Dwie siostry

Spotkałam siostrę mojej dawnej uczennicy. Sama podeszła do mnie i opowiedziała o losach swoich i swojej siostry. Dowiedziałam się, że obie chodziły do tej samej szkoły i, choć było między nimi kilka lat różnicy,  wciąż była to ta sama szkoła z tymi samymi nauczycielami. Jednak ich historie są zupełnie różne.

Starsza siostra (moja uczennica) naukę w naszym liceum zaczęła od drugiej klasy. Miała nerwicę szkolną i przez rok nie chodziła do szkoły. Przeniosła się do nas, mając nadzieję, że w nowej szkole będzie inaczej.
Właściwie trudno było winić poprzednią szkołę za stan dziewczyny. W szkole podstawowej (wtedy nie było jeszcze gimnazjum ) uczyła się bardzo dobrze i ambitnie parła do przodu, może za ambitnie. W liceum okazało się, że inni radzą sobie lepiej i powoli nabierała niechęci do szkoły, zaczęła opuszczać lekcje, a szczególnie klasówki.
Nie było też winy rodziców, nie wymagali od niej za wiele, to ona sama od siebie wymagała. Częste nieobecności spowodowały nieklasyfikowanie. Mama zaczęła pomagać  jej w nauce, razem przygotowywały się do lekcji i klasówek w domu. Ale było coraz gorzej, zaczęły się wizyty  psychologa  leki. Skończyło się na siedzeniu w samotności w domu. Po roku, nadludzkim wysiłkiem, mama namówiła córkę na zmianę szkoły. Wtedy ją poznałam. Śliczna dziewczyna z dużymi uzdolnieniami artystycznymi. Była starsza o rok od swoich koleżanek i kolegów z klasy. Bardzo dobrej klasy z dobrą atmosferą. Dziewczyna nie była sama, ale i tak często rejterowała przed klasówkami, wolała uczyć się w domu. Jej mama opowiadała, że były takie sytuacje, że musiała trzymać ją za rękę, gdy córka pisała. Nadal leczenie. Ale w końcu życzliwość nauczycieli i rówieśników pomogła. Dziewczyna skończyła szkołę i zdała na studia. Teraz jest na drugim kierunku. Historia dobrze się skończyła.
Młodsza siostra przyszła do naszej szkoły, gdy starsza już ją skończyła. Ja też już przestałam tam pracować. Relację z jej nauki znam od niej. Mimo nadziei, że podobnie jak dla siostry, dla niej również będzie to dobre miejsce, nauka jej nie pociągała i w końcu zaczęła wagarować. Na pierwszy semestr drugiej klasy miała większość „zagrożeń”. Nauczyciele zarzucali jej, że lekceważy ich i szkołę. Rady pedagogiczne często dotyczyły jej osoby. Postawiono jej warunek – ma zdać egzaminy ze wszystkich przedmiotów. Ustalono, że będą to egzaminy ustne. Przed jednym z nich czekała pół godziny na nauczyciela, który, gdy wreszcie się zjawił, zmienił zdanie – ma zdawać egzamin pisemny. Wynik – język infantylny, nie zdała. Wszystkie inne egzaminy zdała jako tako (wysiłek ogromny, bo sama musiała się teraz wszystkiego nauczyć). Musiała zmienić szkołę i powtarzać rok. Trafiła do innej, gdzie zaufano jej, że już chce się uczyć. Skończyła liceum i zdaje teraz na studia; też jest uzdolniona artystycznie.
Obie siostry miały kłopoty w szkole, ale każda z nich ma zupełnie inne doświadczenia i wspomnienia ze szkoły, do której uczęszczały.
Nam, nauczycielom, wydaje się, że często uczniowie celowo nas lekceważą, że robią nam na złość, że rozwalają nam lekcje i że to na nas ciąży odpowiedzialność za to, czy ich przepuścimy do następnej klasy.  Tyle emocji i decyzji, które ważą na losie młodego człowieka.
A potem zostaje wspomnienie:
– Nauczyciele podali mi pomocną dłoń, gdyby nie ta szkoła, skończyłabym w szpitalu.
– Źle wspominam tę szkołę, wiem, że nie byłam sama w porządku, ale przecież w końcu się zmobilizowałam. Dlaczego mi nie pomogli?