Siła rażenia nauczyciela

Odwiedziłam znajome młode małżeństwo z nowo narodzoną córeczką. On jest dyrektorem firmy, ona chwilowo nie pracuje, ale pracowała w finansach. Oboje skończyli ekonomię kilka lat temu. Rozmowa zeszła na szkołę. Wtedy młody tata powiedział o swojej traumie szkolnej związanej z lekcjami języka polskiego.
Znany w kręgach warszawskich nauczyciel zadał uczniom wypracowanie. W czasie omawiania prac skupił się na pracy mojego znajomego, nie ujawniał jego nazwiska autor. Zdanie po zdaniu skrytykował wypracowanie. Znajomy podejrzewał, że niektórzy z uczniów wiedzą, że jest to jego praca, przeżywał katusze, tym dotkliwsze, że „profesor” nie szczędził inwektyw. Od tego czasu, gdy brał do ręki długopis opanowywał go paraliż. Mimo korepetycji i starań ze strony rodziny uraz mu pozostał. Na szczęście ma teraz dwie sekretarki.
Jego żona z kolei powiedziała, że miała tak opresyjnego historyka, że na studiach (na których jej dobrze szło) mało nie zdała z przedmiotu, który miał w tytule – historia, nie mogła zmusić się do zajrzenia do środka.
Nie sądzę, aby ci nauczyciele zdawali sobie sprawę w jakiej pamięci swoich wychowanków pozostali. Pewnie mają o sobie dobre zdanie jako o nauczycielach.
Ale są i inne sytuacje. Często słyszę we wspomnieniach nauczycieli – „Miałem świetną nauczycielkę, ona mnie zachęciła do nauki” lub „Gdyby nie słowa X-a, to bym nie dał rady, a tak na ludzi wyszedłem”.
Sama miałam taką sytuację. W szkole podstawowej nie szło mi z języka polskiego, zdaniem nauczycieli nie umiałam pisać. Gdy zdałam do liceum pani Teresa Holzer zadała nam pierwsze wypracowanie: Teatr, kino czy książka?
Napisałam, dość emocjonalnie, że teatr. Dostałam pierwszy raz w życiu czwórkę za wypracowanie. I uwierzyłam w siebie. Nie sądzę, aby pani profesor zdawała sobie sprawę co mi uczyniła.
Inna historia dotyczy mojego znajomego, który miał okropne kłopoty w szkole (skończył doktoratem, ale to inna historia). Nie zdał do klasy szóstej i gdy powtarzał rok nowa pani od matematyki powiedział mu – „Ty nie jesteś całkiem głupi z matmy”. Tym zdaniem uratowała jego pobyt w szkole.
Każdy z nas ma pewnie taką historię w pamięci. Jaki wniosek?
Nauczyciele mają ogromną siłę rażenia w każdą stronę, a nie zdają sobie z tego sprawy. Mogą zadecydować o udanym życiu ucznia lub o jego klęsce. Pamiętajmy o tym na co dzień i bądźmy ostrożni.