Co zamiast sprawdzania listy obecności?

U mnie to wygląda tak, że prowadzący posyła listę – wpisują się na niej osoby z danej grupy, a po drugiej strony osoby dodatkowe, które odrabiają zajęcia z innej godziny.
Łatwo policzyć czy ilość nazwisk się zgadza.
Drugi sposób to czytanie listy po zajęciach wraz z rozdawaniem plusów za aktywność.
Prócz tego widzę tylko wyjście typowo elektroniczne – logowanie się z smartfonów, tabletów, itd. dzięki szkolnemu wi-fi na serwis (szkolny?), dzięki czemu e-dziennik będzie mógł sam sprawdzić obecność. Oczywiście da się tutaj oszukiwać, ale przede wszystkim ten sposób nie jest możliwe do zastosowania w dzisiejszej szkole – musimy patrzeć na to, że nie każde dziecko ma tego typu urządzenie (ja nie mam ;D a komórka średnio się do tego nadaje).

Nie wiem, czy to tak mało ważna sprawa, czy nie warto z tym walczyć i czy „takie są wymagania” powinno być argumentem w jakiejkolwiek dyskusji. Wydaje mi się, że ogromna większość naszych dyskusji dotyczy właśnie tego, jakie wymagania powinny być, a nie są i co w nich zmieniać.
Sprawdzanie listy to nie tylko strata czasu – niech będzie, że średnio tylko 5 minut, więc likwidacja tego przepisu zwiększyłaby czas przeznaczony na uczenie o 12.5%.
Ale to przede wszystkim to wyraz i demonstracja skrajnego braku zaufania i braku szacunku do uczniów. Tudzież uczenie ich, że na merytoryczne pytania odpowiadają raz na kilka lekcji, ale 'jestem’ musi paść na każdej. Biurokracja jest pięciokrotnie ważniejsza więc od wiedzy.
Pamiętam swoją własną lekcję polskiego, na której omawialiśmy „Opowiadania oświęcimskie” Borowskiego – w Auschwitz apel ze sprawdzaniem obecności odbywał się tylko dwa razy dziennie, a nie co godzinę. Na tej lekcji, nauczycielka, która zazwyczaj stosowała Pani metodę (w wolnej chwili popatrzeć i odnotować) demonstracyjnie sprawdziła listę. To nam dokładnie uświadomiło, jak traktuje nas komunistyczna szkoła.
Czy coś się zmieniło?

Sprawa nie jest wcale taka prosta. Uważam, że nauczyciel musi być elastyczny, powinien dostosować tę czynność do sytuacji. Inaczej będzie sprawdzał w pierwszym miesiącu pracy z nową klasą, inaczej po pół roku, inaczej w klasie, z którą osiągnął wysoki poziom wzajemnego zaufania, inaczej w zespole skonfliktowanym, z uczniami mającymi skłonności do narkotyków, alkoholu, wagarów, agresji, itp.
Niech nauczyciel wypracuje u siebie umiejętność i nawyk szybkiego liczenia głów w klasie i na wycieczce.
Dobrze, jeśli nauczyciel wypracuje wspólnie z uczniami jedną, sprawną metodę i trzyma jej się konsekwentnie i zawsze.

Wrócę do tego, że to jest nie tylko strata czasu, ale przede wszystkim demonstracja braku zaufania. Jeśli część uczniów chodzi do szkoły z musu yo nie jest powód, by obrażać wszystkich innych powtarzanymi co godzinę kontrolami. Może kontrolować tylko tych, którzy już podpadli? A może robić to dyskretnie i delikatnie?
Odczytywanie listy to naprawdę pomysł rodem z więzień i obozów koncentracyjnych – dziś mamy dobry dzień na wspominki, gdy 30 lat temu miałem okazję zwiedzić piwnice Pałacu Mostowskich, to tam sprawdzano listę. Ale wystarczyło dwa razy dziennie. Nawet w zakładach pracy, gdzie bardzo dba się o dyscyplinę pracowników o niskim morale, wystarcza odbicie karty albo podpisanie się na liście, a nikt nie sprawdza przez odczytanie listy, czy ktoś w połowie dnia nie urwał się z roboty.
Czy nie wystarczyłoby, żeby każdy wpisał się na listę raz dziennie, a „urwania się” itp. były ścigane wtedy, gdy zostaną zauważone?

Rozumiem, że pani Danucie chodziło o pomysły na praktyczne rozwiązania w obecnym stanie prawnym. A jest on taki, że rodzic i nie tylko ma prawo z różnych powodów sprawdzić, czy np. dwa miesiące temu uczeń był na konkretnej lekcji czy nie. Może to być istotne, nawet gdy był na terenie szkoły. Różne rzeczy mogą się wydarzyć, bo inwencja dzieci jest nieograniczona. Jeżeli trzeba to mocniej uzasadnić – służę przykładami.
Dziennik w tym sensie jest dokumentem prawnym, tak jak lista pasażerów samolocie, czy książka wyjść i wejść do jakiegoś urzędu, które funkcjonują w społeczeństwach nowoczesnych, liberalnych o wysokim poziomie kapitału społecznego. Jego zapisy muszą być zgodne ze stanem faktycznym i za to odpowiada nauczyciel. Nie mieszałbym do tego zaufania, bo to zupełnie nie ta sfera.

Zosiu
Czyli taki pomocny dyżurny uczeń? Czy masz pomysł, aby prosić za każdym razem innego ucznia o pozostanie, czy masz już takiego jednego dla każdej klasy?
D

Otwarcie sal dla uczniów i dostępny nauczyciel plus grupa uczniów zaangażowanych w życie klasy. To jest fantastyczny pomysł, ze względu na możliwość nawiązania innych, głębszych relacji z uczniem. Taki czas zmiany poziomu rozmowy. Szkoda, że nauczyciel ma wtedy często obowiązek dyżuru na korytarzu, gdzie zaczyna się raczej zabawa ” My – konta Pani – jak zrobić coś ciekawego czego Pani nie zobaczy” – pisze na podstawie opowieści moich synów z podstawówki.

Poza tym, jeśli nauczyciel wprowadzi zasadę współpracy z uczniami w zakresie notowania nieobecnych, to w sytuacji, gdy pełni dyżur, uczeń /uczniowie w pół minuty zapiszą imiona nieobecnych. Szkoda czasu na lekcji na sprawdzanie obecności.
Z

Ewo
Niestety, gdyby nauczyciel miał całkowitą świadomość obowiązujących go przepisów, to by nie przekroczył ze strachu progu szkoły. Najlepiej to widać na po wycieczkach, strach ruszyć w drogę. NP przed wyruszeniem na wycieczkę nauczyciel musi mieć zgody wszystkich rodziców i to na piśmie. A jak tu sprawdzić, czy to naprawdę pisali rodzice?
Wiele przepisów wykonuje się tylko po to, aby nikt nie wsadził nas do więzienia, choć wyglądają bezsensownie.
Na Białorusi np nauczyciel nie może nic pisać w zeszycie ucznia… Ciekawe dlaczego?
Danusia

Zadania na dobry początek – to jest to!
Danusia