Kilka pytań

Bo badania i wyciąganie wniosków nie jest obiektywne. A już na pewno jest skomplikowane. A niestety dziennikarze rzadko się zagłębiają w treść, założenia badań. Najważniejszy jest nagłówek.

Spieszę z odsieczą „w temacie” narzekania.
„Nie chciałabym być odebrana jako osoba narzekająca. Trochę mi się ulało tym razem, ale poprzednio epatowałam optymizmem, więc czasami mogę i tak.”
Temat wart jest książki, a może projektu dla klas humanistycznych liceum. Dlatego tylko kilka refleksji. Narzekanie ma zasłużenie złą opinię w Polsce. Za dużo narzekamy. Postawa optymistyczna jest coraz bardziej trendy. Na salonach wypada tryskać optymizmem. Zauważam swego rodzaju presję na „szklanka jest do połowy pełna”. Podoba mi się to, ale jednocześnie staję w obronie narzekania.
Narzekanie nie musi być równoznaczne z pesymizmem.
Skrajne postawy w chwaleniu i narzekaniu mogą niepokoić – wolę harmonię.
Uważam, że takie wynalazki jak koło lub schody zawdzięczamy narzekaczom.
Jak nie narzekać na drogę, na której dziury stanowią „tylko” 1 procent powierzchni ?
Moja prywatna definicja patriotyzmu: patriotyzm zaczyna się od niezadowolenia i narzekania.
Narzekanie jest wyrazem niezadowolenia, a niezadowolenie jest motorem rozwoju.

„Może warto by było to sprawdzić, przed tak wielkim wydatkiem publicznych pieniędzy?”
Mnie martwi coś jeszcze – coś ważniejszego. Zacznę od cytatów.
„Myślenie musi natrafić na opór – na sprzeciw. Myśl, która nie musi przebijać się z największym wysiłkiem, traci spoistość, twardość diamentu, wiotczeje i usycha. Każda myśl, pogląd, teza są podszyte swoim przeciwieństwem.
Ważne jest również to, by każdy pracownik miał własne, odmienne poglądy i umiał mądrze się spierać. To w toku burzliwej dyskusji powstają najlepsze pomysły. A tam, gdzie wszyscy myślą podobnie, nikt nie myśli za wiele.”
Nie mam nic przeciw tablicom interaktywnym, podobają mi się, są rewelacyjne. Martwi mnie, że jest to kolejny przykład ulepszania szkoły przez działania odgórne, przy jednoczesnej biernej i posłusznej postawie nauczycieli. Nie ma pytań i wątpliwości, brak jest dyskusji, wymiany myśli. Nie ma sporu, nikt nie jest przeciw, więc nikt nie jest za. Nie istnieje w świadomości nauczycieli i urzędników coś takiego jak proces decyzyjny.
To było moje narzekanie, też ulało mi się. A teraz konstruktywnie. Jak wzbudzić wśród nauczycieli postawy aktywności, krytycyzmu, sprzeciwu, twórczości, samodzielności ? Jak przełamać postawy bierności i posłuszeństwa, aby poczuli się ekspertami i RÓWNORZĘDNYMI partnerami władz oświatowych ? Posłużę się cytatem: „Jednak, „milion żołnierzy, ekspertów i urzędników” może skutecznie zablokować każdą zmianę. Ba, nawet kilku!”. Tak, właśnie tak. Wystarczy kilku nauczycieli w szkole, takich, którzy zechcą oficjalnie zrzeszyć się, zawiązać sprzymierzenie, stowarzyszenie, a nawet może sprzysiężenie. W każdej szkole są nauczyciele, dla których praca jest pasją. Problem w tym, że nie działają wspólnie i oficjalnie. Oni czują i widzą, że wyróżniają się, ale nie mają siły przebicia. Działają pojedynczo, często samotnie.
SZSZID to nie tylko metoda pracy, komunikacji i rozwoju. To również narzędzie obrony przed ewentualną nieudolnością, niekompetencją, arogancją części ciała pedagogicznego, dyrekcji i władz.
Wystarczy kilku nauczycieli … .