Pomoce

Mam mnóstwo 😉
Rzecz w tym, że mi najczęściej przydają się „pomoce” improwizowane i bardzo uniwersalne — sprawdzają się dużo lepiej od tych specjalizowanych do konkretnego tematu. Improwizowane, czyli coś, co akurat nam podpasuje w trakcie zajęć, a nie jest zaplanowane z góry.
Choć, oczywiście, zwłaszcza w zagadnieniach bardziej fizycznych, niż czysto matematycznych, pomoce muszą być dopasowane dokładnie do tematu.
Ale, oczywiście, klocki (kulki) z cyferkami czy literkami mają mnóstwo różnych zastosowań i warto je mieć. Tak samo, jak plastelinę i patyczki, karton, nożyczki i klej.
Do niemal każdego tematu można (i to jest zadanie nauczyciela) wymyśleć właściwą ilustrację. By pozostać w konkretach: do ciągniętego przeze mne obok tematu topologii pomocą jest kilka kawałków sznurka, a tym razem podpasowały akurat kawałki węża do podlewania ogródka i złączki do nich.
Gdy uczyłem na Uniwerku, to moimi ulubionymi zajęciami było prowadzenie pokazów do wykładów prof. A.K.Wróblewskiego. W szkole da się robić to samo. Zadaj konkretny temat, a znajdę Ci do tego ilustrację.

Mam mnóstwo 😉
Rzecz w tym, że mi najczęściej przydają się „pomoce” improwizowane i bardzo uniwersalne — sprawdzają się dużo lepiej od tych specjalizowanych do konkretnego tematu. Improwizowane, czyli coś, co akurat nam podpasuje w trakcie zajęć, a nie jest zaplanowane z góry.
Choć, oczywiście, zwłaszcza w zagadnieniach bardziej fizycznych, niż czysto matematycznych, pomoce muszą być dopasowane dokładnie do tematu.
Ale, oczywiście, klocki (kulki) z cyferkami czy literkami mają mnóstwo różnych zastosowań i warto je mieć. Tak samo, jak plastelinę i patyczki, karton, nożyczki i klej.
Do niemal każdego tematu można (i to jest zadanie nauczyciela) wymyśleć właściwą ilustrację. By pozostać w konkretach: do ciągniętego przeze mne obok tematu topologii pomocą jest kilka kawałków sznurka, a tym razem podpasowały akurat kawałki węża do podlewania ogródka i złączki do nich.
Gdy uczyłem na Uniwerku, to moimi ulubionymi zajęciami było prowadzenie pokazów do wykładów prof. A.K.Wróblewskiego. W szkole da się robić to samo. Zadaj konkretny temat, a znajdę Ci do tego ilustrację.

Pomoce Montessori bywają przede wszystkim na wiele sposobów przemyślane. Dzieci przedszkolne sortując rozmaite kulki ćwiczą więc np. chwyt pensetowy, co się za chwilę zacznie przydawać w pisaniu.
Jeśli chodzi o „arytmetyzację”, to zestaw pomocy jest niezwykle prosty, ale „zawartością intelektualną” bije na głowę ogromną większość wszystkiego, co widziałem dotychczas, ze szczególnym uwzględnieniem elemntarzy. Zamiast liczyć do 10, 20, czy iluś tam, dzieci poznają od razu strukturę układu dziesiętnego. Nie jestem szczególnym fanem takiego akurat początku matematyki, ale ten jest gruntownie przemyślany z punktu widzenia tego, co jest przedmiotem uczenia się.
Z całym szacunkiem należnym „atraktorom” w rodzaju lokomotywy i wagoników — dobrze by było, gdyby było „na temat”. Wzory skróconego mnożenia dla przykładu naprawdę najlepiej narysować na kwadratach i prostokątach, a nie w dymkach, kwiatuszkach itd. i nie jako wierszyk do łatwego zapamiętania.

Z pomocami (z całym szacunkiem dla Montessori) jest chyba tak, że jeśli są zbyt doskonałe i dopracowane, to stają się przeszkadzajkami, a nie pomocami — wpychają zajęcia w wąskie scenariuszowe koleiny, prowadzące w głupotę. Tu podzielam w całości podejście Danusi, dotyczące różnych gotowców, scenariuszy i kart pracy. Specjalizowana „pomoc” jest czymś w tym stylu.
Myśląc o pomocach trzeba też koniecznie rozróżniać wiek dzieci. Zupełnie co innego jest sensowną pomocą dla siedmiolatków, a co innego dla piętnastolatków. Montessori jest OK dla przedszkolaków, ale gimnazjalistom nie trzeba już trenować chwytu pęsetowego!
Bardzo więc trudno dyskutować o pomocach na tak dużym poziomie ogólności, abstrahując zarówno od tematyki zajęć, jak i od wieku dzieci.
Ale by zostać w konkretach, nadających się dla dzieciaków w bardzo dużej rozpiętości wiekowej i do różnych tematów matematycznych: zrobię reklamę firmie Geomag. To zestawy patyczków z silnymi magnesami na końcach i stalowych kulek — można z nich budować najróżniejsze konstrukcje od prostych brył platońskich po modele białek.
I drugi mój ulubiony gadżet: wymieniłem kiedyś w banku 50zł na 5000 jednogroszówek. A potem podkolorowołem im wszystkim reszki farbą w sprayu. Takie 5000 dwustronnych żetonów przydało się do setek różnych zastosowań, nie tylko kombinatoryki i prawdopodobieństwa.

Z pomocami (z całym szacunkiem dla Montessori) jest chyba tak, że jeśli są zbyt doskonałe i dopracowane, to stają się przeszkadzajkami, a nie pomocami — wpychają zajęcia w wąskie scenariuszowe koleiny, prowadzące w głupotę. Tu podzielam w całości podejście Danusi, dotyczące różnych gotowców, scenariuszy i kart pracy. Specjalizowana „pomoc” jest czymś w tym stylu.
Myśląc o pomocach trzeba też koniecznie rozróżniać wiek dzieci. Zupełnie co innego jest sensowną pomocą dla siedmiolatków, a co innego dla piętnastolatków. Montessori jest OK dla przedszkolaków, ale gimnazjalistom nie trzeba już trenować chwytu pęsetowego!
Bardzo więc trudno dyskutować o pomocach na tak dużym poziomie ogólności, abstrahując zarówno od tematyki zajęć, jak i od wieku dzieci.
Ale by zostać w konkretach, nadających się dla dzieciaków w bardzo dużej rozpiętości wiekowej i do różnych tematów matematycznych: zrobię reklamę firmie Geomag. To zestawy patyczków z silnymi magnesami na końcach i stalowych kulek — można z nich budować najróżniejsze konstrukcje od prostych brył platońskich po modele białek.
I drugi mój ulubiony gadżet: wymieniłem kiedyś w banku 50zł na 5000 jednogroszówek. A potem podkolorowołem im wszystkim reszki farbą w sprayu. Takie 5000 dwustronnych żetonów przydało się do setek różnych zastosowań, nie tylko kombinatoryki i prawdopodobieństwa.