Szpital kliniczny

Istnieje wiele analogii pomiędzy pracą zespołu lekarzy szpitala klinicznego, a pracą rady pedagogicznej w szkole. Wielu ważnych edukatorów posiłkuje się tym porównaniem. Najczęściej w przypadku, gdy chcą pokazać na czym polega profesjonalizacja zawodu. Wtedy przywołują przykład pracy zespołu lekarzy w klinice.
Zespół codziennie, a czasami częściej robi obchód. Wraz z doświadczonymi lekarzami idą też ci co dopiero się uczą. Przypadki chorób są dyskutowane, wiele osób myśli na temat schorzenia jednego pacjenta, wymieniają myśli, jedni od drugich się uczą, pacjent ma możliwość zasięgnięcia opinii kilku specjalistów. Również uczący się lekarz tak zwany rezydent (7 lat w USA) asystuje doświadczonym lekarzom, uczy się od nich i pod ich okiem czyni pierwsze próby. Nie jest zostawiony sam sobie. W każdej chwili może skorzystać z rady swojego starszego kolegi, może o nią sam poprosić, ale może też liczyć, że jego nauczyciel zainterweniuje, gdy coś mu nie będzie wychodziło.
W szkole nie ma obchodów, nie ma dyskusji o nauczaniu (terapii w medycynie), młody nauczyciel stażysta tylko przez krótki czas jest pod opieką opiekuna. Liczy się na to, że jego studia pedagogiczne dały nauczycielowi dostateczną wiedzę i umiejętności do pracy z uczniami.
Tendencja światowa mówi – trzeba sprofesjonalizować zawód nauczyciela. Rozglądamy się jak to robią inne zawody.

Czytam ciekawą książkę Atula Gawande pd tytułem: Komplikacje.
Dwa cytaty z tej książki:

1. „Najnowsze badania wykazują, że szpitale te ogólnie osiągające lepsze wyniki niż placówki, które nie prowadzą programu szkoleniowego. Rezydenci nie są być może fachowcami, ale ich stała obecność na terenie szpitala zdaje się mobilizować straszą kadrę do lepszego działania”  – Chodzi o to, że szpitale które przyjmują młodych lekarzy do nauki lepiej pracują, gdyż nauczanie innych mobilizuje ich do lepszej praktyki.
2. „Rochiard Bohmer, jedyny lekarz w grupie badaczy Harwards, kilka razy obserwował jeden z najszybciej uczących się zespołów i jeden z najwolniejszych. Wyniki obserwacji wprawiły go w zdumienie. Chirurg, który stał na czele najszybszego zespołu, okazał się dość niedoświadczonym lekarzem w porównaniu z kolegą kierującym wolniejszym zespołem, ponieważ zaledwie kilka lat wcześniej uzyskał specjalizację. Potrafił jednak umiejętnie dobrać sobie współpracowników: postawił na ludzi, z którymi dobrze mu się pracowało, i nie pozwolił nikomu nowemu wejść do zespołu, póki z pierwszym składem nie przeprowadził piętnastu zabiegów. Przed pierwszą  operacją zarządził próbę generalną, później zaś pierwszych sześć zabiegów celowo wykonał w ciągu jednego tygodnia, tak żeby niczego nie zapomnieć między jednym a drugim. Każdy przypadek omawiał wraz z zespołem przed przeprowadzeniem operacji i po zakończeniu, a wnioski, spisywał w sprawozdaniu. Poza tym nie był Napoleonem w kitlu. W luźnej rozmowie z powiedział Bohmerowi: ‘Chirurg musi stać się partnerem dla reszty zespołu, tylko wtedy może przyjmować uwagi i krytykę’” – Autor podkreśla korzyści z pracy zespołowej, wspólnego przygotowywania się do operacji i omawiania praktyki. Czyli tworzenia zespołu, a nie tylko stawiania na zdolnych indywidualistów.

Chciałabym, abyśmy w oświacie korzystali z dobrych wzorców płynących z innych zawodów.