Uwolnić pracę domową

Bardzo mi się pomysł (nienowy zresztą) podoba. Serio. Zaznaczam, żeby znów nie być posądzonym o ironię, czy nawet sarkazm.
Mam jednak kilka pytań (chyba) retorycznych:
Czy pani Flioretino jest zobowiązana do realizacji jakiejś szczegółowej podstawy programowej?
Czy jest ściśle rozliczana z jej realizacji?
Czy jej uczniowie będą zdawać jakiś standaryzowany test końcowy nastawiony na odtwórczość?
Czy spędza ze swoimi uczniami 40 min tygodniowo?
Idąc tokiem jej rozumowania, realizujemy liberalny „program” edukacji. Pozwalamy ludziom podążać za swoimi zainteresowaniami, angażować się w rzeczy na które mają ochotę, itp, itd. Dlaczego nie pójść dalej? Uwolnić ich od chodzenia na zajęcia, które ich nie interesują, pozwolić na dobieranie się w grupy niespętane metryką i siatką godzin?
Nie, nie, nikt na to nie pójdzie, wolność wolnością, ale mogłoby się okazać, że państwo nie realizuje swojej funkcji propagandowo-lojalnościowej.
Oprócz w/w zastrzeżeń, wprowadzenie takich „nowinek” ma jeden, ale kluczowy mankament: niekompatybilność z resztą systemu. Mało realistyczne jest wejście w taki liberalizm na dowolnym etapie procesu edukacyjnego. Znów uprzywilejowani są tu nauczyciele nauczania początkowego – im zdecydowanie łatwiej jest „wychować” sobie grupę.
Nie lubię za bardzo odrywać się od realiów, których nie mogę zmienić, ale fajnie jest sobie wyobrazić, że z każdą grupą mogę pracować przynajmniej cztery godziny w tygodniu i nie zastanawiać się gorączkowo, czy, jeśli poświęcę jeszcze dziesięć minut na jakieś słownictwo, to zdążę 3-ią D (1 godzina lekcyjna w tygodniu) nauczyć uzupełniać okienka przed egzaminem. Myślę, że ten sam problem mają nauczyciele biologii, fizyki i geografii. Jak tu nie liczyć, że może jednak część uczniów doczyta sobie coś w domu, nawet jeśli jest to materiał narzucony? Na samorzutne zainteresowanie przedmiotem mogą chyba liczyć jedynie katecheci, mający rocznie do dyspozycji więcej czasu, niż wymieni przedmiotowcy razem wzięci.
Prace domowe nie są edukacyjnie efektywne, to prawda. Dają jednak jakąś szansę na łopatologiczne zapamiętanie, o czym była lekcja sprzed tygodnia. W szkole zorientowanej na zdawalność i 80-cio procentową skuteczność, przeładowanej bezsensownymi „przedmiotami”, nie ma szans na rezygnację z tej formy dokształtu. Jak zwykle, na drodze ewentualnych reformatorów staje masowość i podporządkowany jej model pracy.

Artykuł – całkiem niezły, skądinąd – jest siedzeniem pod gilotyną Hume’a – miesza zagadnienia poznawcze z aksjologicznymi i etycznymi. Część poznawcza nie budzi zastrzeżeń, choć została wykorzystana do podparcia postulatu etycznego – szkoła (nauczyciele) uzurpuje sobie prawo do wszechwładzy nad dzieckiem nawet poza czasem, który musi spędzać w szkole, a autorka postuluje z tej władzy zrezygnować.
Znów zgodzę się z Robertem — postulat bardzo celny i słuszny, dotyczący jednak nie taktyki działań nauczyciela w szkolnictwie państwowym, ale strategii państwowej organizacji szkolnictwa i aksjologii z tym związanej.
Tymczasem artykuł Jacqueline Fioretino odbieram na zupełnie innym poziomie — etycznej dyskusji o uprawnieniach szkoły państwowej. Kilkadziesiąt lat temu znaleźli się autorzy piszący, że ciągnięcie dzieci za uszy i wyzywanie od debili jest niedopuszczalne. J.Fiorentino idzie o krok dalej — za niedopuszczalne uznaje zmuszanie dzieci do pracy w domu. Jej argumenty o skuteczności/nieskuteczności są tu jedynie ubocznym ukłonem wobec tych, dla których cel uświęca środki — zdecydowanej większości nauczycieli. Jest w rodzaju argumentacji Lincolna, że uwolnienie Murzynów od niewolniczej pracy nie spowoduje załamania gospodarki.
W kwestii poznawczej i co do skuteczności edukacji:
Sugata Mitra już dawno zauważył, że dzieci najlepiej i najskuteczniej uczą się, jeśli mogą robić co chcą nie tylko w domu, ale i w godzinach lekcji, a te lekcje sprowadzają się do tego, żeby miały dostęp do internetu, zapewnioną opiekę i minimum spokoju w takiej klasie. Nawet bardzo słaba znajomość angielskiego nie przeszkadza im w czytaniu ciekawych dla nich tekstów.
Oczywiście – prace domowe, zwłaszcza małpi trening w rozwiązywaniu zadań, nie tylko przeciążają dzieciaki, ale przede wszystkim zniechęcają je do uczenia się.
Chciałbym tylko zwrócić uwagę na naciąganie argumentacji w cytowanym artykule — może zresztą odredakcyjne, a nie Autorki. J.Fiorentino z jednej strony pisze o ośmiolatkach, z drugiej przytacza przykłady z wojny secesyjnej i układów meteorologicznych, towarzyszących huraganom. To są tematy, z jakimi sam bałbym się ruszyć je z nawet wyjątkowo rozgarniętym 10-latkiem — a już z pewnością nie zostawić mu ich do czysto samodzielnego opracowania. A inna „ośmiolatka” zajmuje się „social studies”…
Ale, powtarzam to od lat: w przypadku inteligentnych dzieci mających pewne wsparcie rodzinne, edukacyjnie skuteczniejsza byłaby rezygnacja nie tylko z prac domowych, ale i z pracy w klasie. I edukacja w modelu „voluntary” jest stokroć skuteczniejsza od przymusowej masówki.

Artykuł – całkiem niezły, skądinąd – jest siedzeniem pod gilotyną Hume’a – miesza zagadnienia poznawcze z aksjologicznymi i etycznymi. Część poznawcza nie budzi zastrzeżeń, choć została wykorzystana do podparcia postulatu etycznego – szkoła (nauczyciele) uzurpuje sobie prawo do wszechwładzy nad dzieckiem nawet poza czasem, który musi spędzać w szkole, a autorka postuluje z tej władzy zrezygnować.
Znów zgodzę się z Robertem — postulat bardzo celny i słuszny, dotyczący jednak nie taktyki działań nauczyciela w szkolnictwie państwowym, ale strategii państwowej organizacji szkolnictwa i aksjologii z tym związanej.
Tymczasem artykuł Jacqueline Fioretino odbieram na zupełnie innym poziomie — etycznej dyskusji o uprawnieniach szkoły państwowej. Kilkadziesiąt lat temu znaleźli się autorzy piszący, że ciągnięcie dzieci za uszy i wyzywanie od debili jest niedopuszczalne. J.Fiorentino idzie o krok dalej — za niedopuszczalne uznaje zmuszanie dzieci do pracy w domu. Jej argumenty o skuteczności/nieskuteczności są tu jedynie ubocznym ukłonem wobec tych, dla których cel uświęca środki — zdecydowanej większości nauczycieli. Jest w rodzaju argumentacji Lincolna, że uwolnienie Murzynów od niewolniczej pracy nie spowoduje załamania gospodarki.
W kwestii poznawczej i co do skuteczności edukacji:
Sugata Mitra już dawno zauważył, że dzieci najlepiej i najskuteczniej uczą się, jeśli mogą robić co chcą nie tylko w domu, ale i w godzinach lekcji, a te lekcje sprowadzają się do tego, żeby miały dostęp do internetu, zapewnioną opiekę i minimum spokoju w takiej klasie. Nawet bardzo słaba znajomość angielskiego nie przeszkadza im w czytaniu ciekawych dla nich tekstów.
Oczywiście – prace domowe, zwłaszcza małpi trening w rozwiązywaniu zadań, nie tylko przeciążają dzieciaki, ale przede wszystkim zniechęcają je do uczenia się.
Chciałbym tylko zwrócić uwagę na naciąganie argumentacji w cytowanym artykule — może zresztą odredakcyjne, a nie Autorki. J.Fiorentino z jednej strony pisze o ośmiolatkach, z drugiej przytacza przykłady z wojny secesyjnej i układów meteorologicznych, towarzyszących huraganom. To są tematy, z jakimi sam bałbym się ruszyć je z nawet wyjątkowo rozgarniętym 10-latkiem — a już z pewnością nie zostawić mu ich do czysto samodzielnego opracowania. A inna „ośmiolatka” zajmuje się „social studies”…
Ale, powtarzam to od lat: w przypadku inteligentnych dzieci mających pewne wsparcie rodzinne, edukacyjnie skuteczniejsza byłaby rezygnacja nie tylko z prac domowych, ale i z pracy w klasie. I edukacja w modelu „voluntary” jest stokroć skuteczniejsza od przymusowej masówki.