Doskonalenie

A jaki jest Twój morał z tej historyjki? Przyznaję ze skruchą, że nie wyłapałem w niej żadnego, poza pochwałą British Council — cieszę się, że w Gruzji działa równie dobrze, jak na całym świecie.
Ubolewam też nad tym, że na Uniwersytecie Warszawskim angielskiego uczą jego etatowi lektorzy, zamiast żeby prowadzenie tych zajęć było outsourcowane w B.C. — co z pewnością wyszło by na dobre studentom.

A może chodziło o to, że British Council wprawdzie jest najlepszą firmą, uczącą angielskiego na świecie, ale jednocześnie jest nieprzyzwoitym pracodawcą, wyzyskującym swoich pracowników?
Nawet w korporacyjnym świecie rzadkością jest, żeby firma kazała swojemu pracownikowi płacić za szkolenia, które sama prowadzi. Tu, rzeczywiście, wychodzi na to, że British Council wyzyskuje tę dziewczynę nieprzyzwoicie, przynajmniej jak na brytyjskie standardy. Większość firm szkolenia dla własnych pracowników ma nie tylko za darmo, ale w czasie pracy i dorzucając do tego różne atrakcje (e.g. szkolenie w Saint-Tropez), a sporo finansuje również wybrane przez pracownika szkolenia zewnętrzne, a co najmniej daje na nie płatne urlopy.
Napisz koniecznie swoją interpretację tej relacji, bo im dłużej myślę, tym dalszy chyba jestem od morału, jaki musiałaś mieć w zamyśle pisząc tę notkę.

A może chodziło o to, że British Council wprawdzie jest najlepszą firmą, uczącą angielskiego na świecie, ale jednocześnie jest nieprzyzwoitym pracodawcą, wyzyskującym swoich pracowników?
Nawet w korporacyjnym świecie rzadkością jest, żeby firma kazała swojemu pracownikowi płacić za szkolenia, które sama prowadzi. Tu, rzeczywiście, wychodzi na to, że British Council wyzyskuje tę dziewczynę nieprzyzwoicie, przynajmniej jak na brytyjskie standardy. Większość firm szkolenia dla własnych pracowników ma nie tylko za darmo, ale w czasie pracy i dorzucając do tego różne atrakcje (e.g. szkolenie w Saint-Tropez), a sporo finansuje również wybrane przez pracownika szkolenia zewnętrzne, a co najmniej daje na nie płatne urlopy.
Napisz koniecznie swoją interpretację tej relacji, bo im dłużej myślę, tym dalszy chyba jestem od morału, jaki musiałaś mieć w zamyśle pisząc tę notkę.

Muszę sprostować, że kurs nie był z British Council, zorganizowała go firma prywatna, a nauczycielka zdecydowała się w nim uczestniczyć i podnieść swoje kwalifikacje oraz sama za niego zapłacić.
Cieszę się, że są nauczyciele, którzy chcą się doskonalić, nie uważają, że wszytko umieją i nawet chcą za dobry kurs sami zapłacić niebagatelną sumę.
W edukacji dość powszechne jest zdanie, że nauczyciel po studiach już wszytko umie, nie musi niczego nowego poznawać, nie musi podlegać obserwacji innych. A już na pewno nie musi płacić za doskonalenie.
Byłam na dwudniowym szkoleniu w znanej firmie trenerskiej. Cena szkolenia wynosiła 2300 zł od osoby. Warto było.
Rozumiem, że ta nauczycielka, o której piszę też może powiedzieć – warto było.

„…dość powszechne jest zdanie, że nauczyciel po studiach już wszytko umie, nie musi niczego nowego poznawać…” – Słowa i propaganda to jedno, praktyka to drugie. Powszechnie wiadomo, że większość nauczycieli po studiach lub innych uprawnieniach nie umie nic, co daje im się do zrozumienia na każdym kroku, każąc pisać konspekty i sprawozdania z wyjścia do toalety. Jeszcze gorsze jest to, że uznaje się za normę zdobywanie jakiejkolwiek wiedzy przez kolejnych kilka lat, podczas których uczniowie wiecznych praktykantów pełnią rolę królików doświadczalnych. To, że nie sposób być na bieżąco ze wszystkim jest oczywiste i szkolenia na wysokim poziomie są konieczne, nikt jednak nie potrafi mi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego młody nauczyciel o istnieniu szkoły realnej dowiaduje się dopiero podczas pracy na etacie.
„Rozumiem, że ta nauczycielka, o której piszę też może powiedzieć – warto było.” Też to tak rozumiem. Rozumiem również, ze wspomniany chlubny przykład widzi związek między swoim warsztatem, a bytem codziennym i ma uzasadnieną nadzieję, że wkrótce zarabiać będzie więcej niż wspomniana kwota (lub przynajmniej, że pracę, z której jest zadowolony, zachowa). Takiego związku nie widzą nauczyciele, którzy i przed, i po n-tym szkoleniu, zarabiają tyle samo, +/- 50 zł. Oni mogą się nawet doktoryzować z uprzedmiotowienia i odkszesłowienia, pytanie tylko po co?
Sens zatrudniania pracowników niekompetentnych, wymagających szkoleń z działań elementarnych może dostrzegać jedynie firma funkcjąca poza rynkiem, ze stałym dostępem do zamówień na tanie lecz kiepskie usługi. I pracodawca i zatrudniony doskonale wiedzą, że to gra pozorów. Tym, którzy potrafią unikać pracy pozorowanej należy się medal, a nie nagana; pewnie w zaoszczędzonym czasie przyczyniają się, mimo wszystko, do wzrostu PKB (choćby pośrednio, w szarej strefie).
Danusiu, idealizm jest drogi. Jeżeli ktoś jest w stanie w jego imię inwestować niebagatelne kwoty, to oznacza nie tylko, że jest idealistą, ale także, że jest idealistą bogatym. Ergo, ilość idealistów nie będzie rosła.

„…dość powszechne jest zdanie, że nauczyciel po studiach już wszytko umie, nie musi niczego nowego poznawać…” – Słowa i propaganda to jedno, praktyka to drugie. Powszechnie wiadomo, że większość nauczycieli po studiach lub innych uprawnieniach nie umie nic, co daje im się do zrozumienia na każdym kroku, każąc pisać konspekty i sprawozdania z wyjścia do toalety. Jeszcze gorsze jest to, że uznaje się za normę zdobywanie jakiejkolwiek wiedzy przez kolejnych kilka lat, podczas których uczniowie wiecznych praktykantów pełnią rolę królików doświadczalnych. To, że nie sposób być na bieżąco ze wszystkim jest oczywiste i szkolenia na wysokim poziomie są konieczne, nikt jednak nie potrafi mi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego młody nauczyciel o istnieniu szkoły realnej dowiaduje się dopiero podczas pracy na etacie.
„Rozumiem, że ta nauczycielka, o której piszę też może powiedzieć – warto było.” Też to tak rozumiem. Rozumiem również, ze wspomniany chlubny przykład widzi związek między swoim warsztatem, a bytem codziennym i ma uzasadnieną nadzieję, że wkrótce zarabiać będzie więcej niż wspomniana kwota (lub przynajmniej, że pracę, z której jest zadowolony, zachowa). Takiego związku nie widzą nauczyciele, którzy i przed, i po n-tym szkoleniu, zarabiają tyle samo, +/- 50 zł. Oni mogą się nawet doktoryzować z uprzedmiotowienia i odkszesłowienia, pytanie tylko po co?
Sens zatrudniania pracowników niekompetentnych, wymagających szkoleń z działań elementarnych może dostrzegać jedynie firma funkcjąca poza rynkiem, ze stałym dostępem do zamówień na tanie lecz kiepskie usługi. I pracodawca i zatrudniony doskonale wiedzą, że to gra pozorów. Tym, którzy potrafią unikać pracy pozorowanej należy się medal, a nie nagana; pewnie w zaoszczędzonym czasie przyczyniają się, mimo wszystko, do wzrostu PKB (choćby pośrednio, w szarej strefie).
Danusiu, idealizm jest drogi. Jeżeli ktoś jest w stanie w jego imię inwestować niebagatelne kwoty, to oznacza nie tylko, że jest idealistą, ale także, że jest idealistą bogatym. Ergo, ilość idealistów nie będzie rosła.

I jeszcze, tytułem uzupełnienia:
http://natemat.pl/135395,ogloszenie-o-prace-inne-niz-wszystkie-monika-czaplicka-nie-chce-zadnych-cv-i-podaje-konkretna-kwote-ktora-mozna-zarobic
Marzy mi się, żeby w oświacie możliwe były takie ogłoszenia. Zaręczam ci, że opisana przez ciebie nauczycielka nie byłaby wtedy ewenementem, a do sensownych szkoleniowców ustawiałyby się kolejki.

Robercie
1. Masz rację, kształcenie wstępne jest marne. Niestety na całym prawie świecie. Nie widzę dobrego rozwiązania. Trochę Finowie z tym sobie dają radę, ale oni mają ostrą selekcję do zawodu i prestiż nauczyciela jest duży.
2. Warto byłoby zróżnicować zarobki nauczycieli. Jak na razie stopnie awansu nie spełniają pokładanych w nich nadziei.
3. Buntuję się na przeliczanie wszystkiego na kasę. Oczywiście trudno się doskonalić będąc głodnym, ale czy u nas nauczyciele są głodni?
D

Robercie
1. Masz rację, kształcenie wstępne jest marne. Niestety na całym prawie świecie. Nie widzę dobrego rozwiązania. Trochę Finowie z tym sobie dają radę, ale oni mają ostrą selekcję do zawodu i prestiż nauczyciela jest duży.
2. Warto byłoby zróżnicować zarobki nauczycieli. Jak na razie stopnie awansu nie spełniają pokładanych w nich nadziei.
3. Buntuję się na przeliczanie wszystkiego na kasę. Oczywiście trudno się doskonalić będąc głodnym, ale czy u nas nauczyciele są głodni?
D

Co możemy zrobić? Praktyki pedagogiczne (ciągłe)studentów traktować poważnie. Dzisiaj nie ma „szkół ćwiczeń”, za chwilę nie będzie doradców metodycznych (czego nie akceptuję),a Ktoś musi tym młodym ludziom pokazać bogaty, poprawny metodycznie i merytorycznie warsztat pracy osadzony w szkolnej rzeczywistości wraz z całą obudową wychowawczą. Inną kwestią jest to, gdzie ten student trafia na praktykę. Często jest to szkoła oddalona od uczelni, a stosowane tam metody pracy nie zawsze godne naśladowania. Moim zdaniem adept sztuki nauczycielskiej powinien odbyć praktykę w szkole mieszczącej się w: dużym mieście i małej wiejskiej szkółce, a szczytem marzeń byłoby jeszcze
w klasach łączonych. Nie bójmy się pokazać im „blasków i cieni” tego zawodu, tu się wielkiej kasy nie zarobi, a trzeba się narobić. A może warto wrócić do traktowania tego zawodu w kategorii służby i misji?

Szkoły ćwiczeń są konieczne w kształceniu nowych nauczycieli. Nie uda się nauczyć pływać bez basenu. Pisaliśmy już tutaj kiedyś o tym, jak swietnie kształciły SN. Też kolegia nauczycielskie były dobre, ale…..się skończyły (przejęły je uniwersytety). Łatwo coś zlikwidować, ale odbudować znacznie trudniej.
Ale jest pewna inicjatywa, która w małym zakresie (ale jednak) może poprawi sytuację.
Oprócz tego, to ja wierzę we współpracę nauczycieli i wzajemne nauczanie.
Żeby tylko trafić do szkoły, gdzie kultura współrodacy istnieje, współpracy w nauczaniu uczniów.

Szkoły ćwiczeń są konieczne w kształceniu nowych nauczycieli. Nie uda się nauczyć pływać bez basenu. Pisaliśmy już tutaj kiedyś o tym, jak swietnie kształciły SN. Też kolegia nauczycielskie były dobre, ale…..się skończyły (przejęły je uniwersytety). Łatwo coś zlikwidować, ale odbudować znacznie trudniej.
Ale jest pewna inicjatywa, która w małym zakresie (ale jednak) może poprawi sytuację.
Oprócz tego, to ja wierzę we współpracę nauczycieli i wzajemne nauczanie.
Żeby tylko trafić do szkoły, gdzie kultura współrodacy istnieje, współpracy w nauczaniu uczniów.