Taka sobie zwyczajna historia

Kilka lat temu na trasie Warszawa – Gdańsk w restauracji rybnej zostawiłam torebkę. Gdy odjechałam od restauracji 20 kilometrów, otrzymałam od restauratora telefon, że torebka jest u niego. Musiał znaleźć w niej telefon do mnie i zadzwonił. Sprytne i  godne nagrody. Wróciłam i zgubę odebrałam, ale pomyślałam, że mogę następnym razem, gdy odwiedzę restaurację, obdarować ją rybką ceramiczną własnoręcznie zrobioną. Tak też się  stało. Restaurator rybkę wziął i … no właśnie i nic dalej. Rybka nie pojawiła się na ścianie restauracji w sąsiedztwie innych wodnych eksponatów.
Pomyślałam – nie spodobała się, pewnie rzucili ją w kąt. Byłam przekonana, że prezent był „kulą w płot”.
Kilka dni temu znowu zawitałam do restauracji na rybkę. Stale ten sam Pan spojrzał na mnie uważnie, potem na moją broszkę w kształcie rybki i wykrzyknął – „To pani, to pani dała nam rybkę. Mojej żonie tak się spodobała, że nie chce jej dać do restauracji i trzyma ją w domu”.
I to już koniec historii ilustrującej nasze czarno – widzenie i przewidywanie najgorszego. Ciekawe dlaczego zamiast myśli : „Nie spodobała się”,  nie pojawiła się: „Spodobała się i wolą ją  mieć w domu”.
Niby historia z edukacją nie tak ściśle związana, ale może jednak…..