Zgadzamy się, że nauczyciele powinni otrzymywać większe wynagrodzenie. Wiele osób upatruje w niskich zarobkach przyczynę odchodzenia nauczycieli z zawodu. Jednak inną (częstszą) przyczyną jest brak w pracy poczucie autonomii.
Aby nauczyciel mógł być artystą w swoim zawodzie należy mu pozwolić na wykorzystanie jego kreatywności, poprzez udzielanie mu autonomii. Wymaga to zmiany w sposobie zarządzania zespołem nauczycieli, a przede wszystkim na zaryzykowanie ZAUFANIA.
Poparzmy na młodego nauczyciela rozpoczynającego pracę, wielu ma swoje pomysły, ale z powodu obawy przed porażką i brakiem wsparcia, pozostają na naśladowaniu zastanych w szkole wzorców.
Oto trzy sposoby, z pomocą których można, bez dużego ryzyka, okazać nauczycielowi zaufanie.
Pozwolić na zaprojektowanie sali lekcyjnej
Pozwolenie na zaaranżowanie, samemu lub wraz z uczniami, wystroju sali lekcyjnej. Określenie budżetu dla każdego nauczyciela do wykorzystania. Dbanie o zachowanie zaprojektowanego wystroju, gdy odbywa się malowanie, zebranie wszystkich mebli i ozdób ze ścian, aby mogły być znowu wykorzystane. Pozwolenie również na zmiany pomysłów w sprawie wyglądu sali lekcyjnej.
Jeśli się to uda, to nauczyciel będzie mówił: „moja sala” i będzie z przyjemnością w niej uczył.
Dać elastyczność w ramach programu nauczania
Nauczyciele są artystami, o ile pozwolić im na kreatywność. Wtedy sami zadbają o najbardziej ekscytujący i skuteczny sposób nauczania. Oni najlepiej wiedzą, czego potrzebują ich uczniowie, gdyż oni przebywają z nimi najczęściej. Nauczyciel ma obowiązek realizować podstawę programową, ale jak on będzie ją realizował, to już jego sprawa. Istnieje ogromna liczba sposobów nauczania dowolnego przedmiotu lub danej umiejętności. Każdy z nauczycieli, o ile nie jest kurczowo przywiązany do realizacji programu podręcznika, może wymienić ich wiele. Warto zaufać, że nauczyciel zrobi to dobrze i wesprzeć go w innowacjach.
Zachęcić do dostosowania się do potrzeb uczniów
Dać nauczycielom możliwość wprowadzania zmian w nauczaniu, na podstawie pytań u odpowiedzi uczniów. Wielu osobom wydaje się, że to nauczyciel ma o wszystkim decydować, a nie uczniowie, którzy nie są w stanie wyznaczyć kierunków i sposobów realizacji. Tak nie jest, uczniowie najlepiej wiedzą, co pomaga im się uczyć, co ich interesuje i motywuje. Trzeba tylko zapytać ich o to. Najlepiej, jeśli pytanie uczniów należy do zwyczaju szkoły i każdego nauczyciela. Zarówno uczniowie, jak i nauczyciele są bardziej zaangażowani w codzienną naukę, gdy nauczyciele mają możliwość wprowadzania zmian w swojej klasie i sposobach nauczania odpowiednio do potrzeb danej klasy.
Trzy wymienione wskazówki nie wymagają inwestycji finansowych, ale wymagają inwestycji zaufania. W nauczycielu nie może rozwinąć się artysta, gdy nie żyje w szkole w atmosferze zaufania. A zaufanie i wsparcie budzi w nauczycielu duszę artysty.
Inspiracja artykułem Carmelo Piazza
