Uczestniczyłam w bodajże pierwszej konferencji w Polsce dotyczącej oceniania kształtującego skierowanej do rodziców. Odbyła się ona w Ratuszu Dzielnicy Białołęka w Warszawie z inicjatywy Społecznej Szkoły Podstawowej nr 2 STO oraz Społecznego Gimnazjum nr 333 STO im. Polskich Matematyków Zwycięzców Enigmy i przy udziale Centrum Edukacji Obywatelskiej (program Szkoła Ucząca Się prowadzony wspólnie z Polsko Amerykańską Fundacją Wolności).
Konferencja była bardzo ciekawa, uczestniczyli w niej rodzice, nauczyciele, dyrektorzy szkół. Mieliśmy nawet gości ze Śląska (Szkoła Podstawowa nr 4 w Radlininie). Informacje będą dostępne na stronie programu Szkoła Ucząca Się i w serwisie Oceniania Kształtującego.
Dla mnie podsumowaniem tej konferencji była historia, którą opowiedziała nauczycielka Justyna Radecka z ZSS STO – gospodarza konferencji.
Pani Justyna jest nauczycielką wychowania fizycznego, ale ma również zajęcia w świetlicy szkolnej. Szkoła od pewnego czasu pracuje ocenianiem kształtującym i mimo, że wciąż uważa się za początkującą w tej dziedzinie, to jednak OK zagościł w szkole już na stałe.
Pani Justyna obserwowała uczniów klas początkowych, gdy bawili się w szkołę podczas zajęć świetlicowych.
Dziewczynka odgrywająca rolę nauczycielki zadała uczniom zadania, a następnie zaczęła sprawdzanie tego zadania. Każdemu ze swoich „uczniów” udzieliła informacji, co zrobił dobrze, co źle i jak ma pracę poprawić.
Było to wielkim zaskoczeniem dla Pani Justyny, gdyż do tej pory dzieci lubiły się bawić w szkołę, ale najbardziej frapującym momentem było wystawienie stopni, o których w tym przypadku nie było mowy
Historia ta świadczy o tym, że dziecko nie rodzi się z potrzebą stopni, tylko z potrzebą dowiedzenia się, co robi dobrze, a co źle i jak ma zrobić dobrze.
Wystarczy tyko nie zepsuć jego naturalnej potrzeby poprzez ocenianie za pomocą stopni!
Czego szukasz?
Random Post
Search
Search
Starsze
Motywowanie uczniów do nauki
Podręczniki do matematyki
24 maja 2022
6 komentarzy
Robert Raczyński
19 stycznia 2016 at 10:55Od konsultacji z rodzicami w ogóle prace nad OK należałoby zaczynać. To cenna inicjatywa, chociaż uważam, że najefektywniejsze są konsultacje w skali pojedynczej szkoły.
Natomiast obserwacja nauczycielki nie świadczy o dziecięcym uwielbieniu dla OK, czy też o jego wyższości nad ocenianiem tradycyjnym, ale potwierdza rolę zabawy, którą jest przygotowanie do pełnienia funkcji w społeczeństwie. Dziecko obserwuje dorosłych i powiela ich zachowania. Jeśli dziewczynka nie miała okazji obserwować innego modelu oceniania, trudno po niej oczekiwać innego modelu zabawy. Dzieci nie są z założenia lepsze od dorosłych, ani „dobre z natury”, kierują się oportunizmem i uczą się tego, co korzystne dla funkcjonowania w konkretnej grupie. Gdyby modelem wychowawczym w tej szkole było tłuczenie szpicrutą po łapach, można byłoby spodziewać się odzwierciedlenia takich praktyk w zabawie. To jedynie dowód na to, jak ważne (i łatwe) jest przekazywanie odpowiednich bodźców. W tym wieku dziecka, najważniejszy jest 'role model’, chwilę później jego funkcje przejmuje wpływowy rówieśnik.
Robert Raczyński
19 stycznia 2016 at 10:55Od konsultacji z rodzicami w ogóle prace nad OK należałoby zaczynać. To cenna inicjatywa, chociaż uważam, że najefektywniejsze są konsultacje w skali pojedynczej szkoły.
Natomiast obserwacja nauczycielki nie świadczy o dziecięcym uwielbieniu dla OK, czy też o jego wyższości nad ocenianiem tradycyjnym, ale potwierdza rolę zabawy, którą jest przygotowanie do pełnienia funkcji w społeczeństwie. Dziecko obserwuje dorosłych i powiela ich zachowania. Jeśli dziewczynka nie miała okazji obserwować innego modelu oceniania, trudno po niej oczekiwać innego modelu zabawy. Dzieci nie są z założenia lepsze od dorosłych, ani „dobre z natury”, kierują się oportunizmem i uczą się tego, co korzystne dla funkcjonowania w konkretnej grupie. Gdyby modelem wychowawczym w tej szkole było tłuczenie szpicrutą po łapach, można byłoby spodziewać się odzwierciedlenia takich praktyk w zabawie. To jedynie dowód na to, jak ważne (i łatwe) jest przekazywanie odpowiednich bodźców. W tym wieku dziecka, najważniejszy jest 'role model’, chwilę później jego funkcje przejmuje wpływowy rówieśnik.
Robert Raczyński
19 stycznia 2016 at 10:55Od konsultacji z rodzicami w ogóle prace nad OK należałoby zaczynać. To cenna inicjatywa, chociaż uważam, że najefektywniejsze są konsultacje w skali pojedynczej szkoły.
Natomiast obserwacja nauczycielki nie świadczy o dziecięcym uwielbieniu dla OK, czy też o jego wyższości nad ocenianiem tradycyjnym, ale potwierdza rolę zabawy, którą jest przygotowanie do pełnienia funkcji w społeczeństwie. Dziecko obserwuje dorosłych i powiela ich zachowania. Jeśli dziewczynka nie miała okazji obserwować innego modelu oceniania, trudno po niej oczekiwać innego modelu zabawy. Dzieci nie są z założenia lepsze od dorosłych, ani „dobre z natury”, kierują się oportunizmem i uczą się tego, co korzystne dla funkcjonowania w konkretnej grupie. Gdyby modelem wychowawczym w tej szkole było tłuczenie szpicrutą po łapach, można byłoby spodziewać się odzwierciedlenia takich praktyk w zabawie. To jedynie dowód na to, jak ważne (i łatwe) jest przekazywanie odpowiednich bodźców. W tym wieku dziecka, najważniejszy jest 'role model’, chwilę później jego funkcje przejmuje wpływowy rówieśnik.
Xawer
19 stycznia 2016 at 11:03Wydaje mi się, że przede wszystkim dziecko nie rodzi się „uszkolnione”. I nie ma naturalnej potrzeby ani chodzenia do szkoły ze stopniami ani do szkoły bez stopni – oba te modele są danym mu zewnętrznie środowiskiem kulturowym, ale nie wewnętrzną przyrodzoną potrzebą.
Dzieci tak już mają, że w zabawach odgrywają znane im sytuacje społeczne. Jeśli chodzą do szkoły ze stopniami, to bawią się w szkołę ze stopniami. Jeśli chodzą do szkoły OK, to bawią się w szkołę OK. Dzieci, które nie chodzą do żadnej szkoły nie bawią się w żadną szkołę. Jeśli żyją w buszu i źródłem jedzenia jest polowanie, to bawią się w polowanie na antylopę. Jeśli żyją w mieście i źródłem pożywienia są zakupy, to bawią się w sklep.
Te ich zabawy wcale nie są odbiciem ich wewnętrznych i naturalnych potrzeb, tylko odgrywaniem otaczającej rzeczywistości społecznej, niezależnie od tego, czy ta rzeczywistość jest zgodna z ich wewnętrznymi potrzebami i pragnieniami i jak bardzo jest „naturalna” i „przyrodzona’, a jak bardzo „sztuczna”, „zewnętrzna” i „kulturowa”.
Xawer
19 stycznia 2016 at 11:03Wydaje mi się, że przede wszystkim dziecko nie rodzi się „uszkolnione”. I nie ma naturalnej potrzeby ani chodzenia do szkoły ze stopniami ani do szkoły bez stopni – oba te modele są danym mu zewnętrznie środowiskiem kulturowym, ale nie wewnętrzną przyrodzoną potrzebą.
Dzieci tak już mają, że w zabawach odgrywają znane im sytuacje społeczne. Jeśli chodzą do szkoły ze stopniami, to bawią się w szkołę ze stopniami. Jeśli chodzą do szkoły OK, to bawią się w szkołę OK. Dzieci, które nie chodzą do żadnej szkoły nie bawią się w żadną szkołę. Jeśli żyją w buszu i źródłem jedzenia jest polowanie, to bawią się w polowanie na antylopę. Jeśli żyją w mieście i źródłem pożywienia są zakupy, to bawią się w sklep.
Te ich zabawy wcale nie są odbiciem ich wewnętrznych i naturalnych potrzeb, tylko odgrywaniem otaczającej rzeczywistości społecznej, niezależnie od tego, czy ta rzeczywistość jest zgodna z ich wewnętrznymi potrzebami i pragnieniami i jak bardzo jest „naturalna” i „przyrodzona’, a jak bardzo „sztuczna”, „zewnętrzna” i „kulturowa”.
Xawer
19 stycznia 2016 at 11:03Wydaje mi się, że przede wszystkim dziecko nie rodzi się „uszkolnione”. I nie ma naturalnej potrzeby ani chodzenia do szkoły ze stopniami ani do szkoły bez stopni – oba te modele są danym mu zewnętrznie środowiskiem kulturowym, ale nie wewnętrzną przyrodzoną potrzebą.
Dzieci tak już mają, że w zabawach odgrywają znane im sytuacje społeczne. Jeśli chodzą do szkoły ze stopniami, to bawią się w szkołę ze stopniami. Jeśli chodzą do szkoły OK, to bawią się w szkołę OK. Dzieci, które nie chodzą do żadnej szkoły nie bawią się w żadną szkołę. Jeśli żyją w buszu i źródłem jedzenia jest polowanie, to bawią się w polowanie na antylopę. Jeśli żyją w mieście i źródłem pożywienia są zakupy, to bawią się w sklep.
Te ich zabawy wcale nie są odbiciem ich wewnętrznych i naturalnych potrzeb, tylko odgrywaniem otaczającej rzeczywistości społecznej, niezależnie od tego, czy ta rzeczywistość jest zgodna z ich wewnętrznymi potrzebami i pragnieniami i jak bardzo jest „naturalna” i „przyrodzona’, a jak bardzo „sztuczna”, „zewnętrzna” i „kulturowa”.