Chyba mam za dobrą pamięć

Ale przecież nikt nie każe nawet teraz nauczycielom korzystać z podręcznika. Mogą mieć program autorski – w szkołach moich dzieciaków przez te kilkanaącie lat zdarzyło się takich nauczycieli z własnym autorskim programem 4-5? Plus dwóch, którzy mimo że mieli podany podręcznik (raczej program), z tego podręcznika nie korzystali i nie wymagali go od uczniów, a materiały przekazywali swoje, i to szersze niż te podręcznikowe. Reszta jechała równo z książką, ani nie wymagając od uczniów, ani od siebie niczego więcej. Pytanie, ilu nauczycielom chce się podjąć trud nieskorzystania z podręcznika? Pod tym względem, jeśli na rynek trafi okrojony i niekompletny podręcznik, zmusi to paradoksalnie większą liczbę nauczycieli do własnego wysiłku, bo nie będą mogli zrzucić tego na całą tę okołopodręcznikowa bazę scenariuszy, sprawdzianów itp. Zatem, szczerze mówiąc, nie wiem, czy to dobrze, czy źle.

Ja tu podzielam nadzieję Ala.
Dzisiejszy pluralizm podręcznikowy i tak nie jest żadną wolnością wyboru, bo rodzic czy uczeń musi kupić taki podręcznik, jaki szkoła mu każe. Nie robi mu żadnej różnicy, czy ten narzucony mu podręcznik został wybrany przez system szkolny na poziomie nauczyciela, czy przez system szkolny na poziomie MEN-owskiej komisji podręczników.
Darmowy podręcznik będzie miał przynajmniej tę zaletę, że system bezpłatnej edukacji nie będzie zmuszał rodziców do wydawania pieniędzy na coś, co jest immanentnym elementem tej edukacji.
Im ten podręcznik będzie uboższy we wszystkie kolorowanki, zeszyty ćwiczeń i inne takie bzdury, tym lepiej — tu zgadzam się z nadzieją Ala, że ich brak zmusi nauczycieli do robienia czegokolwiek, poza zadawaniem dzieciom do pokolorowania kolejnych zadań z zeszytu.
Po prostu nauczycielom zabrany zostanie bryk, którym mogli podpierać się w zupełnym braku jakiejkolwiek samodzielności i inwencji. Choć być może znajdą sobie inne bryki…
Tu w pełni się zgadzam z Danusią – rozsądnemu nauczycielowi żaden podręcznik nie jest w ogóle potrzebny.
Scentralizowany niekompletny i pozbawiony całej otoczki podręcznik będzie właśnie formą uwolnienia nauczyciela od nacisku, czy choćby pokusy, pójścia na całkowitą łatwiznę.
A tym mniej rozsądnym i tak w niczym nie pomoże — wszystko jedno, czy tłuką kolorowanki, czy będa tłukli słupki przepisane z notatek.

Ja tu podzielam nadzieję Ala.
Dzisiejszy pluralizm podręcznikowy i tak nie jest żadną wolnością wyboru, bo rodzic czy uczeń musi kupić taki podręcznik, jaki szkoła mu każe. Nie robi mu żadnej różnicy, czy ten narzucony mu podręcznik został wybrany przez system szkolny na poziomie nauczyciela, czy przez system szkolny na poziomie MEN-owskiej komisji podręczników.
Darmowy podręcznik będzie miał przynajmniej tę zaletę, że system bezpłatnej edukacji nie będzie zmuszał rodziców do wydawania pieniędzy na coś, co jest immanentnym elementem tej edukacji.
Im ten podręcznik będzie uboższy we wszystkie kolorowanki, zeszyty ćwiczeń i inne takie bzdury, tym lepiej — tu zgadzam się z nadzieją Ala, że ich brak zmusi nauczycieli do robienia czegokolwiek, poza zadawaniem dzieciom do pokolorowania kolejnych zadań z zeszytu.
Po prostu nauczycielom zabrany zostanie bryk, którym mogli podpierać się w zupełnym braku jakiejkolwiek samodzielności i inwencji. Choć być może znajdą sobie inne bryki…
Tu w pełni się zgadzam z Danusią – rozsądnemu nauczycielowi żaden podręcznik nie jest w ogóle potrzebny.
Scentralizowany niekompletny i pozbawiony całej otoczki podręcznik będzie właśnie formą uwolnienia nauczyciela od nacisku, czy choćby pokusy, pójścia na całkowitą łatwiznę.
A tym mniej rozsądnym i tak w niczym nie pomoże — wszystko jedno, czy tłuką kolorowanki, czy będa tłukli słupki przepisane z notatek.

Podstawa programowa dla I-III miała zapisaną dla ucznia umiejętność korzystania z pakietu edukacyjnego. Odczytanie tego dosłownie nakładało zatem obowiązek posiadania=zakupu pakietu.

Mnie jest w zasadzie obojętne z jakim podręcznikiem pracuję, pod warunkiem, że nie infantylizuje mi uczniów. O taki podręcznik wcale nie łatwo, większość wywołuje u gimnazjalistów uśmieszki politowania, i w odniesieniu do treści (jak dorośli wyobrażają sobie życie nastolatków) i w odniesieniu do bohaterów (w których nijak nie mogą odnaleźć samych siebie). Dobrym wyjściem jest wybranie podręcznika na tym samym poziomie zaawansowania, ale adresowanego do starszej grupy wiekowej – niestety, bardzo często napotykam na „opór systemu”. Z dorosłymi nie ma już dokąd „uciec” – widzę w tym jedną z przyczyn zażenowania uczących się i szybszego zniechęcenia.
Mam to szczęście, że asortyment podręczników i materiałów do nauki języków jest ogromny i daje to rzeczywiście sporą wolność (nauczycielowi). Niestety, są też ograniczenia. Po pierwsze, ceny. Przy tej ilości wydawnictw i pozycji, trudno uwierzyć, że są one wynikiem konkurencji, a nie zmowy zdzierców. Po drugie, wszystkie podręczniki, z którymi miałem do czynienia, te lepsze i te gorsze, skrojone są na jedno „kopyto metodyczne”…

Mnie jest w zasadzie obojętne z jakim podręcznikiem pracuję, pod warunkiem, że nie infantylizuje mi uczniów. O taki podręcznik wcale nie łatwo, większość wywołuje u gimnazjalistów uśmieszki politowania, i w odniesieniu do treści (jak dorośli wyobrażają sobie życie nastolatków) i w odniesieniu do bohaterów (w których nijak nie mogą odnaleźć samych siebie). Dobrym wyjściem jest wybranie podręcznika na tym samym poziomie zaawansowania, ale adresowanego do starszej grupy wiekowej – niestety, bardzo często napotykam na „opór systemu”. Z dorosłymi nie ma już dokąd „uciec” – widzę w tym jedną z przyczyn zażenowania uczących się i szybszego zniechęcenia.
Mam to szczęście, że asortyment podręczników i materiałów do nauki języków jest ogromny i daje to rzeczywiście sporą wolność (nauczycielowi). Niestety, są też ograniczenia. Po pierwsze, ceny. Przy tej ilości wydawnictw i pozycji, trudno uwierzyć, że są one wynikiem konkurencji, a nie zmowy zdzierców. Po drugie, wszystkie podręczniki, z którymi miałem do czynienia, te lepsze i te gorsze, skrojone są na jedno „kopyto metodyczne”…

„Trudny wybór czeka szóstoklasistów i ich rodziców. Która szkoła lepsza?” – Jak większość wyborów w naszym systemie edukacyjnym, ten także jest pozorny. Do czego się sprowadza? Do prostego rachunku sił i środków. Kilka pytań pomocniczych dla niezdecydowanych:
1) Czy stać mnie na 600 zł czesnego plus opcje? Jeśli nie, gimnazjum prywatne odpada.
2) Czy moje dziecko osiąga średnią 5,5 i brało udział w konkursach na szczeblu wojewódzkim? Jeśli nie, gimnazja gwarantujące sobie wyniki na starcie, przy pomocy zawyżania kryteriów naboru, odpadają.
3) Czy moje dziecko ma przyzwoitą średnią (4 i więcej)? Jeśli nie, cieszące się renomą gimnazja leżące poza rejonem odpadają.
4) Czy mam czas i możliwość dowożenia dziecka rano na drugi koniec miasta? Jeśli nie, patrz p. 3.
5) Czy dotąd zastanawiałem się, czy szkoła podstawowa dziecka spełniała swoją rolę, czy dbałem o jego rozwój, dostarczałem mu odpowiednich bodźców, zabiegałem o to by czytało i świadomie korzystało ze źródeł?
Jeśli nie, nie mam żadnych dylematów, ani trudnych wyborów, mogę być spokojny, że nic się nie zmieni i każde rejonowe gimnazjum przyjmie pociechę z otwartymi ramionami.
Problemy z wyborem zaczynają się, kiedy istnieje kilka odróżnialnych opcji, na które mnie stać. W naszych warunkach takiego zróżnicowania oferty nie ma…

Właśnie wróciłam z zajęć na pierwszych w Polsce podyplomowych studiów z zakresu neurodydaktyki. Podręczniki? Po co? Doprecyzowane do granic rozsądku programy – po co? jest tyle możliwości TWORZENIA materiałów edukacyjnych przez uczniów wspólnie z nauczycielem w sposób przyjazny mózgowi dziecka i rozwijajacy jego kreatywność, ze nie ma powodu narażać rodzicow na zbędne (i niemałe) wydatki.
Co do wyboru szkoły, to chyba warto zachęcać rodziców do korzystania z EWD zamiast wyników…

Właśnie wróciłam z zajęć na pierwszych w Polsce podyplomowych studiów z zakresu neurodydaktyki. Podręczniki? Po co? Doprecyzowane do granic rozsądku programy – po co? jest tyle możliwości TWORZENIA materiałów edukacyjnych przez uczniów wspólnie z nauczycielem w sposób przyjazny mózgowi dziecka i rozwijajacy jego kreatywność, ze nie ma powodu narażać rodzicow na zbędne (i niemałe) wydatki.
Co do wyboru szkoły, to chyba warto zachęcać rodziców do korzystania z EWD zamiast wyników…

” Co do wyboru szkoły, to chyba warto zachęcać rodziców do korzystania z EWD zamiast wyników… ”
EWD niesie znacznie mniej użytecznej dla rodzica informacji, niż średnie wyniki końcowe.
Jeśli przyjmiemy (co nie koniecznie — daj Boże, żeby jak najrzadziej — jest prawdą), że celem rodzica jest, by na wyjściu szkoły JEGO dziecko osiągnęło najwyższy wynik testowy, to optymalną strategią jest wybór najlepszej (w sensie rankingu ocen na wyjściu) szkoły, spośród tych, które zgodzą się przyjąć jego dziecko. Zawarta w EWD informacja o średniej na wejściu nie ma żadnego znaczenia w indywidualnym przypadku konkretnego dziecka. Nie ma sensu posyłać dużo umiejącego dziecka do szkoły, skupiającej się na nadrabianiu zaległości wśród zapóźnionych edukacyjnie dzieci — choćby taka szkoła osiągała najwyższe EWD.