Indywidualizacja nauczania

Można uczyć cudze – nie mam własnych.
Powinnaś powiedzieć: „powinniśmy przestać pracować na państwowym, a pracować na zlecenie rodziców”

Można uczyć cudze – nie mam własnych.
Powinnaś powiedzieć: „powinniśmy przestać pracować na państwowym, a pracować na zlecenie rodziców”

To jest zupełnie inna sprawa, ale bez związku z tym, że chcąc uczyć indywidualnie powinnaś rzucić pracę w szkole i uczyć tylko własne dzieci…

A jeśli źle Cię zrozumiałem i Ci chodziło o to, że to rodzice, a nie my, musieliby rzucić pracę, żeby sami uczyć swoje dzieci, to nieprawda. Spora większość rodziców z homeschoolingu pracuje, a tylko znajduje jakieś świetlice dla dzieci, albo ma babcie, albo któreś z rodziców pracuje w domu czy na pół etatu. Uczenie dziecka nie wymaga dużo czasu. Jedyny problem to „świetlicowa funkcja szkoły”, czyli znalezienie opieki na czas, gdy samemu się pracuje poza domem.

Nie chcę wcale odpowiadać za Danusię – napiszę, jak ja zrozumiałem to, co napisała.
Na poziomie merytorycznym NIEMOŻLIWE odebrałem nie jako niewykonalne, ale bardzo trudne i rzadko skuteczne (o ile nie mamy szans na wychowanie sobie grupy, czyli w 90% przypadków). O ile stopień trudności nie jest przeszkodą dla dobrego nauczyciela, to już skuteczność powinna być jednym z jego priorytetów. Tymczasem, wraz ze wzrostem stopnia trudności i komplikacji zadania (każdego), wydłuża się czas, a maleje efektywność i skuteczność jego wykonania. Wszystkie techniki, które pani wymieniła (i te niewymienione) mają to do siebie, że łatwo stają się celem, zamiast środkiem do jego realizacji. Jeżeli rzeczywiście zna pani sposób na indywidualną pracę z kilkoma grupami liczącymi około trzydziestu uczniów, proszę jako nauczyciel o radę i naukę, których obiecuję nie zmarnować. Nie chodzi mi jednak o potencjalnie skuteczne sztuczki, ale konkrety, które pani wykorzystuje – na tym forum bardzo takich przykładów brakuje, zwłaszcza po stronie edukacyjnych optymistów. Proszę mnie źle nie zrozumieć, nie mam nic przeciw optymizmowi, jeśli tylko oparty jest na realiach.
Na poziomie misyjnym, powstaje pytanie, czy mamy nasze wypowiedzi cenzurować z obawy, że zostaną niewłaściwie odebrane przez niezdolną do refleksji publiczność? Czy uważa pani, że dobry, myślący nauczyciel zarzuci działania indywidualizujące, dlatego że zna lub pozna ich ograniczenia? Mam wrażenie, że zbyt przejmujemy się, jak zostaniemy odebrani przez ludzi, którzy oczekują propagandy, a nie dzielenia się doświadczeniami. Uważam, że ludzie myślący powinni analizować rzeczywistość, a nie uładzony, bajkowy przekaz, który jednostkom niedoświadczonym rozpada się na kawałki, budząc lęk, zniechęcenie i rozczarowanie już po pierwszym zetknięciu z zawodem. To właśnie doświadczenie jest najważniejsze, bo większość dostępnych źródeł, szkoleń i szamańskich rytuałów opiera się właśnie na zakłamywaniu rzeczywistości pedagogicznej i uznawaniu warunków idealnych za obiektywnie istniejące.
W kwestii podsumowania, to poniżej sama sobie pani zaprzecza, pisząc, że: „Uważam, że należy rozmawiać o problemach, które mamy w szkole. O tym, ze trudno jest pracować dobrze, że nie mamy warsztatu, czasem organizacja zajęć utrudnia dobrą pracę. Pomagać sobie nawzajem te problemy przezwyciężać.” Danka właśnie próbuje o problemach rozmawiać dostrzegając w „balonach” realną przeszkodę w porozumieniu i mam wrażenie, że ma ochotę odpocząć od otaczającego nas pustosłowia. To cenna inicjatywa. To ludzie myślący mają stawać przed dzieciakami, a nie fejsbukowi lajkowicze. Im zostawiłbym budowanie konkurencyjnych Utopii.

Dość przydługa moja odpowiedź:
Wszystko zależy od tego, co rozumiemy pod pojęciem indywidualizacji nauczania. Jeśli to pojęcie rozumiemy jako indywidualne podejście do każdego ucznia w klasie 30 osobowej, to moim zdaniem jest to niemożliwe. Jeśli jednak sądzimy, że indywidualizacja oznacza próbę dostosowania nauczania do grup uczniów, to mamy pewne szanse, Ale wtedy każda próba powinna być uznana za indywidualizację, czyli np. zadawanie prac domowych do wyboru na dwóch poziomach już jest indywidualizacją.
Moim zdaniem OK daje pewne narzędzia, które pomagają w tych próbach. Na pewno dawanie informacji zwrotnej do pracy ucznia daje pewne szanse. Okazuje się, że wielu nauczycieli stara się, jak może, aby choć różnicować nauczanie (teraz dużo się w Anglii mówi na ten temat, a w USA uczniowie uczą się na poziomach).
Na FB wypowiedzi na temat prób podejmowanych przez nauczycieli są kompatybilne z ocenianiem kształtującym. Na pewno są jeszcze inne, ale takie właśnie są cytowane. Mój zachwyt OK jest znany, przytoczę tu klika za. Każdy z elementów OK pomaga przy indywidualizacji rozumianej jako próba podejścia indywidulanego do nauczania uczniów.
• Przekazywanie uczniom celów lekcji i sprawdzanie, czy każdy je rozumie – indywidulane sprawdzanie gotowości ucznia do uczenia się.
• Kryteria sukcesu, które można też różnicować w zależności od ucznia.
• Pozyskiwanie od każdego ucznia informacji, co wie, a czego nie wie i dostosowanie do tego nauczania – bardzo trudne, ale to czysta indywidualizacja.
• Techniki pozyskiwania odpowiedzi od ucznia, np. dawanie odpowiedniego czasu każdemu uczniowi na odpowiedź.
• Taka organizacja lekcji, która umożliwia wypowiadanie przez uczniów ich opinii i dyskusję z innymi.
• Sprawdzanie, co uczniowie już wiedzą na dany temat i dostosowanie do tego planu nauczania.
• Informacja zwrotna do pracy indywidulanej ucznia
• Wzajemne nauczanie uczniów, ocena koleżeńska, które powodują, że uczeń pozyskuje indywidualna pomoc.
• Traktowanie ucznia jako świadomego i odpowiedzialnego autora własnego procesu nauczania.
Każdy z tych punktów można rozbudowywać i wszystkie razem jednocześnie nie są realne do wykorzystania w klasie szkolnej.
Również na FB są wypowiedzi nauczycieli wczesnoszkolnych, którzy dzielą się swoimi próbami indywidualizacji nauczania. Moim zdaniem nauczyciele I – III mają łatwiej, gdyż uczą dzieci wszystkiego i mogą będąc z uczniami cały czas różnicować nauczanie – z jednym to, a z innym tamto. Znacznie trudniej ma nauczyciel fizyki, który musi przygotować uczniów do egzaminu spotykając ich raz w tygodniu na 45 minut.
Ale wracając do Twoich wątpliwości:
„To indywidualizacja jest możliwa, czy nie?
Bo piszesz, że jest niemożliwa, a jednocześnie podajesz informację, że np. OK, zastosowanie metody uczenia się od siebie, pozwala na indywidualizację” – w zależności, co podkładamy pod pojęcie indywidualizacji
„Jest możliwe objęcie części dzieci opieką mentora” – gdzie są ci mentorzy w publicznych szkołach? Nauczyciel wspomagający może pomoc, ale indywidualizacji nie załatwi, bo musiałby być tylu mentorów, co uczniów.
„Wymaga tylko bardzo dużego nakładu pracy ze strony nauczyciela” – zgadzam się i uważam, że znaczna większość nauczycieli czyni wysiłki.
„Widzę, jak wielki aplauz na FB zbiera ten tekst. Niestety jest traktowany jako usprawiedliwienie, a nawet wymówka” – nie zauważyłam. Faktycznie nauczyciele chcieliby, aby nie wymagano od nich niemożliwego. A może chcieliby, aby eksperci pomogli im w próbach indywidualizacji, bo jakoś na studiach profesorowie ich tego nie nauczyli.
„Drugi BALON – informacja zwrotna dla każdego ucznia” – zgadzam się, że dostarczanie pełnej informacji zwrotnej każdemu uczniowi i do każdej pracy nie jest możliwe. Ale do wybranych prac i nie pełnej informacji zwrotnej, tylko skróconej (np. 2 gwiazdy, jedno życzenie) jest możliwe.
„Zejdźmy jednak na ziemię. Wyobraźmy sobie klasę 30 indywidualności. Każdy uczeń ma inne potrzeby i możliwości, a to wszystko ma się spiąć w opanowanie zapisów z podstawy programowej. Po prostu – NIEMOŻLIWE. – rozumiem, że to jest komentarz do informacji zwrotnej. Ona ma indywidualizację wszytą w siebie, bo przecież nie można dać komuś informacji zwrotnej ogólnej, nie uwzględniając jego indywidualnej pracy.
„Można czasami pochylić się nad jednym z uczniów, pomoc mu w nauce, ale stale i o wszystkim ich informować, w dodatku nie tylko w formie ustnej, ale i pisemnej???” – zgadzam się, trzeba wybrać do jakich prac i w jaki sposób uczeń otrzymuje informację zwrotną.
„Nie podoba mi się ani przekłuwanie pierwszego, ani drugiego balonu.
Bo te balony mogą pomóc dzieciom wznieść się nad ziemię.
To są dobre balony:)” – Aby były dobre, trzeba określić co mają mieć w środku i czy nie są czasami puste.
„Uważam, że należy rozmawiać o problemach, które mamy w szkole. O tym, ze trudno jest pracować dobrze, ze nie mamy warsztatu, czasem organizacja zajęć utrudnia dobra pracę.
Pomagać sobie nawzajem te problemy przezwyciężać” – święte słowa i właśnie rozmawiamy
„W obliczu tych dwóch balonów, o jakich wyżej (a można by ich znaleźć bez problemu dużo więcej) po prostu machnijmy ręką na edukację w kształcie obecnym i masową” – to już nie ze mną z tym machaniem. Los edukacji publicznej i nauczycieli jest mi stale bardzo bliski.