Jak zmieniać 3

Ależ oczywiście, że tak!
A niby dlaczego ktoś miałby się oburzać? Oczywiście, że należy zatrudniać emerytów jeśli tylko chcą pracować i nikogo nie powinno się przymusowo wypychać na emeryturę! Tylko niby dlaczego mieliby pracować za darmo? Czy ich praca jest mniej efektywna niż trzydziestolatków? Jeśli już, to wprost przeciwnie.

Proszę spróbować postawić samą siebie w sytuacji: wybiła sześćdziesiątka. Więc od jutra ma Pani przychodzić do tej samej szkoły, co do tej pory, ale nie dostawać za to pensji. I nie będzie Pani prowadzić lekcji samodzielnie, tylko pomagać jakiemuś niedouczonemu 25-latkowi.
Jeśli jest sporo nauczycieli emerytów, chętnych do wolontariatu, to widzę tu zupełnie inne pole do wykorzystania – w kontekście właśnie pomocy dla tych Jasiów z Brzeskiej. Różne formy indywidualnej (albo w małych grupkach) pracy pozaszkolnej z dziećmi, których rodziców nie stać (finansowo albo mentalnie) na zapewnienie im wsparcia. I nie tylko chodzi o wyciągnięcie tych najbardziej zaniedbanych Jasiów, ale też i o uchronienie tych utalentowanych przed (ukłon dla M.Ż.) zupełną utratą ciekawości poznawczej i pokierowanie ich, by mimo biedy trafili w końcu na uniwersytet a nie do zawodówki.
Jeśli są jacyś chętni do tego typu pomocy dzieciom i chcieliby porozmawiać o specyfice tuitingu – chętnie podzielę się moimi doświadczeniami z nauczania pozaszkolnego.

Xts
Chyba nie wyobraża sobie Pan, jak trudne jest pomaganie dzieciom z Brzeskiej. Zapraszam do Klubu Stowarzyszenia Mierz Wysoko. We wtorki są tam tak zwane odrabianki. Ja po ostatnich do tej pory liżę rany.
Nie można liczyć na motywację, zdolności i chęci. Sukcesem jest skupienie się nad nauką choć przez chwilę.
Mało kto sobie z tym radzi.
Uważam, że nauczycielki tych dzieci to muszą być wspaniali ludzie. Obawiam się, że jednak częściowo muszą działać opresyjnie, bo naprawdę nie wiem jak mogą opanować kilku uczniów o takich zachowaniach w klasie.
Nie mam pomysłu na taką sytuację, bo propozycja, aby się nimi nie zajmować, mnie nie satysfakcjonuje.
D

Na Brzeską trochę ode mnie daleko, ale od czasu do czasu mam do czynienia z dziećmi z okolicznych wsi, których rodzice zapewne nie potrafią nawet przeczytać etykietki od denaturatu. Sądzę, że to zbliżony problem.
Widzę natomiast między nami różnicę podejścia (a może po prostu własnych doświadczeń i umiejętności dydaktycznych): Pani bardziej nastawia się na wyciągnięcie najbardziej zaniedbanych z jedynek na trójki, a ja na uchronieniu tych, co mają już trójki przed zupełnym zniechęceniem, utratą ciekawości, spadnięciem na jedynki i przerwaniem szkoły po gimnazjum.
Na motywację można liczyć nawet u dzieci tych fioletowogębych rodziców, tylko trzeba im tę motywację pozwolić wykazać. Jeśli celem zajęć jest odrobienie lekcji, to oczywiste, że motywacji mają tyle samo, co w szkole – czyli nic. Jak by powiedziała M.Ż. – cała dopamina zużyta, nowa się nie produkuje. A jeśli się im pokazuje coś ciekawego, nie związanego bezpośrednio z tym, czym szkoła ich aktualnie męczy, to nabierają mnóstwo motywacji. Tyle, że trzeba świadomie zrezygnować z krótkoterminowego celu: pozytywnej oceny z zadanej do domu lekcji, czy nawet pozytywnej oceny na najbliższy semestr.
Mój uczeń (taki z 'dobrego domu’), chodzący do gminnego gimnazjum (zapyziałe mikromiasteczko), na lekcje ze mną zaprasza swoich gimnazjalnych kolegów ze wsi – jego rodzice uznali, że to może być dobry wkład w pomoc cywilizacyjną dla sąsiadów i sposób na zmniejszenie napięć pomiędzy niepiśmienną wsią, a osiedlem, gdzie 'bogate mieszkają’. I te wiejskie dzieciaki korzystają niewiele mniej, niż mój główny uczeń. Tyle, że nie chodzą zbyt regularnie, ale trzech jest takich, co pojawia się na mniej więcej połowie moich lekcji. Dobre i to. Co najmniej jeden efekt edukacyjny słychać – przy mnie udaje im się mówić w miarę poprawnie.

Możliwość zatrudnienia emerytów, jako dodatkowych nauczycieli jest dość trudna. Liczba dzieci zmniejsza się. Miliony ludzi, którzy wyjechali z Polski, raczej nie wrócą i nie urodzą tutaj dzieci. Subwencja jest liczona na 25 osobowe klasy. Znikają więc etaty i szkoły. W wielu placówkach nauczyciele zatrudniani są na ½ etatu. O przyjęciu nowych – młodych nie ma szans. Tylko Warszawa i Kraków mają dodatnie prognozy demograficzne.
Jeśli chcemy zapewnić wsparcie nauczyciela w klasie to warto zadbać o wykorzystanie tych nauczycieli, którzy są w szkole i powrócić do zespołów przedmiotowych oraz międzyprzedmiotowych. Jeśli lekcja, prowadzona przez dwóch nauczycieli, ma być krokiem w dobrą stronę, to powinna być wspólnie przygotowana, a o potem wspólnie omówiona. Po to są zespoły nauczycieli.
Zupełnie innym problemem są zastępstwa. Warto się zastanowić, czy w przypadku absencji chorobowej dłuższej niż dwa/trzy dni nie należy zatrudnić nauczyciela emeryta uczącego tego samego przedmiotu co nieobecny kolega lub koleżanka. Ale czy ktoś tak robi, sam jestem ciekaw?