Czegoś się nauczyłam!

Byłam na konferencji nauczycielskiej i podczas warsztatów poświęconych edukacyjnej wartości dodanej wreszcie zrozumiałam, na czym ona polega. Wcześniej czytałam o EWD, ale w publikacjach była tak niejasno opisana, że miałam tylko bardzo mgliste pojęcie. Może zresztą nie za bardzo się przykładałam do zrozumienia… Nie ma to znaczenia, ważne jest jednak to, że znielubiłam EWD i wszelkie o niej wiadomości odbijały się od mojej głowy.
Przypomniało mi to moją powszednią rzeczywistość szkolną. Dużo materiału, brak zrozumienia i czasu, i w końcu permanentne zniechęcenie. Nikt nie dbał o to, abym zrozumiała, zapamiętała, pytań się nie zadawało – chodziło o to, żeby przetrwać i liczyć na szczęście.

Już od wczesnych lat szkolnych szkoła przestała być dla mnie interesująca. W gruncie rzeczy liczyły się tylko przerwy i to, jak do nich bezboleśnie dotrwać. Tyle lat bezsensownego siedzenia w ławce!
Widocznie chłonęłam wiedzę przez osmozę, bo jednak udało mi się szkołę skończyć, ale na pewno proces mógł trwać znacznie krócej i zakończyć się większym sukcesem.
Pewną przyczynę tego nie najlepszego stanu rzeczy upatruje w tym, że wciąż straszono mnie i mamiono ocenami. Ocena jako nagroda, kara i jako sens uczenia się. Główny motyw działania: Jak zdobyć dobrą ocenę?
I rzecz całkowicie nieistotna?  Jak i po co się nauczyć?
A teraz siedzę na warsztatach, słucham o EWD, robię ćwiczenia i olśnienie – to się da zrozumieć, wiem o co chodzi. To takie przyjemne, nauczyć się, wiedzieć.
Dlaczego szkoła odebrała mi tę radość za młodu?