Cytat

Pozwolę sobie skrytykować te zadania z trochę innego punktu widzenia.
Zad.6 (latająca ryba).
Wśród podanych odpowiedzi nie ma żadnej poprawnej. Bardzo słusznie, że autorzy zadania napisali, że 90km/h to maksymalna prędkość ryby, a nie że prędkość jest stała (to byłoby niefizyczne). Ponieważ jednak podano nam maksymalną prędkość, a prędkość nie była stała, to średnia prędkość w czasie lotu była mniejsza. Czyli odległość przebyta jest mniejsza od 125m. Ale żaden mechanizm fizyczny lotu swobodnego nie mógłby doprowadzić do niejednorodności tak silnej, by zasięg spadł aż do 2.5m.
Zad.22 (bieganie dookoła stawu)
Zupełny bzdet z rodziny szkolnej nierzeczywistości!
Autorowi zadania kazałbym biegać dookoła stawu tak długo, aż pięć kolejnych dwunastominutowych okrążeń zajmie mu każde tyle samo z dokładnością jednej minuty.
Ale – abstrahując od nierzeczywistości oprawy słownej tych zadań, ja bym ich tak bardzo nie potępiał.
Ryba jest banalnym zadaniem na mnożenie i dzielenie trzech lub czterech czynników: prędkość=90km/h, czas=5s, 1000m/km, 3600s/h. Nie zgodzę się, że jest to trudne zadanie. Jeśli czegoś tak banalnego nie możemy wymagać od szóstoklasisty, to czego możemy?
Bieganie, gdyby nie debilność narracji, podobałoby mi się. To właśnie jest zadanie, wymagające odrobiny wyobraźni matematyczno-fizycznej, a bardzo trudno jest wkuwać i uczyć pod takie zadania, nie jest to też zadanie ze szkolnej sztampy. Uczeń z odrobiną wyobraźni zauważy, ze Tomek pojawia się w punkcie startu w 12, 24, 36, 48 i 60 minucie, a Kasia w 8, 16, 24, 32, 40, 48, 56. Czyli oboje będą tam wyłącznie w 24 i 48 minucie.
Natomiast nierzeczywistość narracji dyskwalifikuje to zadanie. Jakby nie można było zamiast Kasi i Tomka mówić o tramwajach linii A i B, startujących różnymi trasami z tej samej pętli tramwajowej, tramwaj linii A wraca na pętlę i zaczyna następny kurs po 120 minutach, a linii B po 80 minutach?
A przy okazji – skąd wzięłaś te zadania? Na stronie Gazety są inne zadania (nie to, żeby mądrzejsze…) jako próbny sprawdzian 2012: http://bi.gazeta.pl/im/8/10958/m10958168,6KLASA-ARKUSZ.pdf

Zobaczymy jak moi gimnazjaliści sobie poradzą. Dopiero za ponad tydzień – zapomniałem o Świętach…
Być może masz rację, ze to zbyt trudne dla „wyedukowanego ucznia” – „wyedukowanego” w dzisiejszej szkole.
Tu niestety wpadamy w błędne koło. Załóżmy na chwilę, że testocentryczność szkoły jest poza naszą aktualną dyskusją. Szkoła uczy pod schematyczne testy, oduczając myślenia i kombinowania tak, jak to robiła ta moja znajoma.
Zadanie o przecinanej kostce zapewne okaże się jeszcze trudniejsze.
Ale jeśli już mamy te testy, to popierajmy w nich tego typu zadania: premiujące wyobraźnię, kombinowanie i myślenie, takie pod które nie da się uczyć i w których wkuwanie nie pomaga ani trochę. Wyniki sprawdzianów nie mają znaczenia dla ucznia, ale są czynnikiem motywującym szkołę (patrz wszystkie nasze dyskusje o testocentryczności). Im więcej takich zadań na egzaminach, tym mniejsza motywacja szkół by uczyły 'pod testy’, uczyły pamięciowo i schematów, a otwarcie im drogi do sukcesu w rankingach przez wspieranie rozumienia, myślenia i kombinowania.

Dzisiaj zaskoczyła mnie pewna nauczycielka. Zazwyczaj można spotkać dwie opinie o systemie testowym:
– testy i egzaminy powszechne są konieczne i pożyteczne, należy je rozwijać i udoskonalać
– system testocentryczny jest szkodliwy
Wspomniana osoba powiedział tak: nie widzę żadnego pożytku w testach. Nie skrytykowała, ale wskazała na fakt: brak pożytku, czyli brak pozytywnego celu i skutku.
Dodała jeszcze jedno zdanie, dla mnie jest wstrząsające: w oświacie robiło się i robi różne udoskonalenia, ale nikt nie pytał i nie pyta mnie o opinię w tych sprawach.
A przecież ta osoba jest najważniejszym wykonawcą owych zmian.

@Danusia 6 kwietnia 2012 o 11:58
Oj! Popracuj nad swoimi znajomymi, żeby im się chciało!
Do mojej statystyki dochodzi moja licealna uczennica (poprawna odpowiedź w kilkanaście sekund: bardziej na zrozumienie pytania, niż zastanawianie się).
Klucz do edukacji to motywacja – gdy już im się zachce policzyć tak skomplikowane zagadnienie, to zobaczą, że „to wymaga policzenia” nie zajmuje godziny, tylko kilkanaście sekund.
A (nie śmiem insynuować) może Ty ich onieśmielasz i bezpieczniej się czują spławiając Cię, niż by mieli zobaczyć belferski wzrok?
Aż nie chce mi się wierzyć, bo to ja zawsze optuję za ostrym ocenianiem, a Ty za łagodnością.
I to ja często (zupełnie mimowolnie, wiem!!!, pracuję nad sobą i staram się powstrzymywać) pluję jadem ironii na kogoś, popełniającego lekki tylko błąd, co może onieśmielać i demotywować…
Pomyśl o ciasteczkach (Wróbel poniżej CEO) jako nagrodach! Sprawdzają się z pewnością nie gorzej, niż mini-babeczki owocowe z cukierni w Kałęczynie (najbliższa do mojego domu cukiernia).
Ceterum censeo: niech Pani Kasia wreszcie zrobi coś z tym blogowiskiem, żebym zauważał odpowiedzi na moje posty wcześniej niż po tygodniu!

Thanks only for that excellent submit ! I’ll bookmark your weblog and verify but once again right here normally Louisville Real Estate

Cytat jest porażający. Doskonale ilustruje tezy:
– szkoła to wielkie oszustwo
– szkoła jest oparta na kłamstwie
– uczeń jest dla szkoły, a nie odwrotnie
– szkoła przypomina obóz pracy
– szkoła rozjeżdża ludzi
– szkoła to stracony czas
A może niepotrzebnie oburzamy się ? Może za 100 lat właśnie tak będzie wyglądała edukacja. Nauczać będą tylko ci ludzie, którzy chcą i potrafią. Będą zakładać swoje szkoły, tak jak teraz można założyć swoją firmę. Jedno i drugie może działać skutecznie, dopóki znajdują się klienci gotowi zapłacić za oferowane produkty.

Nauczanie domowe (wykraczające poza uczenie dzieci przez ich rodziców) nigdy nie było powszechne.
Nie lubię określenia „kapitał społeczny” Każdy, kto je używa, rozumie pod nim coś zupełnie innego. Od Bourdieu po Fukuyamę — u których są to zupełnie różne pojęcia.
Zwłaszcza u Bourdieu jest to kolejny postmodernistyczny termin-wytrych, oznaczający coś niejasnego, ale w oczywisty sposób dobrego, słusznego i pożądanego, tak że gdy dochodzi do dyskusji o konkretach, to zawsze można wykręcić jego znaczenie na odwyrtkę. Zaetykietowanie czegoś, jako „niesprzyjającego rozwojowi kapitału społecznego”, to przywalenie słownym postmodernistycznym cepem przed którym nie sposób się obronić.
Jeśli użyłaś jednak tego pojęcia w takim znaczeniu, jak robił to Fukuyama, to nauczanie domowe elit ma się nijak do kapitału społecznego, ten jest związany z zupełnie innymi czynnikami, jak stabilność tradycyjnych wartości etycznych.