Nabór na studia

1. Nie do końca rozumiem ciąg rozumowania, który z faktu, że na niektóre kierunki jest więcej chętnych, a na inne mniej prowadzi do wniosku, że rekrutacja na podstawie matury jest bez sensu.
2. Postulowanie, aby właściwa rekrutacja odbywała się w czasie pierwszego roku studiów, oprócz aspektu ekonomicznego, jest zwykłym oszukiwaniem młodych ludzi przyjętych na studia po to by po roku ich z nich wyrzucić.
3. System egzaminów wstępnych organizowanych przez uczelnie mieliśmy jeszcze stosunkowo niedawno, ale widać wystarczyło czasu aby zapomnieć jego wady.
4. Rozumiem, że polskim uczelniom jednolita matura utrudnia wybranie właściwych studentów, więc może należy spojrzeć na tych, którym to nie przeszkadza. MIT, Harvard i parę innych uczelni należących do najlepszych na świecie prowadzi rekrutacje na podstawie wyników SAT i nie narzeka na poziom studentów, a zastrzeżeń co do wykształcenia absolwentów tych uczelni też raczej nie słychać.
5. To, że szkoły dzielą się na lepsze i gorsze (dotyczy to aktualnie gimnazjów, bo pośród liceów taki podział był kilkadziesiąt lat przed wprowadzeniem systemu egzaminów testowych) może być oceniane negatywnie tylko przy założeniu, że wszystkie dzieci mają takie same predyspozycje do nauki, jeśli dzieci są rożne to oznacza to, że mogą wybrać szkoły odpowiednie do swoich możliwości.
6. Zgadzam się, że egzaminy są stresujące, ale nie zgadzam się, że naczelnym zadaniem systemu edukacji jest unikanie stresowania uczniów. Stres może być czynnikiem przeszkadzającym w nauce, ale także mobilizującym do niej. Generalnie w życiu jest wiele sytuacji stresogennych. Gdyby stres był szkodliwy z natury, ewolucja już dawno by go wyeliminowała z ludzkiej psychiki.
Wszystko co napisałem powyżej nie oznacza, że uważam istniejący system egzaminów testowych za idealny, o jego wadach dyskutowaliśmy na tym forum wielokrotnie. Natomiast uważam, że związek wad egzaminów maturalnych z opisanymi problemami w rekrutacji na studia jest mocno wątpliwy.

Moje zdanie o sensie (czy raczej bezsensie) centralnych matur znasz już od dawna. Nie będę im adwokatował. Jednak taka matura jest koniecznym następstwem zlikwidowania egzaminów wstępnych na uczelnie. I raczej nie jest do odkręcenia wobec dominacji tego stylu w Unii Europejskiej. Już chyba tylko Austria i Czechy opierają się temu systemowi, powoli jednak ustępując.
Jest tych ogłoszeń i miejsc dużo, ale nie zgodzę się, że można wybrać pokrewny wydział, nie tak modny, ale wykładający podobny kierunek i w dalszym ciągu za darmo.
Studiowałaś matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, bo tak chciałaś. No cóż tam miejsc nie ma — poszłabyś zamiast tego na „dydaktykę matematyki” w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku, bo tam sa miejsca? Może nie tak modne i prestiżowe jak MIMUW, ale za to za darmo (choć za akademik już zapłacisz).
Renoma i ranga uczelni liczyła się dawniej i znów zaczyna być w cenie. Na inny rodzaj kariery zawodowej możesz jednak liczyć po MIMUW, a na inny po słupskiej WSyPie.
Pytasz jaka to selekcja?
Selekcja jest taka, że (jak sama piszesz) są kierunki, na które jest 30 chętnych na jedno miejsce. Jakoś tego jednego z tych 30 trzeba wybrać, a 29 odsiać.
Jak najdalszy jestem od twierdzenia, że matura jest do tego dobrym narzędziem. W pełni się z Tobą zgadzam, że egzaminy wstępne sprawdzały się (i sprawdzają się tam, gdzie nadal funkcjonują) w tym celu dużo lepiej. Może nawet bardziej niż Ty oręduję za ich przywróceniem. Jakieś sito jednak musi być — dobre i oblegane uczelnie muszą mieć jakieś (choćby mocno niedoskonałe) narzędzie selekcji. Chyba nie postulujesz, by urządzać losowanie, kto z chętnych zostanie przyjęty na japonistykę UW, informatykę w AGH, czy Uniwersytet Medyczny, albo przyjmować w kolejności zgłoszeń?
Jest jeszcze drugi selekcyjny sens matury — zamknięcie drogi na opłacane przez podatników studia tym, którzy ewidentnie na żadne studia się nie nadają, bo nie są w stanie uzbierać nawet tych wymaganych 30% punktów na maturze. Tu już nie można liczyć na egzaminy wstępne, bo uczelnie (te, które mają nadmiar wolnych miejsc) są zainteresowane przyjęciem każdego, najlepiej wręcz martwej duszy, bo za każdą duszyczkę, mądrą, głupią, czy martwą, dostają taką samą dotację budżetową.
Masz pełną rację, że CKE i matury kosztują mnóstwo pieniędzy. Jednak to i tak jest dużo mniej, niż kosztowałyby dotacje dla uczelni za tych, którzy matury nie zdali.
Piszesz: Dużo lepiej byłoby dać szanse na wykruszenie się po I roku studiów. Koszt byłby jak sadzę ten sam — no, jednak przesadziłaś. Znalazłem dane za 2013: minimalna dotacja dla uczelni wynosiła ok. 1,600zł rocznie na studenta, a na tych najbardziej obleganych kierunkach, jak medycyna czy politechniki jest kilkukrotnie wyższa. Budżet CKE w 2013 (na wszystkie poziomy egzaminów) to 53 mln zł, co przy 310,000 maturzystów daje 10 razy mniej (170zł na maturzystę).
Piszesz: Czy ten student z marną maturą nie da sobie rady na studiach?…
Można się z Tobą zgodzić, choć raczej przewidywałbym, że da sobie radę gorzej, niż ten z dobrą. Likwidacja matur prowadziłaby jednak do trochę innego postawienia tego pytania: „czy student, który nie jest zdolny zdać nawet najchudszej matury, poradzi sobie na jakichkolwiek studiach wyższych?”
Te kierunki, na które jest dużo chętnych i tak mają próg przyjęć ustawiony na poziomie 80-90% punktów z matury — tak, jak postulujesz dla egzaminów wstępnych. I również w pełni się z Tobą zgadzam, że byłoby stokroć lepiej, gdyby liczyły się punkty zebrane na egzaminie wstępnym, prowadzonym przez uczelnię, a nie punkty z państwowej matury.
Ale cóż — demokratyczne państwo zabrało to prowadzenie egzaminów uczelniom, twierdząc, że państwowy urząd (CKE) zrobi to lepiej, i wzięło to egzaminowanie na siebie — teraz obywatele muszą jeść tę żabę.
Podsumowując: likwidacja matur — jak najbardziej tak!
Ale dopiero po przywróceniu egzaminów wstępnych na pierwszoligowe uczelnie i wprowadzeniu mechanizmu, który nie pozwoliłby trzecioligowym przyjmować analfabetów na zasadzie: badziewna uczelnia ma dotację, pseudostudent ma świadczenia społeczne a może i stypendium, a płaci za to wszystko podatnik.
Z Marcinem, choć w większości podzielam jego uwagi, nie zgodzę się w p.3. Powiedziałbym, że raczej widać wystarczyło czasu, żeby zapomnieć, że system egzaminów wstępnych działał dużo lepiej, niż ten, który wprowadzono na jego miejsce.
Nie jest też całkiem prawdą, że amerykański SAT czy euromatura są jedyną przesłanką w procesie rekrutacji na tę światową superligę. Są wstępnym warunkiem, ale w takich uczelniach jak Oxford, Durham, Glasgow czy Lund (te akurat niedawno przeglądałem), poza nią jest też rozmowa kwalifikacyjna, która może liczyć się znacznie bardziej, a nie jest punktowana w formalny sposób. Niektóre uczelnie (e.g. Oxford) dopuszczają też eksternistów, nie mających w ogóle matury. W znacznie większym stopniu niż w Polsce ta ekstraklasa bazuje też na laureatach różnych olimpiad, konkursów, programów i projektów — sam niedawno chwaliłem Zooniverse za to, że w niektórych ich projektach nagrodami dla najbardziej zaangażowanych wolontariuszy jest przyjęcie na MIT czy Harvarda. Na fizyce w Durham studenci, którzy tam trafili spoza „naboru maturalnego” stanowią ponad połowę.

Moje zdanie o sensie (czy raczej bezsensie) centralnych matur znasz już od dawna. Nie będę im adwokatował. Jednak taka matura jest koniecznym następstwem zlikwidowania egzaminów wstępnych na uczelnie. I raczej nie jest do odkręcenia wobec dominacji tego stylu w Unii Europejskiej. Już chyba tylko Austria i Czechy opierają się temu systemowi, powoli jednak ustępując.
Jest tych ogłoszeń i miejsc dużo, ale nie zgodzę się, że można wybrać pokrewny wydział, nie tak modny, ale wykładający podobny kierunek i w dalszym ciągu za darmo.
Studiowałaś matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, bo tak chciałaś. No cóż tam miejsc nie ma — poszłabyś zamiast tego na „dydaktykę matematyki” w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku, bo tam sa miejsca? Może nie tak modne i prestiżowe jak MIMUW, ale za to za darmo (choć za akademik już zapłacisz).
Renoma i ranga uczelni liczyła się dawniej i znów zaczyna być w cenie. Na inny rodzaj kariery zawodowej możesz jednak liczyć po MIMUW, a na inny po słupskiej WSyPie.
Pytasz jaka to selekcja?
Selekcja jest taka, że (jak sama piszesz) są kierunki, na które jest 30 chętnych na jedno miejsce. Jakoś tego jednego z tych 30 trzeba wybrać, a 29 odsiać.
Jak najdalszy jestem od twierdzenia, że matura jest do tego dobrym narzędziem. W pełni się z Tobą zgadzam, że egzaminy wstępne sprawdzały się (i sprawdzają się tam, gdzie nadal funkcjonują) w tym celu dużo lepiej. Może nawet bardziej niż Ty oręduję za ich przywróceniem. Jakieś sito jednak musi być — dobre i oblegane uczelnie muszą mieć jakieś (choćby mocno niedoskonałe) narzędzie selekcji. Chyba nie postulujesz, by urządzać losowanie, kto z chętnych zostanie przyjęty na japonistykę UW, informatykę w AGH, czy Uniwersytet Medyczny, albo przyjmować w kolejności zgłoszeń?
Jest jeszcze drugi selekcyjny sens matury — zamknięcie drogi na opłacane przez podatników studia tym, którzy ewidentnie na żadne studia się nie nadają, bo nie są w stanie uzbierać nawet tych wymaganych 30% punktów na maturze. Tu już nie można liczyć na egzaminy wstępne, bo uczelnie (te, które mają nadmiar wolnych miejsc) są zainteresowane przyjęciem każdego, najlepiej wręcz martwej duszy, bo za każdą duszyczkę, mądrą, głupią, czy martwą, dostają taką samą dotację budżetową.
Masz pełną rację, że CKE i matury kosztują mnóstwo pieniędzy. Jednak to i tak jest dużo mniej, niż kosztowałyby dotacje dla uczelni za tych, którzy matury nie zdali.
Piszesz: Dużo lepiej byłoby dać szanse na wykruszenie się po I roku studiów. Koszt byłby jak sadzę ten sam — no, jednak przesadziłaś. Znalazłem dane za 2013: minimalna dotacja dla uczelni wynosiła ok. 1,600zł rocznie na studenta, a na tych najbardziej obleganych kierunkach, jak medycyna czy politechniki jest kilkukrotnie wyższa. Budżet CKE w 2013 (na wszystkie poziomy egzaminów) to 53 mln zł, co przy 310,000 maturzystów daje 10 razy mniej (170zł na maturzystę).
Piszesz: Czy ten student z marną maturą nie da sobie rady na studiach?…
Można się z Tobą zgodzić, choć raczej przewidywałbym, że da sobie radę gorzej, niż ten z dobrą. Likwidacja matur prowadziłaby jednak do trochę innego postawienia tego pytania: „czy student, który nie jest zdolny zdać nawet najchudszej matury, poradzi sobie na jakichkolwiek studiach wyższych?”
Te kierunki, na które jest dużo chętnych i tak mają próg przyjęć ustawiony na poziomie 80-90% punktów z matury — tak, jak postulujesz dla egzaminów wstępnych. I również w pełni się z Tobą zgadzam, że byłoby stokroć lepiej, gdyby liczyły się punkty zebrane na egzaminie wstępnym, prowadzonym przez uczelnię, a nie punkty z państwowej matury.
Ale cóż — demokratyczne państwo zabrało to prowadzenie egzaminów uczelniom, twierdząc, że państwowy urząd (CKE) zrobi to lepiej, i wzięło to egzaminowanie na siebie — teraz obywatele muszą jeść tę żabę.
Podsumowując: likwidacja matur — jak najbardziej tak!
Ale dopiero po przywróceniu egzaminów wstępnych na pierwszoligowe uczelnie i wprowadzeniu mechanizmu, który nie pozwoliłby trzecioligowym przyjmować analfabetów na zasadzie: badziewna uczelnia ma dotację, pseudostudent ma świadczenia społeczne a może i stypendium, a płaci za to wszystko podatnik.
Z Marcinem, choć w większości podzielam jego uwagi, nie zgodzę się w p.3. Powiedziałbym, że raczej widać wystarczyło czasu, żeby zapomnieć, że system egzaminów wstępnych działał dużo lepiej, niż ten, który wprowadzono na jego miejsce.
Nie jest też całkiem prawdą, że amerykański SAT czy euromatura są jedyną przesłanką w procesie rekrutacji na tę światową superligę. Są wstępnym warunkiem, ale w takich uczelniach jak Oxford, Durham, Glasgow czy Lund (te akurat niedawno przeglądałem), poza nią jest też rozmowa kwalifikacyjna, która może liczyć się znacznie bardziej, a nie jest punktowana w formalny sposób. Niektóre uczelnie (e.g. Oxford) dopuszczają też eksternistów, nie mających w ogóle matury. W znacznie większym stopniu niż w Polsce ta ekstraklasa bazuje też na laureatach różnych olimpiad, konkursów, programów i projektów — sam niedawno chwaliłem Zooniverse za to, że w niektórych ich projektach nagrodami dla najbardziej zaangażowanych wolontariuszy jest przyjęcie na MIT czy Harvarda. Na fizyce w Durham studenci, którzy tam trafili spoza „naboru maturalnego” stanowią ponad połowę.