Drużyna

Paweł,
Zapewne użycie sformułowania, które funkcjonuje obiegowo w społeczeństwie 
spowodowało negatywną retrospekcję u Ciebie, w którą nie wnikam.
Dziewczynka, z przykładu Danusi pomimo wybrania Jej jako ostatnią do drużyny
w wyścigu w worku była pierwsza 🙂
I tyle 🙂
Paweł, daj sobie spokój, jaka pochwała?
Apeluję tylko o zdrowy rozsądek. I tyle.
Spacyfikuj mnie, za durny zwrot potoczny blondynki, poczujesz się lepiej?
Mam klęczeć na grochu?
Czy leżeć krzyżem?
Co Ciebie usatysfakcjonuje?
Projektujesz na mnie coś, czego nie przyjmuję i tyle.
Dlaczego ta dziewczynka nie miałaby być gwiazdą w tej sztafecie?
Dlaczego wszyscy koncentrują się na negatywach?
Dlaczego?
Danusia, nie napisała co było później. Po prostu dziewczynkę wybrano jako ostatnią.
Dlaczego wszystko ma mieć traumatyczny przebieg a nie optymistyczny?
Pozdrawiam
@si@ 

Joanna,
 
Obiegowo funkcjonują w społeczeństwie nie tylko sformułowania, ale również opinie – zdanie: „co cię nie zabije, to cię wzmocni” jest opinią.
 
Konsekwencji funkcjonowania tej opinii w szkolnej rzeczywistości nie dostrzegasz i apelujesz do mnie – „Pawle, daj sobie spokój”. Twój zdrowy rozsądek absolutnie nie jest moim zdrowym rozsądkiem – jest jego zaprzeczeniem. Gdzie napisałem, że masz klęczeć na grochu albo leżeć krzyżem? Napisałem, że sobie kategorycznie nie życzę, byś Ty albo ktokolwiek inny aplikował moim dzieciom survivalową logikę szkoły.
 
Powtórzę raz jeszcze – za nic na świecie na powierzę opieki nad własnym dzieckiem komukolwiek, kto uważa, że wychowanie koniecznie musi zawierać praktyczną demonstrację tego rodzaju „życiowych realiów”. Ani temu, kto apeluje o luz i wyjaśnia, że nic się nie stało. Być może jemu nic, ale ja nie mam ochoty podejmować ryzyka – zwłaszcza, że jedynym powodem, dla którego mam je podejmować jest ów konstytucyjny zapis, według którego powinienem oddać własne dziecko pod opiekę wuefisty – kretyna.

Paweł,
Takiej opinii nikt w szkole nie stosuje.
Nauczyciele W-F bywają instruktorami Jogi itp. nie tylko sportów ekstremalnych.
Doceniony uczeń sportowiec:
http://blogiceo.nq.pl/magdaloxv/files/2012/07/LOXV_Wroclaw_08.jpg
Niektórych sport uszczęśliwia 🙂
Niektórym sprawia radość 🙂
W żadnej szkole nie ma mowy o żadnym ekstremum:
„Napisałem, że sobie kategorycznie nie życzę, byś Ty albo ktokolwiek inny aplikował moim dzieciom survivalową logikę szkoły”.
Bzdura.
Nikt niczego powyższego nie aplikuje.
Są tacy, którzy byli, są i będą szczęśliwi w szkole.
Szkoła to radość, szczęście i spełnienie marzeń.
Świat negatywnych projekcji jest w głowach dorosłych, którzy świata własnych traum nigdy nie opuścili.
Powodzenia w celebrowaniu własnych traum.
W obawie przed … no właśnie czym?
Każdy ma prawo do oceny.
Na pacyfikowanie mnie za to czego nie ma. Nie wyrażam zgody. Nie daję przyzwolenia.
@si@
 

Pogubiłem się w tej dyskusji. Wydaje mi się , że tematem kluczowym wpisu Danusi jest pytanie: czy udział w rywalizacji sportowej (i inie tylko) może być w szkole obowiązkowy, czy powinien raczej podlegać zasadzie dobrowolności ? Jak odpowiedzielibyście na to pytanie ?
Też odwołam się do własnych doświadczeń wuefowych. Miałem lęk wysokości, bałem się skoków przez kozła, dobrze grałem w siatkówkę i koszykówkę. Jak taki uczeń był/jest traktowany i oceniany w naszych szkołach kiedyś/teraz ? Czy są jakieś nowe tendencje, zmiany w tej kwestii ?

Wiesławie,
Zaszły zmiany.
Udział w rywalizacji sportowej jest dobrowolny.
Uczniowie mają zwolnienia całkowite lub częściowe z lekcji W-F.
Są też przeprowadzane sprawdziany teoretyczne np. z zasad bezpieczeństwa, co jest bardzo ważne.
Uczniowie mają szansę rozwijania umięjętności w wybranej dyscyplinie sportowej.
Rodzice usprawiedliwiają też np. comiesięczne sytuacje dziewcząt, które na dany moment są dla nich dyskomfortowe.
Dużo jest uczniów z alergiami. 
Z moim lękiem przestrzeni i wysokości wybrałam się na rebirthing i regresing już jako osoba dorosła.
Rodzinne opowieści z czasów II wojny światowej były powodem silnego lęku wysokości i przestrzeni w moim wypadku.
Uważam, iż lęk może mieć podłoże traumatyczne. Dlatego warto poszukiwać rozwiązań, tych finalnie pomyślnych.
Pozdrawiam 
@si@

Paweł,
Rozumienie jest względne.
Tak jak szklanka czasami do połowy lub całkowicie pełna.
Zależy to od przyjętej perspektywy widzenia.
Tzw. słabsi, o których piszesz mają wsparcie w nauczycielach, którzy wskazują im potencjalne
możliwości, gdzie mogą być autorytatywni dla rówieśników i innych.
Z moich obserwacji wynika, iż bardzo dużo zależy od rodziców.
Jeśli rodzice nie poradzą sobie z wychowaniem dziecka, wspierająca szkoła może nie być wystarczająca.
Bywa i tak, że np. uczeń/uczennica XYZ marzy o danej szkole np. lotniczej.
Badanie lekarskie wykazuje wadę serca.
W sprzyjających okolicznościach odnajdzie inną lub pokrewną drogę.
Niestety nie jest to potencjalna reguła.
W mojej szkole kolega nauczyciel wychowania fizycznego jest tutorem.
Pozdrawiam
@si@ 

@ Joanna
 
Obejrzałem zdjęcia z przesłanych przez ciebie linków. Deja vu… Jakbym widział własne zdjęcia ze szkoły, co zresztą jest powodem, dla którego w ogóle się tu odezwałem. Bo się odezwałem dlatego, że Danusia wspomniała o koleżance wzdychającej, że sama przez to przeszła.
 
Poczet sztandarowy… Mój Boże… Obrazki 01 i 13.jpg. Brakuje doniczki z paprotką na zielonym suknie i popiersia Lenina gdzieś w tle – naprawdę… Weź wąsatego gościa ze zdjęcia 05 i popatrz na dzieciaki w tle. Ilu go słucha? Popatrz na zdjęcie 13 – z pocztem sztandarowym znowu – i pomyśl, czy i kogo słuchają dzieciaki. Zwłaszcza dziewczyna – bodaj trzecia od lewej – która wygina stopy tak, żeby się zetknęły krawędziami wysoko ponad podłogą? Porównaj to ze zdjęciem 06, na którym dorośli słuchają kogoś – prawdopodobnie wąsacza ze zdjęcia 01. Zobacz 26 i inne, na których widać młodych i „starych”. Na ilu z nich młodzi i starzy patrzą w tę samą stronę?
 
Gratuluję Ci dobrych wspomnień ze szkoły. Moje – wyjaśnię raz jeszcze – nie są dobre, ale też nie są powodem moich nocnych koszmarów. Dobre nie są. Fakt. Mam za to przepraszać, czy się tego wstydzić? Odzywając się tutaj – zechciej to wziąć pod uwagę, proszę – nie o koszmarach pisałem, ale o Twoim zdaniu „co jej nie zabije, to ją wzmocni”. To Ty, nie ja, pisałem o zabijaniu 🙂

@ Joanna
 
Angażujesz mnie emocjonalnie… 🙂
 
No, niby jak inaczej?
 
„Szacunek dla osób starszych wymaga pokory”
 
Jestem od Ciebie starszy 🙂
 
„I poczucia człowieczeństwa.”
 
Czuję się człowiekiem 🙂
 
„Właśnie szklanka do połowy lub pełna.”
 
Że co, proszę?

A ja tak na marginesie tej dyskusji:
Ja bym nie był dumny ze zdjęć Mikołaja. Dlaczego szkolne zajęcia z plastyki usiłują (zupełnie nieskutecznie) uczyć rysować, a nie pokazują zasad kompozycji i elementarnej techniki w fotografii? Przecież te zdjęcia (niezwykle cenne jako dokumentacja szkolnej akademii, tożsamej z tą z czasów mojej szkoły) są po prostu beznadziejne kompozycyjnie i badziewne technicznie.

Życzę Mikołajowi jak najlepiej, ale i dam mu dobrą radę: niech poszuka jakiś warsztatów z fotografiki. Ktoś mu powinien pokazać jak się ustawia ostrość i że fotografując siostrę wiolonczelistkę nie ucina się jej ręki brzegiem kadru. Na pewno we Wrocławiu coś takiego znajdzie. Fotoreportaże robione przez dzieciaki z powiatowego Domu Kultury obok mnie bywają naprawdę udane.

Bardzo polecam takie warsztaty — prowadzi je mnóstwo Domów Kultury i podobnych instytucji, niektóre są na naprawdę bardzo przyzwoitym poziomie: choćby Klub Fotografów  w moim  Grodziskim Centrum Kultury.
Wrócę natomiast do swojego zdziwienia: dlaczego takich zajęć nie prowadzi się w ramach szkolnej plastyki? Męczy się dzieci rysunkami, co u tych trochę starszych, zazwyczaj prowadzi do obrzydzenia i zniechęcenia. O ile nauczyć się rysować/malować/rzeźbić na poziomie takim, żeby efekt był akceptowalny jest dość trudno i wykracza poza zdolności większości ludzi (przyznaję się: nie umiem rysować), o tyle fotografię na akceptowalnym poziomie może opanować niemal każdy – trzeba opanować trochę prostych reguł kompozycji, kadrowania, gry ostrością i niezbyt skomplikowanych umiejętności manualnych. To nadawałoby się swietnie na szkolny kurs. Tym bardziej, że dziś aparat fotograficzny ma praktycznie każdy. A błedy techniczno-kompozycyjne zdjęć, jakie się robi na imieninach u cioci są w ogromnej wiekszości do łatwego wyeliminowania. Takie elementarne umiejętności by się przydały każdemu w jego życiu prywatnym.
Do tego fotografia dość szybko się odpłaca — nawet niewielki wysiłek włożony w naukę bardzo szybko prowadzi do zauważalnej poprawy jakości i ktoś, kto kilka miesięcy potrenuje może osiągnąć wyniki bliskie profesjonalistom.
 
„Nie zawsze tylko jakość się liczy” – nie zawsze. Ale liczy się zawsze — jeśli można tę jakość poprawić niewielkim wysiłkiem i kosztem, to prawie zawsze warto.
A Mikołajowi trzeba po prostu dać kilka dobrych rad, najlepiej w warunkach warsztatowych, czyli fotografowania tej samej sceny w troszkę różnych ujęciach albo z trochę różnymi nastawami, żeby sam zauważył, jakie kompozycje wyglądaja lepiej, a jakie gorzej. I przetrenować z nim umiejętności manualne (kilka zdjęć miał ewidentnie poruszonych — to jest zapewne sprawa sposobu, w jaki trzyma  aparat).
— z zalanej deszczem wsi pod Grodziskiem…