Zamordować?

Z perspektywy tutora: NIGDY żadnych zajęć w obecności rodziców!
W przeciwieństwie do Jacka, domagającego się „deprywatyzacji” uczenia i pełnej jego jawności, otwartych drzwi, wizytacji i nagrań wideo, ja widzę intymną prywatność pomiędzy mną a moim podopiecznym jako warunek sine qua non powodzenia.
Miałem nawet przypadek, gdy obecność brata ucznia działała destrukcyjnie (zbłaźnić się przed młodszym bratem? Nigdy!!! chłopak usztywniał się i zamykał) do tego stopnia, że musiałem prosić rodziców, by tylko jeden chodził na moje zajęcia.
Zajęcia w obecności rodziców, jakie mi się zdarza poprowadzić (a i to jest działalność raczej towarzyska, niż mój tutoring) to weekendowe spotkania z małymi (przedszkolno-wczesnoszkolnymi) dziećmi, jakie tu czasem opisuję.
Zajęcia z gimnazjalistami i licealistami wymagają pełnej prywatności i poufności.

„Ze słów Roberta sądząc: już mocno hamującym i blokującym, nawet w najlepszych warunkach możliwych do osiągnięcia w szkole, czyli w ramach zgranej klasy ze swoim stałym nauczycielem. Stąd moje duże opory przeciwko wszelkim pomysłom redukującym dalej tę intymną prywatność lekcji, jak ‚wizyty koleżeńskie’, (nie daj Boże) nagrywanie lekcji, etc.”
Z moich doświadczeń (i moich dzieci) wynika, że do wstydu przed ośmieszeniem dochodzi wtedy, kiedy nauczyciel pozwala sobie na jawne pokpiwanie z ucznia (i jego niewiedzy), korzystając swobodnie z owej prywatności i tego, że może bezkarnie wyzwać ucznia od głąbów, bo wszystko i tak zostanie w klasie. W obecności osób trzecich nauczyciel raczej nie pozwoliłby sobie na takie zachowanie, jakiego doświadczyły moje dzieciaki u pewnego nauczyciela. Zatem i powodu do obaw przed ośmieszeniem jakby mniej. Relacje w klasie szkolnej mają się nijak do relacji między prywatnym tutorem a uczniem.

Przy okazji powyższej wymiany zdań w kontekście oryginalnego wpisu Danusi oraz wszelkich dygresji o buźkach, pozytywnym motywowaniu uczniów oraz nauczycieli itd. We wpisie Danusi dwie panie (mama i korepetytorka) pozwoliły sobie na ostro wyrażone zdania wartościujące. Zgodzimy się, że szkoła jest miejscem, w którym takie zdania pojawiać się muszą – osobną kwestią jest jak mają być komunikowane. Nauczyciel powinien wiedzieć, jeśli coś robi źle. Uczeń również. Większość emocji związanych z kamerami i wizytacjami koncentruje się w tutejszej dyskusji na nauczycielach. To jest zaś niewątpliwie mniejszy problem, bo dotyczy zawodu, który nauczyciele jako tako dobrowolnie wybierają. Z dziećmi jest inaczej. Mamy póki co do czynienia z sytuacją obowiązkowej szkoły. Uczniowskie nieudolne próby bywają rzeczą wstydliwą, dość intymną, niewątpliwie zasługującą na ochronę jak, nie przymierzając, prywatne dane osobowe. Zwróćcie uwagę, jak lekko w tej dyskusji ten problem jest traktowany. Nie sądzę, by np. przewodniczący Kaczyński lub premier Tusk byli szczęśliwi, gdyby ktoś dzisiaj opublikował ich szkolne wypracowania i je ze sobą porównał. To nie tylko są ich prywatne rzeczy, ale właśnie rzeczy intymne.
Gdybym dziś zażądał, by każdy formularz używany na szkolnych klasówkach był opatrzony miejscem, w którym uczeń wyraża lub nie wyraża zgody na wykorzystywanie informacji z tego formularza, pewnie uznano by mnie za przewrażliwionego świra lub chociaż pięknoducha. Ale właściwie niby dlaczego?
Proponuję w ogóle przede wszystkim pamiętać, że kiedy rozmawiamy o szkole, to rozmawiamy w istocie o majstrowaniu w dziecięcych umysłach i charakterach. Naprawdę trudno o delikatniejsze kwestie. Owszem, nie należy dać się zwariować modami na pozytywne motywowanie, albo postmodernistyczną pedagogikę, świetnie tu podsumowaną przez Roberta. Niemniej cała delikatność i poziom skomplikowania problemów pozostaje ważna.
Rozmawiamy w dodatku o szkole, której pozytywnego wpływu na poziom uczniowskiej wiedzy i umiejętności w zasadzie nie da się stwierdzić, co widać w badaniach. Marzena napisała właśnie w komentarzu na blogu obok, że najlepiej skonstruowane badanie EWD będzie zawsze obarczone błędem, ponieważ nie wiadomo nigdy, która z uczniowski kompetencji pochodzi ze szkoły, a która z mnóstwa innych miejsc, w których dzieci się rozwijają. Miarą zaś przeciwskuteczności tej szkoły jest np. fakt, że 3/4 polskiej populacji nie tylko nie zna jakkolwiek pojmowanych podstaw matematyki, ale co gorsza ma do niej głęboki uraz – pomimo, a może właśnie z powodu 12 lat obowiązkowej nauki, co może warto wreszcie przyznać i właśnie z tej perspektywy przyjrzeć się temu, co w szkołach wyprawiamy.
Śmiem twierdzić, że tej sytuacji nie determinuje nieświadomość istnienia metod doskonalenia warsztatu. Jeśli ją coś z tych rzeczy determinuje to fundamentalny brak gotowości szkoły jako instytucji i nauczycieli jako ludzi do mierzenia się z tym, co powinno być rzeczywistym przedmiotem ich najwyższego i najbardziej troskliwego zainteresowania.