Ocena koleżeńska z zachowania

Toż to jest jeden wielki mechanizm gnojenia dzieciaków!
Samoocena jest samooceną, gdy się ją robi w cichości na własny użytek. A gdy jest sformalizowana i jawna to jest już nie samooceną, tylko samoszmaceniem się i samokrytyką. A mając poddaną swojej władzy grupę dawanie władzy (nawet drobnej) jednemu nad drugim, to divide et impera — fundament skutecznego trzymania wszystkich za mordę. W ZMP-owskim stylu: „Pamiętam, że gdy byłam w podstawówce wychowawca korzystał z podobnej metody”.
Rodzicom się specjalnie nie dziwię, że nie widzą przeszkód, bo po prostu uważają to za jeszcze jeden nieistotny fasadowy wymysł, będzie, co ma być, a martwić się będziemy, gdyby miało to sprowadzić na nas jakieś problemy, a jest to tak nieistotne, że aż nie warte oprotestowania zawartej w tym demoralizacji. Tak samo, jak mało kto z naszych rodziców protestował przeciwko naszemu udziałowi w akademiach z okazji rocznicy Rewolucji Październikowej.
Pomysł wydaje mi się ze wszach miar chory — obowiązek oceny spoczywa na szkole jako urzędzie realizującym zadania delegowane mu przez państwo i nie może być przez ten urząd spychany na podmioty zewnętrzne, a w szczególności na dzieci, które nie ponoszą odpowiedzialności za swoje decyzje.
Można dyskutować z tym, czy w ogóle jakakolwiek ocena powinna mieć miejsce. Ale jeśli ma mieć, to właściwym do jej prowadzenia jest szkoła, a nie współuczniowie.
Równie dobrze państwo mogłoby cedować orzekanie w sprawach karnych na „wyrok koleżeński” innych aresztantów z tego samego aresztu.
Zwróć też uwagę na rubryczkę „samoocena”, punkty z której wliczają się do średniej, która stanowi o ocenie formalnej.
Widzisz to w inny sposób, niż zachętę do wpisania sobie 100 punktów w każdej dziedzinie? Premię za bezczelność?
Czy raczej konieczność wykombinowania: czy opłaca się bardziej wpisać sobie samemu 100, czy wykazać się fałszywą skromnością i wpisać tyle, na ile ocenia mnie wychowawca, w nadziei, że on mi za to liżydupstwo doda punkty uznaniowe? Och, widzę: „uwaga… zawsze od lat niezmiennie dzieci w karcie samooceny oceniają się duuużo gorzej niż są oceniani przez kolegów” To znaczy, że fałszywa skromność i pokora Dulskiej opłacają się bardziej!

Dla uporządkowania i odemocjonowania tego wątku postawię pytanie:
Jaki jest cel i sens oceny z zachowania, inny niż funkcja dyscyplinująca?

Jestem rodzicem delegatem do RR w szkole podstawowej w Wwie. Mamy właśnie uchwalać regulamin konkursu na najbardziej koleżeńskiego kolegę/koleżankę.
Mam wiele wątpliwości po lekturze Waszych wypowiedzi. Proszę Was o komentarze na temat naszego regulaminu, który możecie znaleźć pod linkiem:
https://docs.google.com/document/d/1lEL1lJPiwSgfF9Wkbfd1j26_KNTkQ_Q1WyuAHNQxajQ/pub
z góry bardzo dziękuję za Wasze głosy.
AP

Pani Danuto,
Serdecznie dziękuję za odpowiedź. Każda opinia w temacie stanowi dla mnie cenną informację .
Cieszy mnie również, że poruszy Pani temat oceny koleżeńskiej na swoim blogu i liczę, że Pani wpis zachęci do nowej dyskusji.
Program Centrum Edukacji Obywatelskiej, w ramach którego stosuje się metodę tzw. oceny koleżeńskiej, funkcjonuje, jak widzę, już od kilku lat , dlatego bardzo interesują mnie opinie osób, które miały okazję praktycznie zetknąć się z programem. Kilkuletni okres funkcjonowania programu pozwoli go ocenić praktycznie perspektywy czasu.
Osobiście, po wstępnym zapoznaniu się z koncepcją CEO i z przykładowymi ocenami koleżeńskimi umieszczonymi m.in. na Pani blogu, nie do końca jestem przekonana o ich wartości informacyjnej i motywującej dla potencjalnego odbiorcy, dlatego chętnie poczytam argumenty z i przeciw tej metodzie.
Dodam, że bardzo spodobał mi się pomysł tzw. OK zeszytu, który w ciekawy sposób pozwala robić notatki z informacji pozyskiwanych na lekcjach. Dobrze prowadzony OK zeszyt jest naprawdę atrakcyjną alternatywą dla zeszytów tradycyjnych.
Tutaj bardzo istotne wydaje się zrozumienie koncepcji OK zeszytu przez nauczyciela. Ważne, aby uczniowie wiedzieli, że to treści merytoryczne, nie zaś względy estetyczne stanowią o wartości OK zeszytu i np. krzywo wklejona nalepka nie jest kluczowa dla jego oceny.
Jeszcze raz dziękuję za odpowiedź i liczę na ponowne otwarcie dyskusji w temacie oceny koleżeńskiej.
Pozdrawiam, Anna

Skoro wątek odżył dzięki pani Annie, chciałbym zaproponować mały, myślę, że przydatny rodzicom eksperyment myślowy: Proszę sobie wyobrazić, że podlegają Państwo takiej ocenie u siebie w pracy. Spora sala, komfortowe krzesło z delikwentem na widoku, a wokół kilkadziesiąt osób bawiących się kciukami, jak w rzymskim amfiteatrze. Brakuje tylko efektów dźwiękowych, może jakieś buczenie, albo tupanie? No, bardzo proszę o dzielenie się wrażeniami! Najbardziej ciekawiłaby mnie wypowiedź pani „wychowawczyni”, autorki tego pomysłu. Jaka szkoda, że jej nie usłyszymy. Prawdopodobnie wyobraziła sobie jak to miło jest obejrzeć w realu dziesiątki lajków, ale czy zastanowiła się przez moment, co czuje dziecko, na które klasa wydała wyrok „skazujący”?
Moje stanowcze NIE dla takich „metod”! Cieszę się, że Danka, która przecież jest zwolenniczką wszelkich działań grupowych, też tego nie aprobuje, jak się zdaje z przyczyn podobnych.

Pani Anno, pani intuicje odnośnie oświaty powinny być cytowane na wszystkich szkoleniach, których jest multum, ale które w większości pomijają nie tylko aspekt dziecięcej psychologii, ale także zdrowy rozsądek. Podkreślam to, bo jest pani niejako „spoza branży”, a tego rodzaju głosy rozsądku rzadko się tu przebijają – rodzice na ogół oczekują czarodziejskiej różdżki, której te leniwe belfry, z niewiadomych przyczyn nie chcą użyć.
„No trzeba się czasem zastanowić, czy lepsze nie jest wrogiem dobrego, zwłaszcza jeżeli dotyczy to dzieci i ich edukacji.” – Niewielu dyżurnych zmieniaczy się z panią zgodzi, bo już dawno zapomnieli, czemu ewentualne zmiany miały służyć. Najczęściej są po prostu biciem piany i samozachwytem.
„A ja się zastanawiam, czy pani osiągnie zamierzony cel stosując swoją metodę, kciuków. Moim zdaniem dzieci będą dostosowywać swoją ocenę do opinii większości i machać ręką jak reszta klasy.” – To naprawdę ma niewielkie znaczenie w obliczu odfajkowania „fajnej techniki”, kolejnego scenariusza zajęć wyglądającego „nowocześnie” w konspekcie na pokaz, braw sproszonych obserwatorów i gratulacji dyrekcji za „wspaniałe zajęcia aktywizujące.
„Nauczyciele często nie doceniają dziecięcej inteligencji…” – Absolutnie. Nie tylko dziecięcej zresztą. Wynika to nie tylko z niewiedzy i niechęci, ale z ustawowego traktowania uczniów jak przygłupów, wymogu równania w dół i konieczności koncentracji na wychowawczo-opiekuńczej funkcji szkoły. Inteligencja jest raczej niezbyt mile widziana, bo wymaga pracy i przyznania, że nie wszyscy są inteligentni. Z tym żadna szkoła sobie nie radzi, bo to jakby otwarcie teraz przyznać, że suweren jest idiotą.
Pozdrawiam i życzę spotkania nauczycieli, dla których nauczana treść ma jeszcze znaczenie.