Rozmowa z moją mamą

Danusiu, masz niesamowitą mamę!
Mama ma świetne spostrzeżenia. Zmiany w edukacji były już wprowadzane na tyle różnych sposobów, że nie wiadomo co zadziała. Prof. Śliwerski obserwując dłużej te wszystkie próby zreformowania zreformowanych reform chyba miota się pomiędzy dwoma sposobami wprowadzenia zmian: albo to wszystko zburzyć i zbudować od nowa albo zmieniać powoli ale mądrze. Jeżeli zburzyć to lepiej mieć w gotowości dobry plan budowy nowego systemu a skoro tego nie ma to ciężko dyskutować. A jak budować powoli to zmieniać mentalność nauczyciela, trochę odgórnie, trochę oddolnie – byle udolnie 🙂 Jeśli nie uda się wprowadzić zmian powoli i sensownie to nadejdzie moment kiedy ten system padnie sam ze swojej nieudolności. Zmiany nadejdą albo w sposób zaplanowany, albo zaskoczą nas. Tak czy tak nadejdą.

Danusiu, odpowiedź na wszystkie pytania Twojej mamy jest zaszyfrowana w kilku zadaniu wypowiedzianym tutaj przez Beatę: „Jeśli nie uda się wprowadzić zmian powoli i sensownie to nadejdzie moment kiedy ten system padnie sam ze swojej nieudolności. Zmiany nadejdą albo w sposób zaplanowany, albo zaskoczą nas. Tak czy tak nadejdą.” Zauważ, że te zdania mają formę bezosobowo-bierną !!! To właśnie nas wszystkich łączy: my oczekujemy na zmiany, chcemy zmian, mówimy: należy, trzeba, powinno być, itp. Zatem my wiemy czego chcemy – dlatego zdziwienie Twojej mamy rozumiem tak: skoro wiedzą jak ma być, wiedzą czego chcą, to dlaczego tego nie robią, nie walczą o to ? Odpowiadam Twojej mamie tak: problem nie jest w tym co zmienić i jak to zrobić, lecz w tym KTO MA TO ZROBIĆ ?! Brakuje chętnych do walki o zmiany, nie ma grupy zainteresowanych działaniem i tworzeniem koalicji na rzecz zmian. Wszyscy jesteśmy chętni do diagnozowania, debatowania, opowiadania, oburzania się. Nie mą chętnych do buntowania się, lobbowania, protestowania, wywierania nacisku. A przede wszystkim nie ma chętnych do zgromadzenia się. My chcemy, żeby zmiany zrobili ONI.
Danusiu, przeczytaj Twojej mamie motto naszego portalu i powiedz jej, że przez ostatnie dwadzieścia lat nie udało się zgromadzić „małej grupy myślących i oddanych obywateli” – to jest moim zdaniem najważniejsza przyczyna bałaganu.
Analogiczna sytuacja była w Peerelu, ale tam poszło lepiej: bardzo mała grupa ODWAŻNYCH obywateli doprowadziła do Sierpnia’80.
A teraz konkretne zadanie dla MGOO: naciskać na tworzenie klas i szkół „eksperymentalnych” (Marzena mówi o szkołach ćwiczeń). To znaczy takich, w których można wdrażać i sprawdzać owe „dobre wizje i praktyki”, o których mówi Twoja mama. Ale takie eksperymenty nie uruchomią się same, nie wystarczy mówić „trzeba”, „należy”, „warto”. O to trzeba walczyć – NIE ! – o to KTOŚ musi WALCZYĆ.
Sytuację mamy przekomiczną. Dzięki temu, że tysiące Polaków wyjechało „na zlewozmywak” do „Anglii”, otrzymaliśmy za darmo niesamowite wiadomości: są szkoły, w których uczniowie i nauczyciele pracują z radością i skutecznie. Polscy eksperci i uczeni jeżdżą do „Anglii” żeby robić badania i opisywać tamtejsze procesy edukacji. Wszystko po to, żeby stwierdzić, że tam się dzieje, a u nas ….. ?

Danusiu, Anglia czy „Anglia” – co różnica. Cokolwiek wybierzemy, to i tak stoimy w miejscu, bo nie ma ludzi, którzy ZACZNĄ. Stoimy od ponad dwudziestu lat i będziemy stać dalej tak długo, aż nie skrzyknie się „mała grupa oddanych, myślących i odważnych obywateli”.
Spójrzcie na najnowszy tekst profesora Śliwerskiego na jego blogu. Pisze słusznie, ale to jest tylko pisanie. Mama Danusi przeczyta i znów zapyta: i co dalej ? na jakie pytanie chcemy odpowiedzieć ? jaki problem rozwiązać ?
„Już każdy powiedział to co widział, trzy razy wysłuchał dobrze mnie, wszyscy zgadzają się ze sobą, a nadal będzie tak jak jest”.

„oni postanowili UFAĆ swoim nauczycielom, wszystkie środki na sprawdzanie ich pracy przekazali na doskonalenie. ”
A czy u nas ktoś sprawdza pracę nauczycieli? W sensie sprawdza pracę, nie papiery dokumentujące jego pracę? Nie. Żeby przyjąć model fiński, nauczyciele musieliby najpierw przyznać, że muszą się doskonalić. Że muszą być obserwowani przez kolegów, że muszą się rozwijać, że muszą się dowiadywać, co robią źle. Ale przy tym musieliby być pewni, że nawet jak cos robią źle, nie musi to skutkować ich zwolnieniem, o ile podejmą wysiłki, zeby coś z tym zrobić. Że wizyta kolegi/kolezanki na jego lekcji nie spowoduje, że on zostanie zwolniony, a na jego miejsce przyjdzie kolezanka rekomendowana przez wizytującego kolegę. Musieliby też nauczyć się przyjmowac uwagi i dzielić się doświadczeniem z innymi. Moim zdaniem mentalność Polaków, w tym oczywiście również nauczycieli, wyklucza model fiński. Jesteśmy w masie narodem zawistnym i złośliwym, a ponad pół miliona nauczycieli to już jest masa statystycznie dostrzegalna.