, bo nie chodzi jedynie o to oficjalne, nauczycielskie – ludzie zawsze się porównują i oceniają; jeśli myślisz, że przedszkolaki albo dzieci wczesnoszkolne są od tego wolne, to jesteś w błędzie. Ludzie tacy są jako gatunek. Kiedy np. słyszę, że problemem gimnazjów była eskalacja „źle pojętej” konkurencji i psychicznej agresji, to chce mi się śmiać, bo takie twierdzenia świadczą albo o złej woli, albo o totalnej ignorancji. Zainteresowanym polecam badania przeprowadzone przez IBE – wynika z nich, że epicentrum nietolerancji, oceniania negatywnego i agresji przypada na klasy 4-6.
I jeszcze parę szczegółów: „[Nauczycielka]Ma dobre chęci, ale ma 30 dzieci w klasie i bardzo jej doskwiera, że ten sześciolatek nie nadąża.” – Na ogół nie ma jednego sześciolatka, tylko paru, a do tego jeszcze pięciu siedmiolatków z ADHD, sześciu z dysleksjami i innymi deficytami (prawdziwymi lub urojonymi), kilkoro z syndromem niespełnionych rodziców, kilku małych, ale szybko się rozwijających chamów i inne problemy. Na dodatek, ten sześciolatek nie bardzo by jej doskwierał, gdyby nie presja tabelek, dyrekcji, i „potwierdzenia gotowości”.
„Zaczynają się słoneczka, pochwały, ordery, nagrody, wieszanie obrazków wyróżnionych dzieci na ścianie itd.” – A spróbuj się wyłamać i nie dawać tych słoneczek. Zagryzą cię ci sami rodzice, którzy dopiero co protestowali przeciw „zbędnym konkursom”.
„A dziecko stara się jak może, ale zawsze jest w tyle.” – Wiem, o co ci chodzi i mnie też jest bardzo przykro, gdy takie sytuacje obserwuję (nie dotyczy to jedynie sześciolatków). Problem w tym, że jest to sytuacja nieunikniona, wynikająca z fizyki. Zawsze będzie ktoś, kto „jest w tyle”. Nie zapobiegnie temu ani brak stopni, ani docenianie „za kropkę”. Poza tym „staranie się” wychodzi z mody, więc najczęściej go nie ma, ale pozostają pretensje do „niebycia w tyle”.
„Jak można nawet tylko przypuszczać, że ono nie uczy się, bo jest złośliwe, leniwe, głupie.” – Można. Wystarczy nie mieć chęci lub możliwości dogłębnej analizy przypadku. Poza tym, bądźmy szczerzy, zdarza się, że dziecko naprawdę takie jest. Chyba, że ktoś wierzy w to, że „dziecko jest dobre i mądre z natury”.
Niedawno pisałem, że jestem przeciwny ocenianiu, ale nie weryfikacji. Bo ona musi nadejść. Wcześniej, czy później. Weryfikacja, którą każdy przechodzi dla siebie, a nie dla nauczyciela lub kogokolwiek innego. Kończysz szkołę i okazuje się, że niczego się nie nauczyłeś? Zawsze możesz do niej wrócić. Teraz będzie już łatwiej, bo po ośmiu latach, nikt nie będzie już mógł twierdzić, że nie był świadomy, co robi. Gdyby jeszcze pozwolić szkołom średnim na nabór według własnych założeń. Po paru latach świadomość uczenia się dla samego siebie, a nie dla jakiejkolwiek oceny, znacznie by wzrosła.
Danusiu, nie uciekniemy od problemu motywacji własnej ucznia. Nie każdy będzie ją miał, niezależnie od działań nauczyciela (choć nauczanie początkowe jest tu uprzywilejowane). Z drugiej strony, żaden system (nie)oceniania nie będzie skuteczny, jeśli nie będzie stosowany przez świadomego swoich działań profesjonalistę. A podstawą profesjonalizmu nie może być akcja charytatywna.

tak, w pewnym sensie się z tym zgadzam. Dlatego właśnie rodzice wolą zostawić dzieci w przedszkolu: przedszkole to sielanka także dla rodziców. Dziecko zagospodarowane (jakkolwiek) do późnych godzin popołudniowych…
Właściwie szkoda, że szkoły podstawowe – właśnie nauczanie 1-3 – nie spróbowały zniwelować tych różnic.

Jakieś różnice zawsze będą, choćby takie, że bardzo prawdopodobną opcją jest przejście z dobrego przedszkola do kiepskiej szkoły i vice versa. Finalnie, problemem jest spójność systemu i jakość kadr, a nie ocenianie, którego jakoś nikt nie chce się wyrzec. Jakaś jego forma zawsze będzie istnieć, bo nie chodzi jedynie o to oficjalne, nauczycielskie – ludzie zawsze się porównują i oceniają; jeśli myślisz, że przedszkolaki albo dzieci wczesnoszkolne są od tego wolne, to jesteś w błędzie. Ludzie tacy są jako gatunek. Kiedy np. słyszę, że problemem gimnazjów była eskalacja „źle pojętej” konkurencji i psychicznej agresji, to chce mi się śmiać, bo takie twierdzenia świadczą albo o złej woli, albo o totalnej ignorancji. Zainteresowanym polecam badania przeprowadzone przez IBE – wynika z nich, że epicentrum nietolerancji, oceniania negatywnego i agresji przypada na klasy 4-6.
I jeszcze parę szczegółów: „[Nauczycielka]Ma dobre chęci, ale ma 30 dzieci w klasie i bardzo jej doskwiera, że ten sześciolatek nie nadąża.” – Na ogół nie ma jednego sześciolatka, tylko paru, a do tego jeszcze pięciu siedmiolatków z ADHD, sześciu z dysleksjami i innymi deficytami (prawdziwymi lub urojonymi), kilkoro z syndromem niespełnionych rodziców, kilku małych, ale szybko się rozwijających chamów i inne problemy. Na dodatek, ten sześciolatek nie bardzo by jej doskwierał, gdyby nie presja tabelek, dyrekcji, i „potwierdzenia gotowości”.
„Zaczynają się słoneczka, pochwały, ordery, nagrody, wieszanie obrazków wyróżnionych dzieci na ścianie itd.” – A spróbuj się wyłamać i nie dawać tych słoneczek. Zagryzą cię ci sami rodzice, którzy dopiero co protestowali przeciw „zbędnym konkursom”.
„A dziecko stara się jak może, ale zawsze jest w tyle.” – Wiem, o co ci chodzi i mnie też jest bardzo przykro, gdy takie sytuacje obserwuję (nie dotyczy to jedynie sześciolatków). Problem w tym, że jest to sytuacja nieunikniona, wynikająca z fizyki. Zawsze będzie ktoś, kto „jest w tyle”. Nie zapobiegnie temu ani brak stopni, ani docenianie „za kropkę”. Poza tym „staranie się” wychodzi z mody, więc najczęściej go nie ma, ale pozostają pretensje do „niebycia w tyle”.
„Jak można nawet tylko przypuszczać, że ono nie uczy się, bo jest złośliwe, leniwe, głupie.” – Można. Wystarczy nie mieć chęci lub możliwości dogłębnej analizy przypadku. Poza tym, bądźmy szczerzy, zdarza się, że dziecko naprawdę takie jest. Chyba, że ktoś wierzy w to, że „dziecko jest dobre i mądre z natury”.
Niedawno pisałem, że jestem przeciwny ocenianiu, ale nie weryfikacji. Bo ona musi nadejść. Wcześniej, czy później. Weryfikacja, którą każdy przechodzi dla siebie, a nie dla nauczyciela lub kogokolwiek innego. Kończysz szkołę i okazuje się, że niczego się nie nauczyłeś? Zawsze możesz do niej wrócić. Teraz będzie już łatwiej, bo po ośmiu latach, nikt nie będzie już mógł twierdzić, że nie był świadomy, co robi. Gdyby jeszcze pozwolić szkołom średnim na nabór według własnych założeń. Po paru latach świadomość uczenia się dla samego siebie, a nie dla jakiejkolwiek oceny, znacznie by wzrosła.
Danusiu, nie uciekniemy od problemu motywacji własnej ucznia. Nie każdy będzie ją miał, niezależnie od działań nauczyciela (choć nauczanie początkowe jest tu uprzywilejowane). Z drugiej strony, żaden system (nie)oceniania nie będzie skuteczny, jeśli nie będzie stosowany przez świadomego swoich działań profesjonalistę. A podstawą profesjonalizmu nie może być akcja charytatywna.