Maturzyści Agnieszki Hliwy

Robercie,
przez kilka lat pracowałam w liceum, w którym uczyłam biologii. Wprowadziłam ocenianie kształtujące jako jedyna osoba. Stosunkowo łatwo przyszło mi dostosowanie mojego sposobu pracy z uczniami do prawa obowiązującego w placówce. Szkolny system oceniania przewidywał wówczas, że „uczeń ma obowiązek poddać się ocenianiu sumującemu co najmniej 3 razy w okresie przy jednej godzinie lekcyjnej w tygodniu, co najmniej 4 razy przy 2 lekcjach tygodniowo” (potem proporcjonalnie do liczby godzin). Nie było trudno ustalić z uczniami, które prace/formy aktywności będą oceniane sumująco (stopniem). Pozostałe prace ocenialiśmy kształtująco. Z prawa oświatowego wynikało wówczas, że uczeń ma być systematycznie oceniany, co miało miejsce. Nikt nie określił, co to znaczy systematycznie i w jaki sposób ma być oceniany. Wykorzystałam to na rzecz oceny w postaci informacji zwrotnej. Kiedy nastał czas dziennika elektronicznego, łatwo było archiwizować oceny kształtujące. W erze „przedelektronicznej” gromadziłam prace uczniów z IZ w dokumentacji własnej i przechowywałam przez rok.
Ważne było to, że na pierwszej lekcji, kiedy uczniowie rozpoczynali ze mną współpracę (uczyłam wszystkie klasy gimnazjum i liceum w zespole, przedstawiałam im założenia dotyczące oceny kształtującej oraz sumującej. Informowałam także, że nie będą otrzymywali stopni za nic ponad ustalone prace. Początkowo dziwili się. Uczniowie o niskim potencjale cieszyli się, że nie będą mieli rzędu jedynek w kratkach, a ci z wysokim potencjałem marudzili, że nie mają stopni, które potwierdzają ich geniusz. Taki stan trwał około pół roku w klasie pierwszej, po czym sytuacja stabilizowała się i zasada stawała się normą.
Według mnie OK nie wchodziło w konflikt z ocenianiem innych grup, które nie miały OK. Warto tutaj powiedzieć, że OK to nie tylko sposób oceniania uczniów, ale głębsza filozofia nauczania, w tym pobudzanie ich świadomości uczenia się, śledzenie/monitorowania rozumienia treści lekcji w toku jej trwania, pozyskiwanie od uczniów IZ dotyczącej rezultatów uczenia się i włączanie uczniów w metapoznaine. Nie wiedziałabym, co dzieje się w ich głowach, jaką drogą podąża ich myślenie i jakie błędne koncepcje powstają w ich umysłach, gdyby mi o tym nie powiedzieli. OK było dla moich uczniów przywilejem i wsparciem w pojmowaniu trudnych treści biologicznych. Niektórych denerwowało, ponieważ chcieli dostać 2 lub 3, żeby spokojnie siedzieć w oczekiwaniu, aż wszyscy z listy klasowej będą mieli po jednej ocenie, a nauczycielka zabierze się za drugą rundę odpytywania albo zrobi kolejną kartkówkę. Można. Tylko po co?

Robercie,
przez kilka lat pracowałam w liceum, w którym uczyłam biologii. Wprowadziłam ocenianie kształtujące jako jedyna osoba. Stosunkowo łatwo przyszło mi dostosowanie mojego sposobu pracy z uczniami do prawa obowiązującego w placówce. Szkolny system oceniania przewidywał wówczas, że „uczeń ma obowiązek poddać się ocenianiu sumującemu co najmniej 3 razy w okresie przy jednej godzinie lekcyjnej w tygodniu, co najmniej 4 razy przy 2 lekcjach tygodniowo” (potem proporcjonalnie do liczby godzin). Nie było trudno ustalić z uczniami, które prace/formy aktywności będą oceniane sumująco (stopniem). Pozostałe prace ocenialiśmy kształtująco. Z prawa oświatowego wynikało wówczas, że uczeń ma być systematycznie oceniany, co miało miejsce. Nikt nie określił, co to znaczy systematycznie i w jaki sposób ma być oceniany. Wykorzystałam to na rzecz oceny w postaci informacji zwrotnej. Kiedy nastał czas dziennika elektronicznego, łatwo było archiwizować oceny kształtujące. W erze „przedelektronicznej” gromadziłam prace uczniów z IZ w dokumentacji własnej i przechowywałam przez rok.
Ważne było to, że na pierwszej lekcji, kiedy uczniowie rozpoczynali ze mną współpracę (uczyłam wszystkie klasy gimnazjum i liceum w zespole, przedstawiałam im założenia dotyczące oceny kształtującej oraz sumującej. Informowałam także, że nie będą otrzymywali stopni za nic ponad ustalone prace. Początkowo dziwili się. Uczniowie o niskim potencjale cieszyli się, że nie będą mieli rzędu jedynek w kratkach, a ci z wysokim potencjałem marudzili, że nie mają stopni, które potwierdzają ich geniusz. Taki stan trwał około pół roku w klasie pierwszej, po czym sytuacja stabilizowała się i zasada stawała się normą.
Według mnie OK nie wchodziło w konflikt z ocenianiem innych grup, które nie miały OK. Warto tutaj powiedzieć, że OK to nie tylko sposób oceniania uczniów, ale głębsza filozofia nauczania, w tym pobudzanie ich świadomości uczenia się, śledzenie/monitorowania rozumienia treści lekcji w toku jej trwania, pozyskiwanie od uczniów IZ dotyczącej rezultatów uczenia się i włączanie uczniów w metapoznaine. Nie wiedziałabym, co dzieje się w ich głowach, jaką drogą podąża ich myślenie i jakie błędne koncepcje powstają w ich umysłach, gdyby mi o tym nie powiedzieli. OK było dla moich uczniów przywilejem i wsparciem w pojmowaniu trudnych treści biologicznych. Niektórych denerwowało, ponieważ chcieli dostać 2 lub 3, żeby spokojnie siedzieć w oczekiwaniu, aż wszyscy z listy klasowej będą mieli po jednej ocenie, a nauczycielka zabierze się za drugą rundę odpytywania albo zrobi kolejną kartkówkę. Można. Tylko po co?