Testomania wiosenna

Czytając po raz kolejny o bezsensie egzaminów zewnętrznych ( z którym to bezsensem zgadzam się i pod którym podpisuję się obiema rękami i nogami), zastanawiam się, co – prócz głośnego wypowiadania swoich opinii na blogu, w wywiadzie dla gazety- możemy zrobić? Ktoś jest święcie przekonany o słuszności tego działania, a nasza opinia to trochę walenie głową w mur. Osobiście myślę, że problem „testomanii” przybiera w szkołach zasięg dużo szerszy. Oto nauczyciele uczący pod testy, przyzwyczają się do wszelkich gotowców drukowanych czy zamieszczanych na stronach wydawnictw, kładą toto skserowane w iluś tam egzemplarzach przed uczniami zupełnie bezkrytycznie, jakby na wzór egzaminu, na którego treść nie mają raczej wpływu. Efekt jest jaki, że sami uczniowie potrafią wskazać, że czegoś nie było na lekcji lub nawet nie ma tego w podręczniku, ale w większości przypadków nie mają ze swoim nauczycielem szans. W gimnazjum mojej córki ilość testów, sprawdzianów przeprowadzana przez nauczycieli przekracza granice wszelkich norm, a bezduszność ustalanych terminów pobudza do refleksji nad obrzydzaniem szkoły jej uczniom. Oto w dniu poprzedzającym egzamin gimnazjalny (poniedziałek) w klasie mojej córki są dwa sprawdziany z dwóch różnych przedmiotów, w dniu po egzaminach (piątek) – zapowiedziano kolejne dwa, a wczoraj mało brakło, a ustalono by i trzeci. To dla odmiany tłumaczy się realizacją podstawy programowej, nowej. Totalny absurd! Całkiem niedawno pani od historii zorientowawszy się, że do czasu egzaminu humanistycznego nie zrealizuje „wszystkich tematów” uświadomiła uczniom, iż sami mają przerobić I wojnę światową do egzaminu, a ona sprawdzi to, w jakim stopniu tę wiedzę posiedli w formie testu jeszcze przed samym egzaminem. Oczywiście na ocenę. Nie wiem, co się liczy w naszych szkołach, Danusiu, ale na pewno niewiele ma to wspólnego z samodzielnym i twórczym myśleniem! Ustalenia zewnętrzne nie tylko zmuszają, ale i są usprawiedliwieniem dla nauczycieli do odczłowieczania edukacji. Moje powiedziałabym, że zdolne dziecko, w trzeciej klasie gimnazjum przestało rozumieć, co się z nim dzieje, dlaczego tak się męczy w szkole, dlaczego jej tak nie lubi, nie widzi sensu nauki, nie czuje motywacji. Mobilizuje się, stosując wobec samej siebie przymus. Nawet nie po to, żeby się dostać do liceum, bo jest laureatką dwóch konkursów i nie dotyczy jej proces rekrutacji, ale żeby nie być poniżaną przez nauczycieli. Uczeń, który nie zgłasza się do rozwiązania na tablicy zadania, które potrafi rozwiązać, wyrwany do tablicy, po prawidłowym rozwiązaniu zadania, słyszy bowiem, że powinien otrzymać jedynkę za to, że wiedział, ale nie powiedział, czyli za aktywność, a raczej jej brak. Szkoda, że nikt nie zastanawia się, dlaczego na niektórych lekcjach nikt, nawet najlepsi, nie mają odwagi podnieść ręki. Wiem, że jest wielu nauczycieli, którzy do załączonego przeze mnie obrazka nie przystają… ale… jak długo tak będzie, jeśli wszelkie testy i sprawdziany będą jedyną formą oceniania uczniów, a może… przyłapywania ich na niewiedzy? Nie wstydzę się przyznać, że nad niektórymi zadaniami w sprawdzianach szóstoklasisty sama się głęboko zastanawiam, o egzaminie gimnazjalnym nie wspomnę. Małgorzata Taraszkiewicz w „Atlasie efektywnego uczenia (się)” stwierdziła, że szkoła to teleturniej „Jeden z dziesięciu”, gdzie tylko jeden wygrywa, a 90% przerywa. Coś w tym jest. Warto zadać sobie pytanie, na ile skutki przegranej/przegranych będą odwracalne i umożliwią osiągnięcie sukcesów osobistych i zawodowych naszym dzieciom/uczniom w przyszłości.

Grzmijmy więc! Burza w tej kwestii to mało. Trzeba by rozpętać huragan lub tornado! Przyłączam się jako nauczyciel i jako rodzic.
Pozdrawiam,
Kasia

Tomaszu
Odpowiem pytaniami:
ad: Czy uczniowie (rodzice, dyrekcja, państwo) nie potrzebują informacji na temat rezultatów nauczania? – A po teście sprawdzającym zapamiętywanie faktów maja tę informację?
ad: W jaki sposób mogą tę informację uzyskać? – Uczniowie ciągle otrzymują informację, bo są oceniani. Oczywiście stopnie i punkty nie dają uczniowi potrzebnej informacji. Uczeń powinien otrzymywać w czasie procesu uczenia się informację zwrotną, a na koniec działu oceną zgodną z wcześniej ustalonymi kryteriami sukcesu. Taki proceder pozwala uczniowi kierować procesem uczenia się i weryfikować końcową oceną z własną samooceną.Samoocena jest bardzo potrzebna, bo po ukończeniu szkoły absolwent jej nie będzie otrzymywał stopni i punktów, tylko ocenę wykonaną przez szefa. Dobrze byłoby, aby była ona zgodna z jego własną samooceną. Ciekawe dlaczego ocena stopniami i testy nie utrzymują się w dorosłym życiu?
ad: Jak przekazać rzetelną informację uczniowi co osiągnął(w jakim punkcie swojej edukacji się znajduje)? – INFORMACJA ZWROTNA to jedyna sensowna informacja.
Tomaszu nie wiem jakiej edukacji doświadczyłeś, ale za moich czasów nauczyciel oceniał ucznia i to wystarczało.
Pozdrawiam i dziękuję za wątpliwości
Danusia

„Jeśli testy, to tylko wielokrotnego wyboru, aby nie można było strzelać.”
Można byłoby się z tym zgodzić, jeśli do zaliczenia wymagane byłoby uzyskanie 75% punktów albo czegoś w tym stylu.
Typowe zadania wielokrotnego wyboru każą wybierać 1 z 4. Czyli zdając zupełnie na małpę ma się wartość oczekiwaną 25%. Do zdania matury wymagane jest 30%. Nie tak daleko… Zauważ, że jeśli w każdym z zadań możesz wyeliminować jedną odpowiedź (a najczęściej jedna z błędnych jest zupełnie od czapy) i losujesz z trzech, to już zdałaś maturę. Jeśli w 1/3 zadań możesz wyeliminować dwie błędne odpowiedzi, a w większości (2/3) nie wiesz zupełnie nic, to też masz zdaną maturę.
Można nawet zabezpieczyć się przed losową przegraną (wpadnięciem w lewy ogon Bernoulliego) zdając losowo. Testy zazwyczaj układane są tak, żeby miały równą liczbę odpowiedzi każdego z czterech rodzajów. Czyli strategia „zawsze zaznacz A” gwarantuje 25%. Czyli jeśli znamy odpowiedź na 5% pytań (na maturze: dwa zadania, powiedzmy że odpowiedzi w tych dwóch znanych nam tematach są „B” i „D”), to zaznaczenie „A” na wszystkie pozostałe pytania gwarantuje nam już przekroczenie 30% – nie tylko statystycznie, ale mamy całkowitą pewność zdania.
A wystarczy do tego znać odpowiedzi na dowolne dwa pytania z czterdziestu.

„Chyba się nie mylę, że wypełniający ma sukces z prawdopodobieństwem 1/16?”
Tylko pod warunkiem odpowiedzi zupełnie ze sobą nie skorelowanych, a do tego tak ustawionych, że prawdopodobieństwo a priori poprawnej odpowiedzi na każde z pytań cząstkowych jest 1/2. A takie pytania baaardzo trudno ułożyć, zwłaszcza w przedmiotach ścisłych, ale nawet w humanistyce też nie sposób się upilnować.
Spróbuj dać przykład takiego zadania, bo mi nic sensownego nie przychodzi do głowy poza zupełnymi bzdetami typu:
Przeczytałeś „Lalkę”. Zaznacz wszystkie prawdziwe:
A. Łęcka miała na imię Izabela
B. Wokulski miał na imię Władysław
C. Rzecki miał na imię Józef
D. Szuman miał na imię Icchak

Oddaję honor! Można ułożyć takie zadania. Choć założę się, że gdyby coś takiego padło na szkolnym egzaminie, to sama byś to oprotestowała jako grę w załapańca z uczniem. Bo wymaga się od niego zaznaczenia dwóch sprzecznych twierdzeń (dokładnie jeden, więcej niż jeden), a słowo 'może’ wyleciało z odpowiedzi. Przyznam, że mi zajęło (jest już późno) dobre pół minuty rozwikłanie tej sprzeczności…
Ale przyznaję – takie zadania mogłyby zredukować wartość oczekiwaną przy odpowiadaniu „na małpę” do 1/8. No, chyba, że przyjmiemy zasadę, że co najmniej jedna odpowiedź musi być prawdziwa (inaczej znów gramy w załapańca: zaznacz wszystkie / poprawne jest nie zaznaczyć nic, a poza tym premiujemy uczniów, którzy oddali pustą kartkę). No to na małpę można dostać 1/7.
No i klucz oceniania musi być tak skonstruowany, że nie przyznaje się żadnych punktów za częściowo zgodną odpowiedź – a jak patrzę na takie zadania np. w PISA, do za wszystko dobrze dostaje się 2 punkty, a za jedno źle – 1 pkt.
Tak czy inaczej, nie jestem przekonany do testów. Nawet takich. Ty chyba też nie…. Zdecydowanie wolę zadania otwarte: „Ile pierwiastków może mieć wielomian trzeciego stopnia o wymiernych współczynnikach? Rozważ wszystkie możliwości.”

Serdecznie dziękuję Autorce za link http://fairtest.org/k-12/authentic%20assessment
To strona poświęcona „uczciwemu i otwartemu testowaniu”i zwraca – SŁUSZNIE! – uwagę, że złe (czy nadmierne, a nawet wyłączne) stosowanie testów standaryzowanych jest szkodliwe. Ale nie znajduję tuargumentów, że zupełnie niepotrzebne…
[I]”Determining how, what and how well a student is learning – is an essential part of teaching. While assessment [B]too often is reduced to standardized testing[/B], teachers and researchers have created a wide range of powerful assessment tools and practices that are being used in schools across the nation.”[/I]
Czysta racja!
[I]Accountability means informing parents and the public about how well a school is educating its students and about the quality of the social and learning environment. T[B]oo often, accountability has been reduced to standardized tests t[/B]hat measure a limited range of academic skills, thereby narrowing curriculum and teaching. This approach has been used to attack rather than help educators, parents and students.[/I]
Trudno się nie zgodzić!
Po sieci krąży ostatnio taki „demotywator” – para staruszków zapytana, w jaki sposób udało im się przeżyć wspólnie 50 lat, odpowiada: „Bo my jesteśmy z epoki, w której [B]się nie wyrzucało tylko naprawiało.”
[/B]
Może warto posłuchać doświadczonych mądrych ludzi?…
[B]Naprawiajmy, nie wyrzucajmy!!!![/B]