Zwiastun
Spotkanie na temat kompromisu pomiędzy ocenianiem kształtującym, a oceną sumującą ma na celu rozmowę na temat oceniania w naszej szkole.
Wspólnie zastanowimy się, czy stosowany przez nas system oceniania, odpowiada nam i czy widzimy możliwość opracowania i wdrożenia w naszej szkole systemu, który będzie lepszy od tego, który stosujemy.
Temat kompromisu pomiędzy ocenianiem kształtującym, a oceną sumującą jest podnoszony w wielu dyskusjach edukacyjnych.
Prawo oświatowe zobowiązuje nauczycieli do wystawiania, od klasy czwartej, stopnia na koniec roku. W ocenianiu bieżącym możemy ograniczyć lub nawet odejść od stopni. Decyzja zależy od zespołu nauczycieli. Spotkanie będzie poświęcone rozmowie, co zyskujemy a co tracimy, na ograniczeniu liczby wystawianych stopni
i jakie widzimy możliwe ograniczenia w zakresie oceniania stopniami w naszej szkole.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Artykuł
Kompromis pomiędzy ocenianiem kształtującym a oceną sumującą
Uczniowi jest potrzebne ocenianie, ale ujęte w szerszym znaczeniu. Do uczenia potrzebna jest mu informacja o tym, czy i jakie robi postępy.
- Czy ocena to stopień?
Przede wszystkim musimy rozszerzyć pojęcie oceniania. Dla wielu nauczycieli jest ono ściśle związane ze stopniami, czyli ocena oznacza dla nich wystawienie oceny liczbowej w skali 1-6 lub jej substytutu (procenty, punkty, buźki itp.). Ocena stopniem daje jedynie informację, jak daleko praca ucznia oddalona jest od ideału, ale nie daje informacji o tym, co uczeń zrobił źle oraz co i jak powinien poprawić, aby jego praca była lepsza.
Koncepcja stopni jest mocno związana ze szkołą. W realnym dorosłym życiu mało kto ocenia i jest oceniany przy pomocy stopni.
Ocena w języku angielskim assessment ma szersze znaczenia. Assessment występuje np. przy ocenie sytuacji w kraju po trzęsieniu ziemi. Nie oceniamy winnego za wyrządzone szkody, ale opisujemy potrzeby ludzi doświadczonych katastrofą.
Reasumując – ocena to wydanie opinii na dany temat. Według słownika PWN ocena to opinia o czymś lub o kimś dokonana w wyniku analizy. Opinia nie musi być ani krytyczna, ani doceniająca, powinna być rzetelna i pomocna.
- Po co oceniamy?
Są dwa zasadnicze powody:
- Przekazanie uczniowi informacji, jak postępuje jego uczenie się – dzięki temu pomagamy uczniowi w uczeniu się.
- Pozyskanie przez nauczyciela informacji, jak uczą się jego uczniowie, co już opanowali, a co należy jeszcze powtórzyć.
Jest to sedno oceniania kształtującego:
| Ocenianie kształtujące polega na pozyskiwaniu przez nauczyciela i ucznia w trakcie nauczania informacji, które pozwolą rozpoznać, jak przebiega proces uczenia się, aby: • Nauczyciel mógł modyfikować i poprawiać dalsze nauczanie, • Uczeń otrzymywał informację zwrotną pomagającą mu się uczyć. |
Sposób oceniania musimy dostosować do celów. Samo wystawianie stopni nie wypełnia tych celów. Uczeń otrzymując stopień może tylko zorientować się, czy
na tle klasy poszło mu dobrze czy źle. Nauczyciel może zliczyć stopnie ucznia lub uczniów uzyskane na każdym poziomie i wyliczyć średnią, ale nie daje to uczniowi informacji, co i jak ma poprawić. Nauczyciel także nie otrzymuje informacji, czy może już wprowadzać kolejne zagadnienia.
- Praktyka oceniania kształtującego
Ogólna zasada, którą stosujemy w ocenianiu kształtującym jest taka: informacja zwrotna w czasie procesu nauczania (gdy można jeszcze coś zmienić w uczeniu się) i stopień jako podsumowanie działu.
Eksperci oceniania kształtującego sugerują na podstawie wniosków z badań,
że najlepiej byłoby zaniechać oceniania stopniami w ogóle.
- Co mówi nasze prawo oświatowe?
Prawo oświatowe w Polsce umożliwia całkowite odejście od stopni tylko w klasach młodszych. Tam faktycznie nauczyciele mogą zdecydować o całkowitym braku stopni. Jeśli statut zawiera taki zapis, to nauczyciele mogą nie wystawiać stopni
w klasach I – III, zarówno w czasie roku szkolnego, jak i na koniec roku.
W klasach powyżej klasy trzeciej szkoły podstawowej, jest obowiązek wystawiania stopni na koniec roku. Dlatego bardzo trudno nie stosować w ogóle oceniania stopniami. Jeśli decydujemy się na to, to musimy i tak wystawić ocenę na koniec roku. Zamiast terminu Szkoła bez stopni, powinniśmy raczej używać – Szkoła odchodząca od stopni.
- Dlaczego warto zmniejszyć zakres oceniania stopniami?
Stopień informuje ucznia jedynie o tym, jak daleko mu do perfekcji lub jakie ma miejsce w rankingu klasowych osiągnięć. Ta informacja owocuje uczniowskim stwierdzeniem: Muszę bardziej przyłożyć się do nauki! lub Wszystko w porządku, nauczyłem się!
Niektórzy nauczyciele uważają, że stopnie motywują uczniów do nauki. Niestety rzadko tak jest, a jeśli nawet się zdarzy, to jest to motywacja zewnętrzna, która jest bardzo krucha.
Większość nauczycieli mówi, że nie lubi wystawiać stopni. Jednak stopnie są często traktowane, jako ukryta broń nauczyciela i niektórzy nauczyciele wręcz nie wyobrażają sobie bez nich nauczania.
Uczeń otrzymujący stopień, nie wie, co zrobił dobrze, nie wie co i jak ma poprawić
i nie dostaje wskazówek na temat tego, jak ma dalej się uczyć. A to jest potrzebne uczniowi do uczenia się.
Może w takim razie wystawiać uczniowi dwie oceny do jednej pracy: kształtującą (opinie w formie informacji zwrotnej) i sumującą (stopień)?
Badania pokazują, że nie jest to właściwa praktyka. Łączenie tych dwóch sposobów oceniania nie poprawia wyników nauczania uczniów.
Dlaczego?
Przede wszystkim dlatego, że jeśli uczniowie wiedzą, że ich praca będzie oceniana stopniami, to interesują się tylko uzyskaniem wysokiej oceny, czyli spełnieniem oczekiwań nauczyciela. Nie podejmują wyzwań i nie ryzykują twórczym podejściem do zagadnienia, gdyż obawiają się złego stopnia. Uczniowie otrzymujący stopień i komentarz jednocześnie nie są na ogół zainteresowani komentarzem, a jedynie tym, jak wypadli na tle klasy.
Niestety tak samo się dzieje, gdy nauczyciel stosuje punkty czy procenty zamiast stopni, gdyż uczeń wie, że będą one w przyszłości przeliczone na stopnie.
- Sposoby na łączenie oceny kształtującej z oceną sumującą
Jak radzą sobie nauczyciele, którzy chcieliby skorzystać z dobrodziejstwa oceny kształtującej i jednocześnie być zgodnymi z obowiązującym w naszym kraju prawem, nakazującym wystawienie oceny końcowej stopniem?
Uwaga: Do pojęcia „stopień” dołączamy inne sposoby oceniania sumującego, takie jak procenty, punkty i inne znaki.
W klasach młodszych wystarczy wpisać w statut szkoły brak oceniania stopniami.
Tu decyzja zależy od nauczycieli uczących w danej szkole.
W klasach wyższych można zaobserwować różne próby pogodzenia tych dwóch systemów oceniania. Znani mi nauczyciele radzą sobie z tym wykorzystując różne warianty.
Trzeba jednak pamiętać, że jest to zawsze kompromis, który ma konsekwencje
w postaci podejścia uczniów do wykorzystania oceniania w ich procesie ucznia się.
Uwaga wstępna: wybór sposobu zależy od nauczyciela, a na powodzenie metody bardzo wpływają relacje, o jakie zadbał nauczyciel w swojej klasie.
Decyzja w sprawie oceniania musi być podjęta wraz z uczniami i być przez nich zrozumiała i akceptowana. Najważniejsza sprawa, to by uczniowie rozumieli, czemu służy ocenianie – to, że ma ono przede wszystkim pomóc się uczyć i że mogą je wykorzystać w procesie uczenia się.
- Samoocena
Pani Natalia Bielawska, nauczycielka języka polskiego w Warszawie, nie stawia ocen w trakcie roku szkolnego. Na koniec roku prosi uczniów o samoocenę stopniami. Ponieważ uczniowie znają kryteria sukcesu i otrzymywali informację zwrotną do swoich prac, to mogą wystawić sobie ocenę za całość pracy. Jeśli wystawiony stopień nie zgadza się z opinią nauczyciela, to uczeń ma szansę przedstawić uzasadnienie swojej propozycji i zmienić jej wynik. Może pokazać prace, zeszyt, prace poprawkowe, rezultaty projektu itp. Nauczycielka w swojej klasie miała tylko dwa takie przypadki rozbieżności między oceną ucznia i nauczycielki. Pamiętajmy, że w wyniku dyskusji pomiędzy uczniem i nauczycielem, ocena może być zmieniona.
Leszek Olpiński – nauczyciel fizyki, informatyki i etyki w Szkole Podstawowej nr 27 w Poznaniu – opracował dodatkowo ankietę dla uczniów, która pozwala im przyjrzeć się nie tylko własnym osiągnięciom, ale również samemu procesowi dochodzenia do wyników.
Pokazuje ten sposób jako bardzo dobry i ambitny, bo uczy uczniów odpowiedzialności i jest oparty o samoocenę.
- Propozycja nauczyciela
Inny sposób, podany przez Michała Szczepanika (nauczyciela biologii w szkołach w Poczesnej), to propozycja dyskusji pomiędzy uczniem i nauczycielem, ale zainicjowanej przez nauczyciela. Nauczyciel proponuje ocenę końcową stopniem, a uczeń może ją zakwestionować.
Wtedy to po stronie nauczyciela leży uzasadnienie propozycji.
W obu tych przypadkach (1 i 2) można nie łączyć oceny bieżącej kształtującej ze stopniami. Następuje to dopiero na koniec roku. Wymaga to przekazania uczniom kryteriów sukcesu na cały rok i przestrzegania ich ze strony nauczyciela. Niestety jest to sposób czasochłonny, gdyż wymaga poświęcenia czasu na indywidulane rozmowy z uczniami.
Można je przeprowadzać po lekcjach lub tak zorganizować lekcję, aby w trakcie np. wykonywania zespołowej pracy przez klasę, nauczyciel znalazł czas na indywidulną rozmowę z uczniem.
- W trakcie kształtująco, na koniec sumująco
Połowiczne odejście od stopni (wykorzystywane w wielu Szkołach Uczących Się) to ocenianie kształtujące w trakcie uczenia się, czyli w trakcie poznawania tematu,
a ocenianie stopniem na koniec działu lub tematu. Stopień na koniec roku wystawiany jest na podstawie prac podsumowujących dział lub temat.
Z tym sposobem łączy się przeważnie możliwość poprawiania sprawdzianów, wykorzystywanie komentarzy nauczyciela lub oceny koleżeńskiej do uczenia się. Pomysł polega na przygotowaniu ucznia do sprawdzianu końcowego wcześniejszymi pracami ocenianymi informacją zwrotną.
W opinii krytyków wadą tego sposobu jest to, że uczniowie nie uczą się
w trakcie poznawania tematu, a jedynie na koniec – przed sprawdzianem końcowym. Tak może być, gdy uczniowie uczą się tylko dla stopni. Warto pracować z nimi nad zrozumieniem, czemu służy ocenianie.
Inną „wadą” jest to, że uczniowie mają sprawdziany podsumowujące z dużej partii materiału, co może być dla nich trudne.
- Rubryki – tabele oceniania
Ta metoda polega na podzieleniu kryteriów do sprawdzianu (działu lub przedmiotu) na mniejsze części i ocenienie każdej z nich. Jest to swego rodzaju „rozdrobnienie” oceny. Można w rubrykach dawać komentarz do każdej części, a także oceniać je w kategoriach: dobrze, tak sobie, źle. Ten drugi pomysł można szybko przeliczyć na punkty i zsumować wszystkie punkty w częściach, a następnie przeliczyć na stopień końcowy.
W takiej sytuacji zyskujemy to, że uczeń wie, którą część wykonał dobrze, a którą nie, ale tracimy motywację wewnętrzną ucznia do uczenia się, bo na końcu jest jednak średnia z ocen cząstkowych. Mimo wszystko rubryki mogą stanowić dla uczniów dobrą podstawę do samooceny (patrz – punkt 1.)
Ocena każdej części może być punktowa, ale jeśli nie jest maksymalna, to nauczyciel powinien określić, czego w pracy ucznia jest za mało lub co zostało zrobione źle i jak należy to poprawić.
Rubryki są szeroko stosowane w edukacjach innych krajów np. w USA. Wymagają dużej pracy od nauczyciela przed każdym sprawdzianem. Zalecana jest wspólna praca nauczycieli jednego przedmiotu, aby ułożyć rubryki do działu lub do poziomu nauczania.
W szkołach w systemie IB jest to wymagana od nauczycieli praktyka.
- Informacja zwrotna „okejowa”
Uczeń otrzymuje od nauczyciela lub innego ucznia (ocena koleżeńska) lub od siebie samego (samoocena) informację:
- Co w nawiązaniu do kryteriów zrobił dobrze;
- Co zrobił źle i sugestia, jak ma to poprawić;
- Jak uczeń może dalej się rozwijać.
Czasami nauczyciele używają informacji zwrotnej do przeliczenia jej na stopnie przez samego ucznia. Przy każdej informacji zwrotnej konieczna jest znajomość kryteriów,
a wtedy nauczyciel może zapytać ucznia, jaki stopień za tę pracę po zapoznaniu się z informacją zwrotną wystawiłby sobie uczeń.
Wymaga to również poświęcenia czasu na rozmowę z uczniem i dyskusję, czy ocena – samoocena stopniem, faktycznie odzwierciedla ocenę jakości pracy.
Ten sposób bywa korzystny, ale jedynie w stosunku do pracy poprawkowej,
by uczeń miał szansę najpierw poprawić swoją pracę.
- Sprawdzian próbny
Nauczyciel wprowadza zasadę dwóch (lub więcej) sprawdzianów na jeden temat. Pierwszy sprawdzian jest oceniany tylko informacją zwrotną, a drugi tylko stopniem. Stopnie za drugi w kolejności sprawdzian stanowią podstawę do oceny końcoworocznej.
Ten sposób jest często stosowany przez tak zwane Okejki, czyli nauczycielki wykorzystujące w nauczaniu OK zeszyt. Uczeń ma w OK zeszycie wszystkie prace i może wracać do nich i obserwować swoje postępy.
- Portfolio uczniowskie
Uczniowie prowadzą własne portfolio (teczkę) ze swoimi osiągnięciami.
W określonym przez nauczyciela czasie uczeń wybiera ze swojego portfolio prace, które z danego tematu uzna za najlepsze i te oddaje nauczycielowi do skomentowania. Na koniec roku uczeń wybiera swoje najlepsze prace, które posłużą do wystawienia oceny końcoworocznej.
- OK zeszyt
W Polsce w miejsce portfolio uczniowskiego używany jest tak zwany OK zeszyt, którego zawartość zależy od ucznia.
Jeśli nauczyciel prowadzi z uczniami OK zeszyt, to może określić, jak zawartość OK zeszytu będzie oceniana. Oczywiści nie chodzi tu o szatę graficzną, czy refleksję ucznia, te nie powinny być w ogóle oceniane. Ocenie podlegać mogą prace ucznia i też (jak w portfolio) uczeń sam może wybrać prace do oceny.
- Projekt uczniowski
Zamiast oceniania sprawdzianów i prac klasowych można oceniać jedynie efekty wykonanych przez uczniów projektów. Projekt (najlepiej wykonywany zespołowo) uczniowie mogą przygotowywać również w domu. Ocenie podlega wtedy prezentacja projektu, którą można przedstawiać na forum klasy lub szkoły. Metoda ta znana jest pod nazwą performance assessment.
Wymaga ona pracy projektami, co dla wielu nauczycieli jest jeszcze zbyt trudne, szczególnie, gdy uczą wiele klas.
- Sprawnościowy OK (SOK)
Nauczyciel określa uczniom sprawności do zdobycia w danym okresie. Uczniowie mogą przystępować do osiągnięcia sprawności kilka razy, aż osiągną pożądany skutek. Metoda zaczerpnięta z harcerstwa, ale sprawdzająca się w szkole na każdym przedmiocie i na każdym poziomie. Wymaga od nauczyciela ścisłego określenia sprawności.
Jest wielu zwolenników tego sposobu oceniania wśród nauczycieli stosujących OK zeszyt. Wymienię choćby Jolantę Łosowską (nauczanie wczesnoszkolne) i Joannę Sułek (matematyka).
Jarosław Durszewicz, dyrektor szkoły w Dusocinie, również wprowadził metodę sprawności. W przypadku jego szkoły sprawności określane są wspólne dla całej szkoły i danego poziomu nauczania na cały rok szkolny.
11. Wieża rozwojowa
Każdy uczeń ma swoją wieżę rozwojową złożoną z cegiełek. Na początku wieża jest czarno-biała, a za dobrze wykonane zadanie uczeń otrzymuje możliwość zamalowania dowolnej cegiełki. W ten sposób uczeń śledzi własne postępy poprzez obserwację wysokości swojej wieży.
Nauczyciel może na podstawie wysokości wieży wystawić ocenę końcoworoczną.
Ten sposób wykorzystują często absolwenci kursu OK zeszyt, którzy w jego czasie również wypełniali swoja wieżę rozwojową.
- Ocenianie poprzez umiejętności
Opis pomysłu Leszka Olpińskiego na wystawianie oceny klasyfikacyjnej.
1. Przygotowuję tabelę z rozpisanymi umiejętnościami z podstawy programowej.
W trakcie zajęć nie stawiam stopni. Opisuję umiejętności, które uczeń opanował
i wskazówki do dalszej pracy. Opanowane umiejętności zapisuję w tabeli. Daję informację zwrotną za każdym razem, ale nie odnotowuję braku, lecz tylko sukcesy.
Uczeń zawsze może „poprawiać” ocenę, czyli podejść ponownie do ocenianej pracy. Każdy może próbować wielokrotnie. Nie odnotowuję niepowodzeń i liczba podejść nie ma wpływu na ocenę. Odnotowuję w tabeli umiejętności wykazane w czasie poprawy.
2. Uwzględniam informację o pracy na lekcji, o pracy w grupie projektowej, o pracach dodatkowych, jeśli uczeń chce się nimi pochwalić.
- Ocena końcowa jest sumująca, czyli wystawiona na podstawie osiągnięć
i aktywności. Zliczam liczbę osiągnięć i ustalam ocenę w skali procentowej znanej uczniom i rodzicom. Ocena aktywności ma wpływ w jednej trzeciej na ocenę końcową. Tu również jest ocena pracy w grupie projektowej złożona z mojej oceny pracy, samooceny i oceny koleżeńskiej.
Ocena aktywności ma w jednej trzeciej wpływ na ocenę końcową.
Jak wykorzystać inne systemy oceniania do wystawienia ocen końcoworocznych?
Trzy zasady:
- Uczeń wie wcześniej, przed wykonaniem pracy, jakie są kryteria oceniania. Ocena odnosi się tylko do tych kryteriów.
- Uczeń wie przed przystąpieniem do wykonania pracy, w jaki sposób będzie ona oceniana.
- System przyjęty przez nauczyciela powinien być znany uczniom i rodzicom.
…………………………………………………………………………………………………..
Scenariusz spotkania
Rozmowy o nauczaniu: Kompromis pomiędzy ocenianiem kształtującym, a oceną sumującą
Spotkanie do 90 min
Przed poprowadzeniem spotkania lider:
- Rozmawia z dyrektorem na temat wyboru tematu.
- Rozmawia z dyrektorem, o gotowości do poprowadzenia takie spotkania i uzyskuje jego aprobatę oraz ew. zapewnienie, że dyrektor będzie na spotkaniu lub zachęci nauczycieli do uczestnictwa w nim.
- Zaprasza nauczycieli ustnie lub pisemnie do uczestnictwa w spotkaniu.
Ad 3. Propozycja ogłoszenia:
| Drodzy nauczyciele,
w dniu….., o godzinie ……, planujemy w naszej szkole spotkanie na temat tego: „Czy da się opracować i wdrożyć w naszej szkole kompromis pomiędzy ocenianiem kształtującym a oceną sumującą”. Ponieważ dla część z nas temat ograniczenia oceniania stopniami jest ważny,chcielibyśmy się spotkać, aby o tym wspólnie porozmawiać. Prawo oświatowe zobowiązuje nauczycieli do wystawiania od klasy czwartej stopnia na koniec roku. W ocenianiu bieżącym możemy ograniczyć lub nawet odejść od stopni. Decyzja zależy od zespołu nauczycieli. Chcemy porozmawiać
Spotkanie potrwa najwyżej 1,5 godziny. Serdecznie zapraszamy. Osoby chętne prosimy o zapisanie się na listę i przeczytanie artykułu, w którym są zebrane znane praktyki kompromisu pomiędzy oceną kształtującą a sumującą. |
- Przekazuje artykuł osobom, które zadeklarują chęć uczestnictwa w spotkaniu.
Prowadzący powinien się zapoznać z zapisami na temat oceniania zwartymi w statucie szkoły.
Scenariusz rozmowy o nauczaniu:
Kompromis pomiędzy ocenianiem kształtującym a oceną sumującą
| Czas | Cel | Co robimy? |
| 20 min. | Przywitanie i dyskusja o ocenianiu w naszej szkole |
Prowadzący wita przybyłych i prosi, aby porozmawiali w parach: · Jakie mamy korzyści, a co tracimy, oceniając uczniów stopniami. Prowadzący zapisuje na tablicy w dwóch kolumnach: Ø Korzyści Ø Straty (warto przepis i zachować na ew. drugie spotkanie)
· Przypomnienie prawa oświatowego. Sklaryfikowanie – jak jest w naszej szkole teraz. (warto, aby prowadzący zacytował zapisy ze statutu szkoły na temat oceniania)
· Prowadzący zaprasza do pierwszego głosowania A. Odpowiada mi stawianie stopni w ocenianiu bieżącym. B. Chciałbym stawiać mniej stopni w ocenianiu bieżącym.
|
| W zależności od wariantu i chęci do rozmowy –
Około 30 minut. |
Wariant A – jak udoskonalić nasz system oceniania? | W zależności od wyników głosowania, wariant A (A1 lub A2) lub B.
Wariant A: Jeśli większości odpowiada stawianie stopni i nie wyrażają chęci zmiany zwyczajów oceniania, to przechodzimy do drugiego głosowania, aby zdecydować, czy w naszej szkole każdy powinien mieć własny system oceniania, czy jednak warto postarać się o wspólny?
· Następne głosowanie. Prowadzący: Pamiętając o tym że prawo zobowiązuje nas tylko do wystawiania stopni na koniec roku, ale również do zapisów w statucie szkoły, zdecydujmy – co jest bardziej dla naszych uczniów korzystne, czy jeden system, czy różne systemy przyjęte przez nauczycieli.
Po omówieniu w parach głosujemy: Cala szkoła powinna mieć jedno zdanie na temat oceniania: A1. TAK (na wszystkich przedmiotach panuje ten sam system) – wariant A1 A2. NIE (każdy przedmiot, a nawet każdy nauczyciel może mieć swój własny system) – wariant A2 W zależności od wyników drugiego głosowania mamy znowu 2 warianty A1 i A2
A1. Jeśli zebrani wybrali wspólny system to proponujemy chwilę rozmowy: · Jaki ma to być system? · Co powinno znaleźć się w statucie szkoły? · Jakie są szanse na uwspólnianie tego systemu? · Co trzeba byłoby zrobić i kto miałby to zrobić? Po przedyskutowaniu odpowiedzi można zakończyć spotkanie lub zawiązać grupę pracującą nad wspólnym systemem.
A2. Jeśli zwycięża opcja – każdy ma własny system, to tylko warto sprawdzić, czy mój własny system jest zgodny
|
| 40 min | Wariant B- jak zmniejszyć w naszej szkole ocenianie stopniami? | Wariant B
Jeśli większość jest za ograniczeniem liczby stopni, to wracamy do artykułu. Przedstawiono w nim 13 kompromisów, jakie wykorzystali nauczyciele. Podczas tego spotkania możemy wstępnie zastanowić się, który z nich jest do zastosowania w naszej szkole, na który moglibyśmy się zdecydować i na który zgodziliby się uczniowie i rodzice?
Każdy wybiera jeden i przedstawia jego zalety lub zgłasza własny pomysł.
W tym wariancie można teraz zrobić następne głosowanie, aby zorientować się, czy kompromis może być w naszej szkole podjęty indywidualnie, czy wspólnie?
· Następne głosowanie. Prowadzący: Prawo zobowiązuje nas tylko do wystawiania stopni na koniec roku. Co jest bardziej dla naszych uczniów korzystne, czy jeden system, czy różne systemy przyjęte przez nauczycieli. Po omówieniu w parach głosujemy: Czy cala szkoła powinna mieć jedno zdanie na temat oceniania: ü TAK (na wszystkich przedmiotach panuje ten sam system) ü NIE (każdy przedmiot, a nawet każdy nauczyciel może mieć swój własny system)
|
| 30 min | Zakończenie w wariancie B – planowanie zmiany | Prowadzący: Widać, że sprawa jest skomplikowana i ma wiele wariantów.
Możliwe, ze potrzebujemy więcej spotkań i może Czy my na pewno chcemy się tym zajmować, czy wolimy zostawić sprawę tak jak jest? Jeśli chcemy, to zaplanujmy, co możemy dalej zrobić, kogo „właczyć do dyskusji”, czy zaangażować dyrektora, Który z kompromisów najbardziej pasuje do naszej szkoły? Na następnym spotkaniu, możemy spojrzeć na korzyści i straty z oceniania stopniami, które opracowaliśmy na początku. Na następnym spotkaniu można kontynuując temat zapytać: Czym zastąpić wymienione korzyści z oceniania stopniami, gdy decydujemy się je ograniczyć?. Jak uwypuklić straty, aby stały się zaletami naszej inicjatywy? |
