Kto ma prawo do autorskiej klasówki?

Uśmiałem się!
Widzę to jako kolejny objaw choroby przerostu ochrony praw autorskich.
Ale akurat w przypadku szkoły publicznej rozwiązanie byłoby bardzo proste – takie, jak wielu firmach komercyjnych: jednozdaniowa klauzula w umowie o pracę czy regulaminie, do którego ona się odwołuje, określająca przeniesienie praw autorskich do wszystkich dzieł wytworzonych w ramach obowiązków służbowych na pracodawcę.
Sądzę, że na taką zmianę i na udostępnienie na zasadzie public domain pozyskanych w ten sposób dzieł dałoby się namówić Ministra.

Jest jeszcze inna strona tego problemu: nauczycielka polskiego mojego brata nie udostępniła mu niezaliczonej klasówki, którą chciał pokazać korepetytorce – innej nauczycielce. Nie wiem, czym to było spowodowane. Strachem?

To wszystko jest co najmniej dziwne!
Nie rozumiem tych tajemnic i praw w tym miejscu.
Wyobrażacie sobie lekarza, który trzyma przed pacjentem diagnozę i leczenie w tajemnicy? Czy jego recepta jest autorska, czy powinien bać się innego lekarza?
D

Nauczyciele, dyrektorzy na zebraniach szkolnych narzekają na brak współpracy ze strony rodziców. Zachęcają nas do tego. Nauka moich synów jest bardzo dla mnie ważna, chyba głownie dla tego, że pragnę aby te 7 godzin dziennie które chłopcy spędzają w tej instytucji było dla nich dobrym doświadczeniem. Jeżeli źle napisze klasówkę, a ja chce mu pomóc się przygotować do poprawy – słyszę NIE. Gdy mój syn dostał trzecią „1” za grę na flecie – napisałam do nauczycielki że proszę o wskazówki jak mam w domu ćwiczyć z dzieckiem – dostałam odpowiedź: „Po pierwsze należy uważać na lekcji, a po drugie – zgłaszać wszelkie problemy do mnie. ja jestem od tego, by uczniów poprawiać i dawać im wskazówki.” To tak jakby ktoś trzasną przede mną drzwiami.
MD

Wg mnie to tylko (aż) kolejny wyraz oporu, lęku, przed otwarciem drzwi klas. Nauczyciele okopują się w swoich salach, metodach. Nie chcą/boją się dzielić. Nie chcą utracić iluzji nieomylności.

AgaD,
Może nie chodzi tylko o iluzję nieomylności, ale też o świadomą obawę przed ujawnieniem „omylności” lub niekompetencji? I to jeszcze w sposób trudny do obrony, bo w formie dokumentu z własnym podpisem. Nikt tego jednak głośno nie powie. Wygodniej zasłaniać się prawami autorskimi, jako powodem oficjalnym.
Pani Danuto,
To jest właśnie doskonały przykład, mam nadzieję, że wąskiej, ale dobrze okopanej grupy interesów w grupie wszystkich nauczycieli. Co by straciła ta grupa po wprowadzeniu propozycji xts? Jakieś korzyści finansowe? Straciłaby „święty spokój”. Teraz nie musi się obawiać, że ktoś przeanalizuje wymyślone przez nich klasówki, odpowiedzi uczniów i np. zakwestionuje zasadność wystawionej oceny.

Właśnie wróciłam z konferencji w ORE. Zapytałam tam uczestników, czy znają podręczniki, które uczą nauczać z pasją. Odpowiedzieli, że takie nie są potrzebne, bo trzeba samemu być z pasją. Każdy uważał się za takiego co uczy z pasją, a reszta po prostu mało się nadje do zawodu.
Jeśli mam o sobie zdanie, że jestem w porządku i nic nie muszę zmieniać, to nigdy spokoju nie stracę.
To dziwne, ze nikt się nie przyznał do trudności.
To inni nie potrafią, ale my owszem. Nawet jeden Pan stwierdził, ze napisał podręcznik z pasją z plastyki. Ja się pytam, czy znają taki podręcznik, który pomoże nauczycielowi w ciekawym nauczaniu i w nauczaniu do testów, razem.
D

Coś mi obiło się o uszy: podręcznik do języka obcego, w którym jest mnóstwo ćwiczeń, które polegają na tym, że uczeń mówi o sobie. Okazuje się, że uczeń nabiera ochoty i śmiałości do mówienia i pisania w obcym języku, gdy może to robić w pierwszej osobie.

Całkowita prawda, każdy najbardziej lubi zajmować się sobą. Powinniśmy to w szkole wykorzystać.
Danusia