TALIS

Cieszy mnie, że są szkoły i nauczyciele, w których się współpracuje, aby lepiej uczyć. Jednak z wyników Talis wynika, że jest to powszechne. Konsekwencje mogą być takie: jest świetnie w porównaniu z innymi krajami – nie ma sensu nic zmieniać.
Ktoś mi powiedział, że te badania oparte są o deklaratywne opinie nauczycieli i dlatego są takie wyniki. Jednak to mało wyjaśnia, bo dlaczego w innych krajach nauczyciele sądzą inaczej mimo, że opinie były zbierane w ten sam sposób (mam nadzieję!)?
Zwróciła Pani/Pan uwagę na to, ze młodzi nauczyciele są bardziej sprawni w środkach przekazu, używanych przez młodych ludzi. Na pewno jest to racja. Ale przecież nauczanie nie polega tylko na sprawnym używaniu nowych technologii. Mnie jest smutno, że łatwo godzimy się z tym, że „stary” nauczyciel nie jest mądrzejszy i bardziej doświadczony (w pozytywnym znaczeniu), tylko chcemy go „wymienić”, bo jest np skostniały. Co się dzieje, że kostniejemy, a nie mądrzejemy?
Pozdrawiam Danusia

Ba!
Każdy by chciał wiedzieć. Wszystko zależy od wskaźników, które sobie postawimy.
Jednak, jedno jest pewne, zawsze może być lepiej.

Zmienić chcą niezadowoleni.
Czy warto liczyć, chyba tylko wtedy, gdy zostaną ustalone kryteria zadowolenia, bo one dla każdego mogą być inne.
Dzieci są zazwyczaj zadowolone, bo nie wiedzą, że może być inaczej.
W każdej szkole część rodziców jest zadowolona, a część nie. Zamiast liczenia optowałabym za rozmową dyrekcji z rodzicami.
Kiedyś, gdy ja byłam dyrektorem szkoły, to przeprowadzałam ankietę: Nauczyciel w oczach ucznia. Dużo dawała. Tylko trzeba potem ją analizować i razem szkołę zmieniać. Na pewno nie zrobi tego wizytator ze swoim nadzorem.
Nie mam pomysłu na dobre rozwiązanie, jedyne co mi się nasuwa to współpraca: szkoła – uczniowie – rodzice.
D

Niezwykle mi się szkoła szacunku i dialogu podoba.
Jednak myślę, że bardzo daleko od niej jesteśmy.
Jak kiedyś zastanawiałam się nad tym, czy zostać dyrektorem szkoły i poszłam po radę do jednego z lepszych dyrektorów, to mi dał taką radę: rodziców trzymać z daleka. Rada płynąca z dobrego serca. Zdarzenie miał miejsce kilka lat temu, ale nie sądzę, aby coś się diametralnie zmieniło od tamtej pory.
Nie trzymałam potem rodziców z daleka, ale nie było to łatwe. Każdy z rodziców pilnował interesu tylko swojego dziecka np: pani X ma uczyć jego dziecko, jego dziecko ma mieć tę a nie inną wychowawczynię, jego dziecko zostało niewłaściwie ocenione, panią Y trzeba zwolnić, bo nie umie nauczać jego dziecka, w szkole maja być zajęcia dodatkowe z nurkowania, bo jego dziecko tym się interesuje itd.
Do dialogu trzeba dwojga, a nie widzę gotowości po jednej i drugiej stronie.
Dwa dni temu rozmawiałam z grupą (naprawdę) dobrych nauczycieli. I zeszło na to, że młodzież jest teraz niewychowana, że to wina rodziców, którzy na wszystko pozwalają, mają stosunek roszczeniowy, że panuje dyktat dzieci itd. I co tu mówić o szacunku i zaufaniu?
Smutno jakoś się zrobiło.
Może można coś zrobić?
Ja jestem zwolenniczką wywiadówek trójstronnych (nawet w szkole podstawowej), czyli wspólnej rozmowy: nauczyciel, dziecko i rodzic. Nic o dziecku bez niego. Wiem, że część szkół coś takiego z powodzeniem stosuje.
Może warto zacząć od takich kroków. Można po prostu iść z dzieckiem na wywiadówkę i postawić nauczyciela w sytuacji już dokonanej.
Tylko bardzo ważny jest wtedy język dialogu, to nie ma być walka, tylko wspólna rozmowa dla dobra dziecka.
A może ma Pan jakieś propozycje na wprowadzenie szkoły szacunku i dialogu?
Pomyślałam sobie, ze może skopiuję naszą dyskusję na forum praktyków OK: http://www.ceo.org.pl/ok, może nauczyciele coś zaproponują?
Pozdrawiam Danusia

A może stwórzmy stronę, portal, … SZKOŁA SZACUNKU I DIALOGU.
P.S.
Nawet nie wyobraża sobie Pani jak cieszę się, że Panią spotkałem. Mamy tak zbieżne poglądy. To nie jest przypadek, to wynik obserwacji procesów rozwoju społeczeństwa i potrzeb każdego człowieka. Pani to widzi, ja i jeszcze wielu innych ludzi. Powinniśmy gromadzić się, spotykać, rozmawiać i działać. Ja jestem gotów.

Nie rozczarowała mnie Pani, nie zniechęciła. Myślimy zbieżnie, ale na szczęście, nie tak samo. Jednomyślność jest niebezpieczna. Różnica zdań jest podstawą i motorem rozwoju (mam ładny cytat o tym – poszukam). Pod jednym warunkiem: że towarzyszu jej gotowość do dialogu i okazywania szacunku. Już nie tylko politycy o tym trąbią (dzisiaj słyszałem L.Wałęsę). Kilka dni temu trafiłem na hasło: wiedza i szacunek. Jaka firma ? – producent karmy dla zwierząt. A polska szkoła, nie pojedynczy nauczyciele, ale szkoła jako instytucja, unika hasła, deklaracji i stosowania szacunku i dialogu.
Uważam, że deklaracja jest potrzebna. Analogicznie jak deklaracja, że Polska jest państwem prawa. Co oznaczałby brak takiej deklaracji ? Co oznacza brak deklaracji, że fundamentem szkoły jest przestrzeganie zasad szacunku i dialogu ?
To dobrze, że zdarzają się nauczyciele przestrzegający zasady SZID. Ale to za mało. Pytanie: co decyduje o jakości systemu: ogniwo najsłabsze czy najdoskonalsze ? Czy pojedynczy nauczyciel jest w stanie przestrzegać zasady SZID w szkole, w której inni nie robią tego ? Wszak to jest antynomia. Czy zgadza się Pani ?
A sprawa MEN ? Są dwie możliwości:
– SZSZID może powstawać obok, a nawet wbrew MEN
albo
– MEN kiedyś zaproponuje-zapyta nauczycieli: kto z was chce tworzyć SZSZID ? My pomożemy, będziemy waszymi partnerami.
Moja propozycja, to faktycznie tylko propozycja. Czyli projekt, który może być przyjęty. Albo odrzucony, prócz przestrzegania dwóch fundamentalnych zasad: szacunku i dialogu.
Zgadzam się, że najtrudniej jest zacząć, czyli namówić kogoś do tego projektu. Ale przecież jeszcze nikt nie spróbował. Czy nie warto spróbować ?
Co dalej ? Nie wiem. Mój obszar działania jest bardzo wąski, odkąd nie pracuję w szkole. Ale nie zniechęcam się. Nie mam do tego powodu. Zachęcają mnie rozmowy z ludźmi myślącymi podobnie, tak jak z Panią. Jeśli natrafię na okazję spotkania lub działania w”realu” – będą gotów.
Pozdrawiam serdecznie
Wiesław Mariański

Pani Danusiu.
Zacznę tutaj, a do meritum przejdę do najświeższego wpisu. To co napisała autorka wydaje się być znane i oczywiste. Można pisać jeszcze wiele książek o tym. Ale jak to zmienić ? To mnie fascynuje i pociąga. Zacznijmy zbierać pomysły na to: co i jak robić, od czego zacząć. Dość już diagnoz !

Zgadzam się, krytyka tylko wtedy, gdy mamy pomysł na naprawę. W swoim komentarzu do artykułu starałam się zawrzeć rozwiązania, przynajmniej takie, które mnie pomagają.
Zresztą nie lubię, gdy czepiają się nauczycieli. Nasza sytuacja jest bardzo trudna. Na tym blogu napisałam kiedyś kawałek zatytułowany – Instytucja.
Nie jest to przyjemna lektura.
Cały czas racjonaliści ściągają mnie idealistkę na ziemię. Ale mam swoje sukcesy np z interwencją w sprawie urny wyborczej, a teraz drzew.
Czyli nadal podfruwam.
D