Nagroda

Danusiu,
W myśl poniższego stwierdzenia docenianie i wiara w uczniów jest bezcenna i nieoceniona.
„Dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną wybitną inteligencją i zadatkami na rozwijanie wielkiej twórczości oraz dużym talentem społecznym. Trzeba stworzyć mu możliwości ich maksymalnego rozwoju”. (D. Lewis, Jak wychować dziecko zdolne)
To prawdziwe wyzwanie dla nauczyciela aby móc potrafić doceniać wszystkich uczniów a nie wybiórczo jednostki.
Każdego uskrzydla autentyczna pochwała. Nawet tyci tyci najmniejsza a deprecjonuje obojętność i brak jakiegokolwiek docenienia czy pomyślnego wyróżnienia.
Dlatego praca uczniów nad projektem daje więcej możliwości docenienia.
Również wzajemnego:
http://szkolazklasa2zero.nq.pl/dokument_widok?id=159&t=4&u=t
Zasady:
– każdy bierze odpowiedzialność za swoje zadanie;
– gdy nie dajesz sobie rady, poproś kogoś o pomoc;
– ostro dyskutujemy, ale się nie atakujemy i nie poniżamy;
– uważnie słuchamy każdej osoby;
– nie przerywamy wypowiedzi innych;
– pilnujemy kolejności zabierania głosu i czasu wypowiedzi;
– powracamy do tematu, kiedy tylko ktoś spostrzeże, że grupa od niego odbiega;
– jeśli ktoś się z kimś nie zgadza, to wyraża to uprzejmie;
– udzielamy sobie wsparcia i pomocy;
– dbamy, aby wszyscy byli zaangażowani w pracę;
– gdy komuś coś się uda, doceniamy to;
– dbamy, by każdy w grupie czuł się ważny;
– patrzymy sobie w oczy;
– ograniczamy pomysły mało twórcze.
Dbamy, by każdy w grupie czuł się ważny 🙂
Gdy komuś coś się uda, doceniamy to 🙂
Udzielamy sobie wsparcia i pomocy 🙂
idée fixe 🙂 czy szkolna rzeczywistość?
Pozdrawiam
@si@

PS.
A może ta druga uczennica wykazała się w szkole talentem literackim? Podpuść ja na opowiedzenie tej historii w formie trawestacji „Balladyny”. Klasówka ze zbierania malin 😉

Danusiu, sądzę, że mamy za mało danych żeby rozwiązać Twoje „zadanie” w tym konkretnym przypadku. Dlaczego druga siostra była niezadowolona ? – przyczyn może być wiele, na przykład kompleks niższości wobec starszej siostry sięgający bardzo wczesnego dzieciństwa.
Natomiast typową sytuacją jest skrajność opinii o tym samym nauczycielu. Jedni są zadowoleni i wychwalają go, inni mówią o nim źle, wręcz z nienawiścią. Często wspominamy: zainteresowałem się chemią chemią bo miałem fajnego nauczyciela; znienawidziłem historię przez tę jędzę. Kluczem do rozwikłania tego problemu jest Ksawerego sugestia nr 3: nie zmuszaj ucznia, nie staraj się wciskać i wyciskać z niego wiedzy na siłę. Daj uczniowi możliwości wyboru. Pracuj z zainteresowanymi i aktywnymi, z pozostałymi szukaj innych obszarów działań. Czy taka zasada jest możliwa do realizacji w obecnym systemie testowo-rankingowym ? Nasza edukacja, szczególnie w liceum, oparta jest przymusie i podporządkowaniu. Towarzyszy jej presja i szantaż emocjonalny. Tak wychowujemy miliony Polaków. Przykład skutków możemy doskonale obserwować przy okazji trwających Igrzysk w Londynie. Nasi komentatorzy telewizyjni, absolwenci polskiego systemu oświaty, ciągle stosują presję i szantaż emocjonalny. Tak zostali zaprogramowani w szkole. Musisz spełnić nasze oczekiwania, a jeśli nie udaje ci się, to zawiodłeś nas bardzo, czujemy się rozczarowani. Wyrobiłeś normę – dostajesz cały bochenek, nie wyrobiłeś normy – dostajesz mniej.
Bardzo jestem ciekaw opinii Joanny Brosiło w tej sprawie. Joanno – jak poruszacie się w Waszej szkole pomiędzy konieczności wykonywania norm a możliwością dokonywania wybory ścieżek edukacji przez ucznia i nauczyciela ?

Gorąco popieram Xawera. Choć twierdzenie Noether jest trudne pojęciowo, nawet – sądzę – dla newtonowskiej transformacji. Doprowadziliśmy do tego, że w ogóle Newton jest trudny. Ot, choćby – gdybyśmy żyli na płaszczyźnie, natężenia pól malałyby liniowo wraz z odległością. Jeśli maleją wraz z kwadratem odległości, to przestrzeń musi mieć dokładnie trzy wymiary. Świat w sporej mierze zachowuje się tak, jak mu każe geometria – po prostu logicznie. Być może nawet nie w „sporej mierze”, ale dokładnie tak się zachowuje – i stąd pomysł czasoprzestrzeni Minkowskiego z jej obrotami o urojone kąty, albo ta ciężka i mocno szalona praca nad pomysłami o strunach. Myślę, że mniej zdolna z sióstr chętniej by posłuchała opowieści o takich rzeczach, niż przerabiała uproszczone zadania z procentów. Myślę co więcej, że obie siostry by tego posłuchały i wyszły na tym lepiej. Każda na swój sposób. Jedna zdołałaby policzyć zmianę pola w funkcji odległości, a druga być może poczytałaby jakiegoś Lema. Obie miałyby trochę malin, jakiegoś męża i obie by przeżyły…
Danusiu, obowiązek szkolny mamy zapisany w Konstytucji, co uważam za fatalny błąd. No, ale… Konstytucja mówi dalej, że szczegóły realizacji szkolnego obowiązku określa ustawa, gdzie z kolei mowa o rozporządzeniach itd. – aż docieramy do podstawy programowej z jej procentami. Czy naprawdę poważnie uważasz, że państwo i jego konstytucja są od tego, żeby od małoletnich obywateli żądać znajomości procentów? Mnie się wydaje, że państwo – nie tylko szkoła – kompromituje się w ten sposób.
Grecy nie znali procentów. W ogóle prawdopodobnie niezupełnie umieli liczyć. Być może stąd się brała ich dość niezwykła przenikliwość. Popatrz, taki choćby dowód, że się da znaleźć dowolnie wiele następujących po sobie liczb, które na pewno nie są pierwsze – on dotyczy naprawdę bardzo wielkich liczb. Bez szans na rachunkowe testy podzielności. Jaką radochę musiał mieć gość, który zdołał zbadać własności czegoś do tego stopnia poza zasięgiem?! Dlaczego odmawiamy tego dzieciom? Bo w istocie odmawiamy! Czy na pewno zajmujemy się tym, czym się powinniśmy zajmować?