Punkt widzenia zależny od punktu siedzenia

Martwią mnie autorytarne wypowiedzi na temat ważnych decyzji społecznych. Nie tyle same wypowiedzi, tylko ich niepodważalny wydźwięk i powoływanie się na dobro i moralność społeczną.
Zacznijmy od in vitro, przejdźmy przez aborcję, eutanazję, uczenie religii w szkole, stosunek do homoseksualizmu i mniej może istotne, ale gorące – lekcje z edukacji seksualnej w szkole.
Opinie bardzo zależą od stopnia osobistego zaangażowania w problem.
Jeśli wszyscy w rodzinie spokojnie mogą doczekać się potomka, to jesteśmy przeciwko in vitro, ale wszystko się zmienia, gdy nasza córka nie może zajść w ciążę.
Jesteśmy przeciwko aborcji, nawet w sytuacji gwałtu, ale zmieniamy zdanie, gdy same mamy urodzić dziecko lub nasza córka jest w ciąży w wyniku gwałtu zwyrodnialca.
Nie zgadzamy się na eutanazję ciężko chorych osób, do momentu, gdy własny ojciec błaga nas o śmierć, gdyż nie może znieść cierpienia.
Poniżamy osoby homoseksualne i odmawiamy im praw, do chwili, gdy dowiadujemy się, że nasz ukochany syn związał się z mężczyzną.
Chcemy zamknąć osoby psychicznie chore w szpitalach zamkniętych, ale zmieniamy decyzję gdy własny mąż błaga nas o litość i możliwość leczenia z domu.
Powątpiewamy w winę molestującego nieletnich księdza, ale domagamy się zadośćuczynienia, gdy z tego powodu nasz syn popełnia samobójstwo.
Nie godzimy się na lekcje o seksie w szkole, ale obwiniamy szkołę o ciążę małoletniej córki.
Uważamy, że matura ma być trudna, ale nie rozumiemy dlaczego nasze dziecko jej nie zdało.
Myślę, że zanim staniemy za sztandarem moralności i jedynej słusznej decyzji, pomyślmy, że ten problem (Bożę uchroń!) nas osobiście dotyka i wtedy powiedzmy prosto w oczy naszej córce, matce, mężowi  i sobie: Uważam, że moralność  nakazuje, abyś był nieszczęśliwy i ja cię na taki los skazuję.