Nauczycielska dola

Danusiu,
nie tylko do Ciebie ten artykuł dotarł. Mnie też przejmuje, i jak sama wiesz ja też doświadczałam wielu dziwnych sytuacji. Niestety i większość moich koleżanek głośno mówi że to „absolutnie niemożliwe”, że „ja sobie na to nigdy nie pozwolę”. A prawda jest taka, że nikt nie chce się przyznac że ma problemy, że nikt niestety nie wierzy że wspólnie byłoby nam łatwiej pomóc sobie nawzajem i przede wszystki dziecim. Lepiej mówić, że u mnie na lekcji jest idealnie.
Cóż, u mnie nie zawsze.
b.u.

Hipoteza: główną przyczyną złego zachowania uczniów i ich agresji jestem ja – nauczyciel, jesteśmy my – nauczyciele, jest instytucja – szkoła.

Niedawno byłam na warsztatach, mniejsza o czym, ale było tam 10 nauczycieli już w dojrzałym wieku. I tylko jeden miał względnie dobre wspomnienia. Reszta – trauma.
Zresztą ta jedna zadowolona osoba dzieląc się wspomnieniami opowiadała też o poniżeniu, z którym jednak dawała sobie świetnie radę.
Wspominaliśmy chwile w których się czegoś nauczyliśmy. To co mnie zaskoczyło – pamiętam ze szkoły tylko to, co wiązało się z praktyką. Najlepiej zaś pracownię robót ręcznych, nawet teraz po latach pamiętam gdzie stało imadło.
A żadnej innej sali i żadnej innej lekcji nie mogę sobie przypomnieć, oprócz strachu przed klasówka i wielkiej, przerażającej NUDY.
Geografia kojarzy mi się z wydobyciem ton węgla w Zagłębiu Rury, biologia z tasiemcem, historia ze „sprawą chłopską”, fizyka z mało zrozumianymi wzorami, chemia z jedynym doświadczeniem z papierkiem lakmusowym….
No dobra – matma szła mi dobrze, ale jakby na przekór nauczycielce, która siała postrach i waliła na oślep.
Nie chcę takiej szkoły dla dzieci!
D

Fun.Bull.
„Szkoła dla wszystkich dzieci dobra i mądra, z mądrymi i dobrymi współpracującymi ze sobą nauczycielami i rodzicami. Twórcze konflikty. Świat bez wojen. Mądre rządy mądrych elit. Ubóstwo jedynie dla tych, którzy je sobie cenią. Mateńko… o takim science fiction marzę.”
Tak ! Choć brzmi to naiwnie, zakrawa na ironię, pachnie utopią – tego marzenia trzeba się trzymać. To jest asymptota. Na takich asymptotach jest oparta nasza cywilizacja. Na marzeniu żeby dążyć do nich.
Oczywiście, diabeł tkwi w szczegółach.
„Obawiam się jednak, że nie uszczęśliwimy wszystkich. Tym bardziej, że często działo by się to na siłę. Ten eksperyment mamy już za sobą.”
Tak jest. Dążenie do asymptoty na siłę i powszechnie grozi fanatyzmem. A czym grozi fanatyzm, to już wiemy. Ale z drugiej strony, wiemy też czym grozi zaniechanie, bierność, czekanie na cud, działanie nie w porę, łatanie po trochu, robienie „ludzkiej twarzy”, malowanie od frontu.
Jako rodzic i obywatel, poszukuję szkoły z taką asymptotą:
– która ma zapisane na początku swojego statutu: w naszej szkole wszyscy uczymy się rozmawiać ze sobą – na każdej lekcji, w każdej sytuacji
– i żeby ten zapis nie był martwy
Co mają do powiedzenia w tej sprawie eksperci oświatowi ? Do tego pytania wrócę w następnym komentarzu.

Przeczytałam wszystkie komentarze. Ze wszystkim się zgadzam, tzn. z rzeczywistością szkolną i z zaproponowanymi tu zmianami. Pragnę jedynie zwrócić uwagę na twórczych nauczycieli, tych z powołania, z pasją, którzy mogliby zrobić wielokrotnie więcej dla szkoły i ucznia, a są ograniczani przez niekompetentnych dyrektorów. Jeśli dyrektor jest nastawionhy tylko na przetrwanie, na zachowanie swojego stanowiska do emerytury, to nie można mówić o zmianach w szkole. Nikt dzisiaj nic nie zrobi bez wsparcia dyrektora. Dla twórczej atmosfery w szkole potrzebe są szkolenia, wyjazdy, spojrzenie z zewnątrz. A tego nie ma w niektórych samorządach. Wyjeżdżać może tylko dyrektor! Tyle jest ostatnio projektów, a ja, po powrocie na etat, nie mogę wziąć udziału w żadnym , który wiąże się z wyjazdem. Mam wrażenie, że kisimy się we własnym sosie; mnie na pewno jest za duszno w jednej szkole. Bo przecież „po stojącej wodzie można oczekiwać tylko trucizny.” Jedyną radością w pracy są… dzieci.
Serdeczne pozdrowienia dla wszystkich tu komentujących.

Pełna zgoda. Dlatego ciągle proponuję przyjąć następujące założenia: nie ma nauczycieli dobrych i złych, nie ma uczniów dobrych i złych, nie ma władzy dobrej i złej. Rozmawiajmy o tym jakie są problemy i jak je rozwiązać, co dobrego chcemy i możemy zrobić. Szukajmy sojuszników, cieszmy się z napotkanych przeciwników.
Ciągle pamiętajmy o dialogu, zawsze kierujmy się szacunkiem.

Znalazłem taki tekst.
Drogi Nauczycielu. Jeśli chcesz żeby coś w szkole poprawiło się, zmieniło po twojej myśli, to masz dwie możliwości.
Możliwość pierwsza: zebrać się w jakąś organizację – samorząd, stowarzyszenie, klub, ruch na rzecz …, itp. – sformułować swoje pomysły, postulaty, koncepcje – przedstawić je władzom – przystąpić do negocjacji. A może wystarczyłoby żeby rada pedagogiczna szkoły uchwaliła i przedstawiła SWOJE WŁASNE PROJEKTY ? Wówczas władze będą miały z kim i o czym dyskutować, spierać się, nie zgadzać, walczyć. Bo teraz nie mają z kim ! Nie ma nauczycielstwa, są tylko pojedynczy nauczyciele. Jeśli zdarzy się jakiś entuzjasta, który stara się namówić grono do takich działań, to najczęściej spotyka się z reakcjami: po co – to i tak nic nie da; teraz nie pora na to.
Możliwość druga: CZEKAĆ POKORNIE. I w trakcie oczekiwania rozmawiać o swoich bolączkach i pomysłach prywatnie, ponarzekać, czasem poprzeklinać. No a szczytem aktywności w walce o sensowną, nowoczesną, przyjazną dla ucznia i nauczyciela szkołę, pozostaje zabrać głos na jakiejś konferencji lub wpisać komentarz na blogu. No, można ewentualnie prowadzić swój własny blog. A może niech każdy nauczyciel założy swój blog ? Kilkaset tysięcy belferskich blogów ! Ho, ho !
W tej chwili nauczyciele traktowani są jak uczniowie i dają się tak traktować. Stawiane są przed nimi zadania do wykonania, z tych zadań są rozliczani, oceniani. Tak samo traktują uczniów. W ten sposób szkoła produkuje kolejne pokolenia ludzi biernych, nie kreatywnych, nastawionych na powielanie, a nie na tworzenie, nie umiejących aktywnie walczyć o swoje racje, nie potrafiących komunikować się z sobą.
Więc powtarzam: nauczyciele, Wy opracujcie SWOJĄ WŁASNĄ koncepcję szkoły. Napiszcie ją na kartce i dajcie tę kartkę władzom oświatowym.
Wtedy one, te władze, będą miały orzech do zgryzienia:
– będą musiały OCENIĆ ten projekt
– będą się SPIERAĆ I KŁÓCIĆ przy jego ocenianiu (może nawet założą swój blog albo jaki portal ?)
– będą musiały OPROTESTOWYWAĆ I BUNTOWAĆ SIĘ
A teraz, nauczycielu, ciągle jest tak: to władze dają swój projekt Tobie, a Ty możesz, co najwyżej, OCENIĆ go, ZAPROTESTOWAĆ, KŁÓCIĆ SIĘ, BUNTOWAĆ. Ale czy robisz to ? Pomysły MEN i kuratoriów nie są nawet opiniowane przez nauczycieli, a co tu mówić o protestach. Pozostaje Tobie, Szanowny Belfrze, rola wiecznie niezadowolonego, niedocenionego, nieszczęśliwego robola.

a tak przy okazji, to szkoła dialogu i szacunku wszystkim w naszym kraju by się przydała.
O tym słychać coraz częściej. Najlepszym miejscem do uruchomienia takiego procesu jest szkoła. Gdym mógł wrócić do pracy w szkole, to ciągle gadałbym, że realizuję program SZSZID. Jestem pewien, że wielu nauczycielom i uczniom podobałoby się to. A niektórzy nauczyciele przyłączyliby się.

Od szkoły? Rozumiem, że to takie hasło tylko. Nie wchodząc w spory o jajko i kurę pozwolę sobie zauważyć, że szkoła to fragment wielkiego tortu z napisem „środowisko wychowawcze dziecka”. Co więcej, w tej porcji są jeszcze bardzo istotne rodzynki – rodzice.
Dziś rozmawiałam w szkole moich maluchów z Panią od przyrody. Fantastycznie nam się rozmawiało 🙂 To jednak rzadka sytuacja. Zazwyczaj rodzic i nauczyciel stoją „programowo” w antytezie.
Nam trzeba ogólnonarodowej kampanii społecznej, dzięki której Pani w sklepie, babcia Helenka, wujek Ziutek, woźna, dyrektor i Zosia będą mieli ochotę na dogadanie się tak samo wielką jak na kokakolę.
Ten tort o którym piszę powyżej to system naczyń połączonych, w którym media i reklama odgrywają niezwykle ważną rolę. Oczywiście zawsze można jeszcze kloszować dziecko, póki nie będzie wystarczająco silnym organizmem. Ten pomysł osobiście hołubię wychowując „siłaczki” domowym sumptem. Myślę sobie jednak, że działanie globalne też jest realne i to w całkiem bliskiej perspektywie. Spójrzcie choćby na „Rodzić po ludzku” czy „Cała Polska czyta dzieciom”. Moje rodzicielstwo doskonaliło się min na tych kampaniach. Spotykam też wielu rodziców i nauczycieli, którzy widzą sens w samorozwoju – to domino już się toczy i IMO można by się było tylko cieszyć, gdyby jeszcze politycy zastosowali program Pana Wiesława 🙂

Drodzy komentatorzy
Bardzo mi się podoba ta dyskusja. Szkoda, że jest tylko tu. Zastanawiam się jak ją bardziej upowszechnić, bo przecież dotyczy istoty bycia nauczycielem.
Moglibyśmy ja skopiować i dać na stronę http://www.ceo.org.pl/ok na której zajmujemy się dobrym nauczaniem. Ciekawa jestem, co na ten temat sądzicie?
A może inny pomysł, bo szkoda, aby została zapomniana w eterze!
Danusia